Ο Παναθηναϊκός παίζει συχνά με τη φωτιά, αλλά δεν καίγεται. Κινείται στην κόψη του ξυραφιού, όμως δεν κόβεται. Ακροβατεί με μαγικό τρόπο και μένει ζωντανός και αλώβητος συνεχίζοντας να ελπίζει για καλύτερες μέρες, που θα φέρουν ξανά μεγαλύτερες στιγμές και επιτυχίες.
Για μια ακόμη φορά, πολλοστή εφέτος, στην Ευρωλίγκα ο Παναθηναϊκός έκανε πολλά από όσα περνούσαν από τα χέρια του για να ηττηθεί, επέτρεψε στην Νταρουσάφακα να στήσει ένα απίστευτο πάρτι στο πρώτο δεκάλεπτο, έπαθε… Λοκομοτίβ (του ΟΑΚΑ, την περασμένη αγωνιστική και όχι την Λοκομοτίβ άλλων αγώνων) στο τελευταίο δίλεπτο και πήγε να πετάξει τη νίκη και πιθανόν τη χρονιά στα βαθιά, θολά, νερά του Βοσπόρου αλλά ο Ουίλιαμς ήταν πιο αξιόπιστος από τον Ντιλέινι, η Νταρουσάφακα έκανε τραβηγμένη επιλογή με τον Ουίλμπεκιν ο οποίος συνέχισε τις λάθος επιλογές με φάουλ στον… άχαστο Ουίλιαμς και η ομάδα του Σάσα Τζόρτζεβιτς έμεινε ζωντανή.
Γιατί αν έχανε ο Παναθηναϊκός, ακόμη κι αν νικούσε τη Τσεντεβίτα την επόμενη αγωνιστική, εφόσον η Έφες δεν θα κάνει γκέλα, η πρόκριση θα παιζόταν την τελευταία αγωνιστική στην Πόλη όπου ο ΠΑΟ θα έπρεπε να υπερασπιστεί το +5π του πρώτου αγώνα.
Παρακολουθώντας το πρώτο, άθλιο, 10λεπτο σκεπτόμενος όλα αυτά μου ήρθε μια ιδέα που εμφανίστηκε ξανά στο φινάλε του αγώνα, όταν ο Παναθηναϊκός έκανε απίστευτα, για την εμπειρία του, την ποιότητα και το μέταλλο του, λάθη.
«Το ματς με την Τσεντεβίτα, θα είναι άδικο να είναι ο τελευταίος ευρωπαϊκός αγώνας του Διαμαντίδη στο ΟΑΚΑ» αναλογίστηκα και ανατρέχοντας στα όσα έχει περάσει και προσπεράσει ο Παναθηναϊκός εφέτος, έχω την εντύπωση ότι αν υπάρχει Θεός του μπάσκετ θέλει να βλέπει τον Διαμαντίδη να παίζει. Θέλει η τελευταία του σεζόν στην Ευρωλίγκα να κρατήσει όσο πιο πολύ γίνεται. Θέλει να πάει στην επόμενη φάση και θέλει να τον δει στο φάιναλ-φορ!
Αυτό που επέτρεψε ο Παναθηναϊκός στη Νταρουσάφακα να κτίσει στο πρώτο δεκάλεπτο (30π σε 10’), στην πλειοψηφία των αγώνων θα ήταν εγκληματικό. Το ίδιο και τα επιπόλαια «πουλήματα» της μπάλας στο φινάλε. Όμως η ομάδα του Σάσα Τζόρτζεβιτς, στο τέλος έβαλε τα «μεγάλα» σου, ενώ μετά τα πρώτα λεπτά της β’ περιόδου (διάστημα κατά το οποίο είχε 11/14 δίπ. και 3 επιθετικά ριμπάουντ) άλλαξε ένταση και εικόνα στην αμυντική λειτουργία του, περιόρισε τον Ερντέν που έμοιαζε με τον Ντάνκαν και πήρε το ματς, που τον φέρνει αγκαλιά με την πρόκριση, τον κρατά με την ελπίδα να «κλέψει» τη δεύτερη θέση, ή να πλασαριστεί σε θέση που μπορεί να τον φέρει στα πλέι-οφ αντίπαλο με την Λαμποράλ Κούτσα, η οποία μετά τη νίκη της Μπάμπεργκ επί της ΤΣΣΚΑ εγείρει πλέον βλέψεις ακόμη και για τη πρώτη θέση (ισοβαθμούν πια οι δύο ομάδες και υπερτερεί η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη για 2π στο γκολ-αβερέιτζ στους μεταξύ τους αγώνες).
Για να προλάβω τα σχόλια, μην θεωρήσει κανείς ότι η Λαμποράλ θα είναι χαμηλό εμπόδιο, ούτε ότι μια τέτοια διασταύρωση θα κάνει τον Παναθηναϊκό φαβορί. Όμως, όπως νικώντας στο Κάουνας την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου οι Πράσινοι βρέθηκαν σε ένα ισορροπημένο για τη δυναμικότητα που είχαν όμιλο, έτσι και αν βρεθούν στα πλέι-οφ με μειονέκτημα έδρας η Λαμποράλ θα είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να του τύχει. Δείτε το και αλλιώς: Αν πριν από το TOP16 σας έλεγαν ότι ο Παναθηναϊκός θα έπαιζε με ντεσαβαντάζ έδρας στα προημιτελικά με μια εκ των ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Λαμποράλ ποια ομάδα θα διαλέγατε;
Κι αυτό που διαφαίνεται στην άκρη του ορίζοντα είναι ένα ακόμη στοιχείο που σε κάνει να αναρωτιέσαι «βρε μήπως υπάρχει Θεός του μπάσκετ και θέλει τον Διαμαντίδη στο φάιναλ-φορ;» Εξάλλου τέτοιος θα μπορούσε να του… στείλει, Φλεβάρη μήνα, έναν τόσο ποιοτικό και… βαρβάτο παίκτη όπως ο Έλιοτ Ουίλιαμς.
ΥΓ: Αντίθετα με τις πολλές φωνές ο Τζόρτζεβιτς εκτιμώ ότι έκανε καλή διαχείριση του υλικού, ανακάτεψε κατά το γνωστό κλισέ την τράπουλα, έμεινε συνεπής στη φιλοσοφία του για τις αποφάσεις των τελευταίων φάσεων και αξίζει χειροκρότημα. Εκείνο που δεν είχε ξανά ο Παναθηναϊκός ήταν μαχητικότητα και αποφασιστικότητα για να δείξει από την αρχή στην Νταρουσάφακα ποιο είναι το αφεντικό. Δεν δάγκωνε από την αρχή στο λαιμό τους αντιπάλους του, παρά μόνο όταν ένιωσε πως παίζει για την επιβίωση του. Δεν ήταν πνευματικά έτοιμος για να παίξει έναν «τελικό». Κι αυτό είναι κάτι που ο Τζόρτζεβιτς πρέπει να δουλέψει., σε επικοινωνιακό επίπεδο.