Προφανώς έχει και αδυναμίες και η κυριότερη είναι ότι παρουσιάζει νεκρά διαστήματα στο παιχνίδι του, συνήθως στο τέλος των αγώνων αλλά και στη ροή ενός ματς ακόμα και στο πρώτο ημίχρονο.
Ο βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι σχεδόν οι μισοί παίκτες του έχουν κάνει προετοιμασία σε άλλες ομάδες και όσοι ήταν ήδη στον Παναθηναϊκό είχαν κάνει προετοιμασία το καλοκαίρι με άλλον προπονητή. Αυτή είναι μία σημαντικότατη παράμετρος που μπορούν να την κατανοήσουν απόλυτα όσοι γνωρίζουν τα στοιχειώδη από ποδόσφαιρο και αθλητισμό.
Οπως επίσης σαφές είναι και το ότι ο Παναθηναϊκός κατάφερε και αναβάθμισε την ποιότητα του έμψυχου υλικού του, παρά το οξύμωρο του σχήματος να αλλάζει τη μισή του ομάδα, τον προπονητή και τους τεχνικούς διευθυντές στα μέσα της σεζόν.
Είτε αυτό οφείλεται στις επιλογές του Στραματσόνι, είτε του Αλαφούζου, είτε ύστερα από εισηγήσεις του Αναστασίου και του Φύσσα με τη συγκατάθεση του Ιταλού, δεν παύει να είναι μία πραγματικότητα, ότι ο Παναθηναϊκός μετά τις αλλαγές και την έλευση του Στραματσόνι στο “τιμόνι” πρόσθεσε ποιότητα που του έλειπε και ταυτόχρονα έκλεισε “τρύπες” χρόνων σε θέσεις-κλειδιά αποκτώντας ποιοτικούς ποδοσφαιριστές.
Και προφανώς δεν χρειαζόταν ο Μολέδο να βάλει δύο γκολ στα ντόρτια επί του Ηρακλή για να κατανοήσει κανείς ότι μπορεί να εξελιχθεί σε “λαβράκι” (και μάλιστα απ’ τα λίγα) για το Τριφύλλι, με δεδομένο ότι έχει αποκτηθεί για 2.5 χρόνια.
Από τις πρώτες του εμφανίσεις είχε δείξει εξαιρετικά χαρακτηριστικά ο Βραζιλιάνος (παρότι δεν είχε ρυθμό εξαιτίας της απραξίας του και στα πρώτα του ματς πήγαινε κάποιες φορές ένα κλικ πιο αργά στη μπάλα κάνοντας άγαρμπα φάουλ, φαινόταν η ποιότητά του), αλλά κυρίως μετά το ντέρμπι με την ΑΕΚ ήταν πλέον πασιφανές ότι πρόκειται για έναν στόπερ που διαθέτει ιδανικά προσόντα για τη θέση (δύναμη, άλμα, επιθετικότητα στο μαρκάρισμα, καλές επαφές με τη μπάλα) αλλά και ισχυρή προσωπικότητα για να αναδειχθεί σε ηγέτης ενός κέντρου άμυνας μπετόν αρμέ στον Παναθηναϊκό.
Συνθέτοντας μαζί με τον (εξίσου επιβλητικό/εντυπωσιακό, αν και πιο “άγουρο”) Τελάντερ ένα δίδυμο στόπερ που πρέπει να ταξιδέψεις το νου δεκαετία πίσω για να θυμηθείς παρόμοιας δυναμικής στόπερ στο Τριφύλλι. Και μαζί με τον Σάντσεθ και τον Κουτρουμπή και τον γερόλυκο Ταυλαρίδη πέμπτη επιλογή, συμπληρώνουν ένα πλήρες πακέτο κεντρικών αμυντικών ενός Παναθηναϊκού ανταγωνιστικού ξανά στην Ευρώπη.
Προφανώς χρειάζονται κι άλλα παρόμοια βήματα, αλλά αυτό είναι να πολύ μεγάλο βήμα προόδου για το νέο Παναθηναϊκό που “χτίζεται” διότι είναι ένα δύδιμο-κλειδί που είναι παραδοσιακά συνδεδεμένο με ευρωπαϊκά μεγαλεία για το Τριφύλλι. Οταν είχε καλούς στόπερ ο Παναθηναϊκός και ασφάλεια στα μετόπισθεν γενικά, πάντοτε στην Ιστορία του, έκανε “θαύματα”!
Σαφές είναι επίσης ότι οι “πράσινοι” κατάφεραν και απέκτησαν επιτέλους μεγαλύτερη φαντασία στο παιχνίδι τους και αποκτούν σταδιακά όλο και περισσότερους ποιοτικούς συνδυασμούς (κόντρα στον Ηρακλή το Σάββατο κάποιοι εξ αυτών κατέληξαν σε τελικές προς την εστία, αλλά πολλοί περισσότεροι χάλασαν την τελευταία στιγμή), στο κομμάτι της επιθετικής ανάπτυξης. Εχοντας πλέον αρκετούς μεσοεπιθετικούς παίκτες με ικανότητα στο ένας εναντίον ενός, με διαφορετικά αλλά ποιοτικά χαρακτηριστικά, καθώς επίσης και το “απρόβλεπτο” στο παιχνίδι τους, όπως ο Βιγιαφάνιες, ο Ευανζελίστα, ο Μπουμάλ (που ήταν μεγάλη απώλεια ο τραυματισμός του και η επιστροφή του θα βοηθήσει σημαντικά) και φυσικά ο Λέτο που πλαισιώνει ιδανικά τον Μπεργκ στην επίθεση, πήρε το πρώτο του 90λεπτο και θα γίνεται ολοένα και καλύτερος δίνοντας τεράστια ώθηση στην ομάδα σε όλα τα επίπεδα: παρεμπιπτόντως ο Σουηδός ήταν πάντοτε και σε όλη του την καριέρα πολύ πιο αποτελεσματικός όταν είχε παρτενέρ στην επίθεση σε σχέση με όταν βρίσκεται μόνος του στην κορυφή, προφανώς γιατί βρίσκει περισσότερους χώρους, αλλά και στηρίγματα για συνεργασίες στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου.
Ο στόχος βέβαια (πρέπει να) είναι η ύπαρξη ανάλογης πληρότητας σε όλες τις θέσεις και τα κενά που υπάρχουν να καλυφθούν ανάλογα το καλοκαίρι. Ποιοτικά και ποσοτικά. Στα άκρα της άμυνας αλλά και στον άξονα της μεσαίας γραμμής όπου για παράδειγμα υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό, ποιοτικό και ποσοτικό, αλλά ταυτόχρονα είναι ανοιχτά δύο πολύ σημαντικά μέτωπα που θα ξεκαθαρίσουν αρκούντως μετά τα πλέι οφ: το πρώτο είναι ο Λουντ που κάνει δίχως λάθη τα απλά πράγματα, παίζει με το κεφάλι “ψηλά”, σκίζεται για την ομάδα και χρειάζεται το χρόνο του για να αποκτήσει σταδιακά ξεκάθαρο ρόλο και φυσιολογικά θα βιώσουμε όλοι μαζί την όποια εξέλιξή του. Και το δεύτερο ο Αμπέντ που ήταν σαφώς ανεβασμένος στα ντέρμπι σε σχέση με τον “σωσία” του την υπόλοιπη σεζόν, έμεινε στον πάγκο με τον Ηρακλή, αλλά ήταν αρκετά καλός ως αλλαγή και περιμένουμε να συνέλθει οριστικά από το σοκ που υπέστη στο Νιούκασλ μετά τις μεγάλες στιγμές που γνώρισε στον Παναθηναϊκό. Αλλά και μετά τις απότομες αλλαγές που βίωσε στην ομάδα όταν γύρισε σ’ αυτήν (με άλλον τεχνικό διευθυντή είχε έρθει, άλλους βρήκε, κατόπιν άλλαξε ο προπονητής και αυτοί αποχώρησαν, αλλά και στο εντελώς διαφορετικό κλίμα που είχε ζήσει στο σύλλογο πριν φύγει και αφότου επέστρεψε).
Το πλέον ενθαρρυντικό πάντως για τον άξονα της μεσαίας γραμμής είναι αναμφίβολα το γεγονός ότι ο Ζέκα, που αποδεδειγμένα διαθέτει αξία και έμοιαζε επί χρόνια σχεδόν αβοήθητος και μόνος (σαν τον κούκο που δεν φέρνει την άνοιξη), να βρίσκει επιτέλους σταθερό ρόλο (αντί να είναι πασπαρτού για τα κενά, αλλάζοντας διαρκώς θέσεις), να παραμένει απόλυτα καθοριστικός, ηγετικό στοιχείο και ψυχάρα, με την ειδοποιό διαφορά όμως ότι η ομάδα στην επιθετική ανάπτυξή της τουλάχιστον δεν εξαρτάται πλέον αποκλειστικά απ’ αυτόν.
