Του Αλέξη Μαυραγάνη
Το Πολυτεχνείο του Νοέμβρη του ’73 εξακολουθεί να απασχολεί, όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο, για το ιστορικό μήνυμά του προς το μέλλον αυτού του κόσμου. Από αυτή την πολύπαθη γωνιά του πλανήτη 42 χρόνια πριν δόθηκε το ανιδιοτελές και απόλυτα δημοκρατικό και ειρηνιστικό νεύμα για την ανάγκη της ελεύθερης ζωής, σε συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης, με πνευματικό περιεχόμενο και νόημα για κάθε άνθρωπο.
Στον αντίποδα, τόσο των αποτρόπαιων και αδιέξοδων μισαλόδοξων ενεργειών που παρακολουθούμε (και) στην καρδιά της Ευρώπης όσο και των απάνθρωπων ιμπεριαλιστικών στρατηγικών, τις οποίες ευθέως η λαμπρή εκείνη μειοψηφία της νεολαίας της εποχής, με καθαρό λογισμό (από τότε), επέκρινε ως αποκλειστικά υπεύθυνες για την επιβολή των χουντικών και γενικά αυταρχικών καθεστώτων ανά τον κόσμο.
Και για αυτή τη λαμπρότητα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έχει στηθεί μέσα στις δεκαετίες μια μηχανή κατασυκοφάντησης της, επειδή έτσι το θέλει ο σύγχρονος δυτικός αυταρχισμός, ο νεοφιλελευθερισμός. Υποχρέωση, όμως, των αληθινών διακόνων των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, του ελεύθερου κόσμου με δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και στην εργασία, αποτελεί η διατήρηση ζωντανής της κληρονομιάς του Νοέμβρη του ’73, σε πείσμα των οπισθοδρομικών και ευρωπαϊκών καιρών μας.
