Η ιέρεια του ελαφρού τραγουδιού και κορυφαία εκπρόσωπος του είδους, Ελίζα Μαρέλλι, πέθανε στα 77 της, έπειτα από σύντομη μα σκληρή μάχη με προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τον τελευταίο καιρό.
Υπήρξε η τελευταία μεγάλη ερμηνεύτρια του παλιού ελαφρού τραγουδιού, το οποίο υπηρέτησε με μεγάλες διακρίσεις και με το σπάνιο χρώμα της φωνής της.
Σε ηλικία 9 ετών, άρχισε τα μαθήματα στο Ελληνικό Ωδείο, ενώ, δύο χρόνια αργότερα, ήρθαν και τα μαθήματα φωνητικής με τη Δανάη. Η επαφή μαζί της έμελλε να κρατήσει ως το τέλος της ζωής τής Δανάης και να είναι καταλυτική για την Ελίζα Μαρέλλι. Η δασκάλα της ήταν εκείνη, που, αργότερα, την ονόμασε «αρχετυπική ντέιμ».
Με τον Ηλία Λογοθέτη στο Ηρώδειο.
Το ταλέντο της αναδύθηκε αμέσως. Όμως, η οικογένειά της αρνήθηκε να ηχογραφήσει το πρώτο της τραγούδι, καθώς ήταν πολύ μικρή ακόμα. Ωστόσο, στα 14 χρόνια της, την Πρωτοχρονιά του 1954, κατάφερε να γεφυρώσει τρεις γενιές, τραγουδώντας και δισκογραφώντας δίπλα στους Μιχάλη Σουγιούλ, Χαιρόπουλο, Κώστα Γιαννίδη και Βέλλα, ενώ μοιράστηκε την αγάπη και την αγωνία του ελαφρού τραγουδιού με τη Σοφία Βέμπο και τον Νίκο Γούναρη.
Ελίζα Μαρέλλι – Ζάχος Χατζηφωτίου
Τραγουδώντας τους απλούς στίχους χωρίς καμιά επιτήδευση, με την αβίαστη και κοντράλτα φωνή της, συμπλήρωσε με ιδανικό τρόπο τη σύνθεση και, χωρίς ελάχιστο ίχνος χάσματος, μετουσιώνοντας, λόγο, μουσική και φωνητική έκφραση σε ένα τέλειο αισθητικό αποτέλεσμα. Ανάμεσα στις μεγάλες πρώτες επιτυχίες της, και οι «Μη μετανιώνεις», «Εσύ θα κλάψεις», «Τι μου έχεις κάνει», «Στην υγειά της», «Το καινούργιο σου φουστάνι», «Ο Ψαράς και η ψαροπούλα», «Έρωτα τύραννε μεγάλε», «Θέλω ποτέ να μη χωρίσουμε», «Το πεζοδρόμιο» κ.ά..
Συναυλία στο Παλλάς.
Ακολούθησαν οι μεγάλες προσωπικές της επιτυχίες, ενώ, παράλληλα, έδωσε νέα ζωή σε τραγούδια του Μεσοπολέμου, τα οποία ανέδειξε με τη φωνή και τις ερμηνείες της. Ανάμεσα τους, τα «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Ταμπακιέρα», «Μαραμένα τα γιούλια» κ.ά.. Όταν τραγούδησε την περίφημη «Ρεζεντά», η επιτυχία που γνώρισε ήταν τόσο μεγάλη, που ο κόσμος την ταύτισε μαζί της και την αποκαλούσε «Ρεζεντά». Το ίδιο συνέβη πολλές φορές ακόμα.
Με τον άντρα της στην Ιταλία.
Στο κατώφλι της δεκαετίας του ’60, η δημιουργία οικογένειας και η απόκτηση τριών παιδιών την κράτησαν μακριά από τη μεγάλη της αγάπη, το τραγούδι, κάτι για το οποίο ποτέ δεν μετάνιωσε, όπως η ίδια είχε δηλώσει. Η επιστροφή έγινε πανηγυρικά, καθώς το κοινό ποτέ δεν την ξέχασε, με ένα πολύ επιτυχημένο ρεσιτάλ της στο κινηματοθέατρο Παλλάς. Επειδή απέφευγε τη δημοσιότητα, έγινε λόγος για μια «φωνή χωρίς πρόσωπο». Απέφευγε τα κέντρα και εμφανιζόταν μόνο σε συναυλίες. Παιδί του ραδιοφώνου, η Ελίζα Μαρέλλι έκανε άπειρες ραδιοφωνικές εκπομπές.
Με το Γ. Κατσαρό στη Ρωμαική αγορά.
Οι αναρίθμητες τιμητικές πλακέτες, οι διακρίσεις και οι βραβεύσεις ήρθαν να επισφραγίσουν το ευρύ κοινωνικό και καλλιτεχνικό της έργο, που εκδηλωνόταν μέσα από την έντονη φιλανθρωπική της δράση. Το 2004, θέλοντας να δώσει σάρκα και οστά σε μια ιδέα της Δανάης, πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Συλλόγου «Φίλοι του Ελαφρού Τραγουδιού» και αφοσιώθηκε στους στόχους του, που είναι η διάσωση και η διάδοση του ελαφρού τραγουδιού.
Με την Αννα Καλουτά και τον Αρτέμη Μάτσα.
Η ίδια είχε αναφέρει χαρακτηριστικά: «Δίνω τον δικό μου αγώνα, για να διατηρηθεί ζωντανό αυτό το όμορφο είδος τραγουδιού, συστήνοντάς το στους νεότερους μέσα από το έργο του Συλλόγου.
Η συμβολή αυτών των μελωδιών στην ελληνική μουσική ήταν καθοριστική. Δεν είναι τυχαίο ότι σύγχρονοι καλλιτέχνες, όλο και πιο συχνά, προσθέτουν τραγούδια εκείνης της εποχής στο ρεπερτόριό τους, αφού διαπιστώνουν τη διαχρονική αξία και την απήχηση που έχουν στο κοινό.
Το ελαφρό τραγούδι είναι οι ρίζες και το στέρεο έδαφος, στο οποίο πατάει με ασφάλεια και προχωράει με σταθερά βήματα το ελληνικό τραγούδι προς το μέλλον».
