Εικόνες από το αμερικανικό διαστημόπλοιο Νέοι Ορίζοντες (New Horizons) υποδηλώνουν πως ο Χάροντας, η μεγαλύτερη από τις σελήνες γύρω από τον Πλούτωνα, στο απώτερο παρελθόν του είχε ένα μεγάλο κοίτασμα από νερό σε υγρή μορφή κάτω από ένα στρώμα πάγου, το οποίο κατά την επέκτασή του προκάλεσε μετασχηματισμούς στις επιφάνειά του, ανακοίνωσε χθες η διαστημική υπηρεσία NASA.
Η επιφάνεια του Χάροντα, όπως προκύπτει από τις παρατηρήσεις και τις φωτογραφίες που ελήφθησαν από την ειδική κάμερα σάρωσης μεγάλης ακτίνας (Long-Range Reconnaissance Imager) που διαθέτει το διαστημόπλοιο, σε απόσταση 78.700 χλμ στις 14 Ιουλίου 2015, παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά ενός συστήματος τεκτονικών ρηγμάτων, με κορυφογραμμές, γκρεμούς και βαθιές κοιλάδες.
Κατ’ ουσίαν, τα φαράγγια που έχουν παρατηρηθεί στον Ισημερινό του Χάροντα είναι από τα πιο επιμήκη που υπάρχουν στο Ηλιακό Σύστημα. Εκτείνονται τουλάχιστον σε απόσταση 1.800 χλμ και σε πολλά σημεία το βάθος τους φθάνει και τα 7,5 χλμ. Συγκριτικά, το Γκραντ Κάνιον στο Κολοράντο έχει έκταση 446 χλμ και μέγιστο βάθος 1,6 χλμ.
Το τεκτονικό τοπίο του Χάροντα υποδεικνύει πως η σελήνη τούτη κατά το παρελθόν διεστάλη κι αυτό δικαιολογεί τα ρήγματα στην επιφάνειά της. Η εξωτερική της επιφάνεια έχει σχηματισθεί κατά κύριο λόγο από τους πάγους.
Στη νεανική του ηλικία, το κοίτασμα τούτο ήταν ιδιαίτερα θερμό, κατά πρώτον εξαιτίας της αποσύνθεσης ραδιενεργών υλικών και κατά δεύτερον από την εσωτερική θερμότητα που εκπεμπόταν κατά τη δημιουργία της σελήνης.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο Χάρων είχε θερμανθεί σε τέτοιο βαθμό που η παγωμένη επιφάνεια έλιωσε και απορροφήθηκε στα έγκατά του ώστε να δημιουργηθεί ένας υπόγειος ωκεανός.
Όμως, καθόσον η σελήνη με τα χρόνια επανεψύχετο, ο υπόγειος τούτος ωκεανός πάγωσε στα έγκατά της, προκαλώντας διαστολή του πάγου, ο οποίος ώθησε την επιφάνειά της ακόμη ψηλότερα, προκαλώντας μεγάλα ρήγματα όπως αυτά που ακόμη και σήμερα μπορούν να παρατηρηθούν.
Πολλές άλλες σελήνες του Ηλιακού μας Συστήματα, και μάλιστα κάποιες που βρίσκονται πλησιέστερα στον Ήλιο, διατηρούν ακόμη και σήμερα ωκεανούς ύδατος σε υγρή μορφή κάτω από την επιφάνειά τους.
Ιδιαίτερα κάποιοι από αυτούς τους ωκεανούς στην Ευρώπη, μία από τις σελήνες του Δία, όπως και του Γανυμήδη και του Εγκέλαδου, σελήνες του Κρόνου, θεωρούνται ως τα προσφορότερα σημεία για την εξερεύνηση πιθανής μικροβιακής ζωής σε άλλους πλανήτες.
