Στήριξε -επικοινωνιακά- ολόκληρη την επιστροφή της, εκεί που ανήκει, σε ένα μόνο ρήμα: «Ερχόμαστε». Τώρα πια, η ΑΕΚ μπορεί κάλλιστα να προσθέσει μερικά ακόμα ρήματα και να δανειστεί την ιστορική ρήση του Ιουλίου Καίσαρα: Veni, vidi, vinci. Όχι, η ΑΕΚ δεν ήρθε, απλά! Ήρθε, είδε, νίκησε!
Πέρασαν κάτι περισσότερο από 5 βασανιστικά χρόνια από την τελευταία φορά που η Ένωση πανηγύρισε κάτι. Ακριβώς 1844 ημέρες από εκείνο τον τελικό κυπέλλου απέναντι στον Ατρόμητο, η ΑΕΚ κυριάρχησε ολοκληρωτικά του Ολυμπιακού και με δύο γκολ από Μάνταλο (39’) και Τζιμπούρ (51’) από ισάριθμες ασίστ του Ρόναλντ Βάργκας πανηγύρισε το 15ο Κύπελλο Ελλάδας στην ιστορία της (1-2), κερδίζοντας τους «ερυθρόλευκους» (μείωσαν στο 84′ από τον Τσόρι Ντομίνγκες) για δεύτερη φορά στην ίδια σεζόν!
Μέχρι τώρα, το σύστημα που λυμαίνονταν το ελληνικό ποδόσφαιρο έμοιαζε ανίκητο. Την πρώτη φορά που το σύστημα αυτό νικήθηκε, την πρώτη φορά που επιτεύχθηκε το απόλυτο 50-50, τότε αυτό κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.
Κι όμως άρχισε!
Έμοιαζε με όνειρο. Ο τελικός που έμοιαζε με το γιοφύρι της Άρτας ξεκίνησε κανονικά. Την προκαθορισμένη ώρα. Χωρίς (πολλά) παρατράγουδα. Κάπου εκεί, στις 20:30 μετά το πρώτο σφύριγμα του Σιδηρόπουλου ξεκίνησε η σκληρή πραγματικότητα. Η καταμέτρηση άδειων καθισμάτων είχε περισσότερο ενδιαφέρον από όσα (δεν) γίνονταν στο γήπεδο. Οι άδειες εξέδρες ήταν το λιγότερο. Το θέμα είναι πως έπαιζαν μία ομάδα που προσπαθούσε να αποτινάξει την σκουριά ενός μήνα χωρίς επίσημα παιχνίδια απέναντι σε μία που αποφάσισε να παίξει πίσω από την μπάλα, προσπαθώντας να αποκοιμίσει τον αντίπαλο της.
«Σούπα»
Το θέαμα (λέμε τώρα) ήταν το φάρμακο για την καταπολέμηση της αϋπνίας. Αβίαστα λάθη, κάκιστα κοντρόλ, αμέτρητες απομακρύνσεις στο πουθενά, απομονωμένοι επιθετικοί, φόβος μη γίνει το λάθος, ληθαργικός ρυθμός. Με μία λέξη; Σούπα! Υπήρχαν όμως μερικά τακτικά πράγματα που έβγαζαν μάτι. Ο Ολυμπιακός έκλεισε το πρώτο ημίωρο με 71%, προσπαθώντας να χτίσει επιθέσεις από την άμυνα του και να βγάλει υπερ-αριθμίες στο πλάι με Σαλίνο και Μαζουακού. Αυτή τουλάχιστον ήταν η πρόθεση. Γιατί στο χορτάρι βγήκαν ελάχιστα πράγματα. Μία κεφαλιά του Φουστέρ (4’) που δεν ανησύχησε κανέναν, μία παραλίγο φάση όταν ο Γκάλο (22’) έκοψε σωτήρια μία κάθετη – μαχαιριά του Κασάμι με προορισμό τον Ερνάνι και ένα απευθείας σουτ του Φορτούνη (28’).
Υπομονή και… γκολ!
Το πλάνο της ΑΕΚ στηρίχθηκε σε μία λέξη: υπομονή. Παιχνίδι πίσω από την μπάλα, αφοσίωση στα ατομικά μαρκαρίσματα, λίγη κατοχή, προσπάθεια για άμεσο επιθετικό τρανζίσιον στον Τζιμπούρ, ο οποίος έπαιζε στο όριο του οφσάιντ. Έπιασε όμως! Στην πρώτη φορά που η ΑΕΚ έβαλε παίκτες στην περιοχή του Ολυμπιακού άνοιξε το σκορ! Ο Βάργκας με σέντρ από τα αριστερά σημάδεψε την καρδιά της περιοχής, ο Τζιμπούρ έχασε την κεφαλιά, όμως ο Μάνταλος ήρθε από πίσω ως κρυφός κυνηγός και με κεφαλιά πρόλαβε την έξοδο του Ρομπέρτο για το 1-0 (39’), το οποίο λειτούργησε σαν ηλεκτροσόκ σε ένα ματς δίχως παλμό.
Μέσα σε ένα λεπτό (40’) ο Ανέστης λειτούργησε σωτήρια σε κοντινή κεφαλιά του Κασάμι, ενώ στην τελευταία φάση του ημιχρόνου, ο Τζιμπούρ «έσπασε» το οφσάιντ διένυσε το μισό γήπεδο σε σπριντ, όμως την τελευταία στιγμή ο Ντα Κόστα με τζαρτζ στα όρια του νόμιμου του «έκλεψε» την μπουκιά από το στόμα.
«Τρομοκρατικό» χτύπημα
Ο Ολυμπιακός φάνηκε ψυχολογικά ανέτοιμος να διαχειριστεί το γεγονός ότι βρέθηκε πίσω στο σκορ. Βγήκε άναρχα μπροστά και τα κενά πίσω θύμιζαν αεροδιάδρομο. Ένα κακό κοντρόλ του Βάργκας (48’) σε πάσα πάρε-βάλε από τον Τζιμπούρ ήταν η προειδοποιητική βολή, όμως τρία λεπτά αργότερα οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Σε κόντρα 2 εναντίον 2 που ξεκίνησε από κόρνερ του Ολυμπιακού (!), ο Βάργκας έβγαλε τον Γαλλο-αλγερινό σε θέση βολής κι εκείνος με ξερό συρτό σουτ πέρασε την μπάλα κάτω από τα πόδια του Ρομπέρτο (51’, 2-0) για το τελειωτικό… τρομοκρατικό χτύπημα!
Το… “όλοι μπροστά” του Σίλβα
Με τον Ολυμπιακό να έχει μόνο ένα σχετικά εύκολο σουτ του Κασάμι (49’) στην κλειστή γωνία του Ανέστη, ο Σίλβα κατάλαβε ότι μόνο με ένα τακτικό… μπουρλότο, μπορούσε να γυρίσει από την Κόλαση του 0-2.
Ο Ιντέγε και ο Πάρντο πήραν τις θέσεις των «αόρατων» Ερνάνι και Κασάμι, ο Ολυμπιακός έμεινε με ένα καθαρό κόφτη σε ένα αδόκιμο 4-4-2, αλλά φάση καθαρή δεν προέκυψε. Το σύστημα «όλοι μπροστά» ολοκληρώθηκε με την είσοδο του Τσόρι Ντομίνγκες, όμως στο χορτάρι πια δεν υπήρχαν, ρόλοι, χημεία, ψυχολογία.
Το μόνο που υπήρχε ήταν άναρχες προσπάθειες, απέναντι σε μία… ατσαλωμένη ομάδα. Καμιά φορά όμως, η ατομική πρωτοβουλία, η τρέλα της στιγμής, μπορεί να κάνει την γη να γυρίσει ανάποδα. Το απονενοημένο φαλτσαριστό σουτ του Μαζουακού (79’) σταμάτησε στο οριζόντιο δοκάρι του Ανέστη, όμως αυτή η φάση σαν να έδωσε πνοή στον Ολυμπιακό που δεν είχε παραδώσει το πνεύμα του.
Μία ατομική προσπάθεια του Τσόρι Ντομίνγκες που κατέληξε σε δυνατό συρτό σουτ (84’) από τον Αργεντινό μαέστρο, πήρε μέσα τα χέρια του Ανέστη (φέρει σοβαρή ευθύνη) κι έκανε το 1-2, όμως η άμμος στην κλεψύδρα είχε αδειάσει απελπιστικά.
Ένα ανάποδο ψαλίδι του Ντα Κόστα (89′) βρήκε σε ετοιμότητα τον Ανέστη, η ΑΕΚ έφαγε μαεστρικά τα 5 λεπτά των καθυστερήσεων και η κούπα… βάφτηκε κιτρινόμαυρη! Το σφύριγμα της λήξης από τον Σιδηρόπουλο ήταν η ωραιότερη μελωδία που άκουσε ο οποιοσδήποτε οπαδός της ΑΕΚ αυτές τις τελευταίες 1844 ημέρες…
Οι συνθέσεις των ομάδων:
Ολυμπιακός (Μάρκο Σίλβα): Ρομπέρτο – Σαλίνο, Ντα Κόστα, Μποτία, Μαζουακού – Μιλιβόγεβιτς, Κασάμι (52’ Ιντέγε) – Φουστέρ (65’ Ντομίνγκες), Φορτούνης, Ερνάνι (52’ Πάρντο) – Πουλίδο.
ΑΕΚ (Στέλιος Μανωλάς): Ανέστης – Γκάλο, Κολοβέτσιος, Άρθο, Ντίντακ – Σιμόες, Γιόχανσον, Μάνταλος (81′ Τζανετόπουλος) – Βάργκας (59’ Μπακάκης), Αραβίδης (90′ Πέκχαρτ) – Τζιμπούρ.
Διαιτητής: Τάσος Σιδηρόπουλος (Δωδεκανήσου)
