Στην κοινωνία επικρατεί η άποψη ότι για κάθε άνθρωπο υπάρχει το άλλο του μισό, έναν τέλειο σύντροφο με τον οποίο πορεύεται στη ζωή του.
Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί πολιτισμοί που είναι πολυγαμικοί αλλά ακόμα και έτσι οι άνθρωποι από τη φύση τους κάποια στιγμή τείνουν στη μονογαμία. «Η κουλτούρα αυτή είναι στη ζωή των ανθρώπων για περίπου 1.000 χρόνια», αναφέρει ο Κιτ Όπι (Kit Opie), ανθρωπολόγος του «University College» του Λονδίνου.
Ο ερευνητής εξηγεί στο CNN, ότι το ανθρώπινο γένος από την αρχή της δημιουργίας, προτιμούσε να ζει στην απομόνωση και ότι οι ενήλικες πλησίαζαν το αντίθετο φύλο μόνο για να ζευγαρώσουν.
Με την πάροδο του χρόνου, τα πρωτεύοντα θηλαστικά άρχισαν να γίνονται πιο κοινωνικά με αποτέλεσμα να ζουν σε ομάδες, όμως μόνο οι άνθρωποι έγιναν μονογαμικοί σε αντίθεση με άλλα ζώα όπως οι χιμπατζήδες που ζευγαρώνουν με πολλαπλά άτομα της ομάδας τους. «Οι άνθρωποι έτειναν προς την αντίθετη κατεύθυνση», εξηγεί ο Όπι.
Είναι κληρονομικό;
Καθώς οι ομάδες μεγάλωναν στις ανθρώπινες κοινότητες από δέκα άτομα σε εκατοντάδες, τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ήταν περισσότερα.
Ο Κρις Μπάουκ (Chris Bauch) και οι συνάδελφοί του από το πανεπιστημίο Γουάτερλο, του Καναδά, δημιούργησαν μαθηματικά μοντέλα για να μετρήσουν την εξέλιξη που είχαν τα είδη στην πάροδο του καιρού. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιώντας δημογραφικά δεδομένα, ανακάλυψαν ότι όταν άρχισαν να επεκτείνονται οι κοινότητες τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ήταν μια επιδημία των ομάδων. Πιστεύουν ότι αυτός ήταν ένας βασικός λόγος που άσκησε πίεση στους ανθρώπους να διατηρούν μονογαμικές σχέσεις για να μην αρρωστήσουν.
«Η έρευνα αυτή δείχνει ότι τα νοσήματα μπορούσαν να επηρεάσουν άμεσα τη συμπεριφορά και τις προτιμήσεις των ανθρώπων», αναφέρει ο Μπάουκ. Ο ίδιος επίσης στηρίζει ότι η αγροτική ανάπτυξη συνέβαλλε στη διατήρηση μονογαμικής συμπεριφοράς καθώς οι άνθρωποι ήθελαν να προστατεύουν την υγεία τους μέσω του γάμου.
«Είναι μια ενδιαφέρουσα θεωρία, ωστόσο. Μπορείς να φανταστείς ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί και στις μεγαλύτερες κοινότητες. Όμως αυτό που έχει σημασία στην προκειμένη περίπτωση είναι ο γάμος και αυτό έχει περνούσε κληρονομικά και στις επόμενες γενιές. Η μονογαμία είναι ο θεσμός του γάμου».
Ή μήπως είναι θέμα πατρότητας;
Ο Κιτ Όπι συμφωνεί ότι οι μεγάλες κοινωνικές ομάδες είχαν το ρόλο τους στη σημερινή συμπεριφορά που έχουν αναπτύξει οι άνθρωποι, στο να είναι μονογαμικοί, αλλά υπάρχει και ένα σκοτεινό κομμάτι, η βρεφοκτονία.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, το μέγεθος του εγκεφάλου μεγάλωνε και μπορούσε να φιλοξενήσει την πολυπλοκότητα της ζωής. Με τη σειρά τους, ο εγκέφαλος των βρεφών έγινε μεγαλύτερος και απαιτούνταν περισσότερη προσοχή και γαλουχία από την πλευρά της μητέρας. Ως αποτέλεσμα οι γυναίκες δεν ήταν άμεσα διαθέσιμες να ζευγαρώσουν ξανά μετά τον τοκετό.
«Οι άντρες για να μπορούν να ζευγαρώνουν με τις συντρόφους τους, έφταναν σε σημείο να δολοφονούν τα βρέφη», αναφέρει ο Όπι. Το 2013, ο ίδιος δημοσίευσε την άρνησή του ότι η μονογαμία ήταν συνώνυμη με την προστασία της ζωής των απογόνων τους.
Και οι δύο θεωρίες, παραμένουν ακόμα θεωρίες καθώς δεν υπάρχει μια μηχανή που να μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω, στη γέννηση του ανθρωπίνου γένους για να διερευνηθεί τι ακριβώς είχε συμβεί και γιατί υπάρχει η τάση του έρωτα, της αγάπης και της μονογαμικής σχέσης.
Ο ανθρωπολόγος ωστόσο ακόμα παραμένει αισιόδοξος στην ανακάλυψη της πραγματικής ιστορίας.
