Η γενιά των παιδιών μας, οι σημερινοί 25άρηδες και 35άρηδες, αλλά και οι νεότερες γενιές, αυτές των παιδιών των μικρών αδελφιών μας, που είναι 15-20, είναι θυμωμένοι, ίσως και εξοργισμένοι -με όλο τους το δίκιο- εναντίον των δικών μας γενιών.
Τα βάζουν με όλους εμάς που γεννηθήκαμε μετά τον πόλεμο, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, γιατί τα κάναμε μπάχαλο.
Εμείς οι μεταπολεμικοί είμαστε η πρώτη… κακομαθημένη, ή καλομαθημένη γενιά (όπως το πάρει κανείς) μέσα στον 20ο αιώνα.
Σε σχέση με τους παπούδες και τους πατεράδες μας μεγαλώσαμε στα πούπουλα, είχαμε γονείς που αναγνώριζαν την αξία της μόρφωσης και των σπουδών -και άρα έκαναν το σκατό τους παξιμάδι για να μας σπουδάσουν- , και εν τέλει μάθαμε να μας παρέχονται ή έστω να κερδίζουμε και να παρέχουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας την μεγαλύτερη δυνατή πολυτέλεια (με την έννοια της καλοζωίας και όχι της υπερβολής. Τουλάχιστον στην αρχή).
Το ίδιο επιδιώξαμε αργότερα και για τα παιδιά μας.
Αυτά όλα μας οδήγησαν στο λάθος να μπερδέψουμε εν πολλοίς την έννοια της καλοζωίας με αυτή της άχρηστης πολυτέλειας, και την έννοια του πλούτου και την άκριτη ικανοποίηση όλων μας των επιθυμιών με την έννοια της ευημερίας.
Εξ ου και τα σκατώσαμε.
Ενσωματωθήκαμε στο σύστημα με τόση φόρα και τόσο γενιτσαρισμό που οι παλιοί καπιταλιστές φανήκανε πουλάδες μπροστά μας.
Αγκαλιάσαμε την παραγωγή, τον πλούτο, και την κατανάλωση, θεοποιήσαμε το κεφάλαιο (προσωπικό και παγκόσμιο), και ανοίξαμε διάπλατα τον δρόμο στον νεοφιλελευθερισμό και την Παγκοσμιοποίηση.
Όμως.
Εδώ υπάρχει ένα “όμως”:
Πριν ενσωματωθούμε, πριν υποκύψουμε στην υπερβολή και το κυνήγι του χρήματος, επαναστατήσαμε.
Αμφιβάλαμε και ξεσηκωθήκαμε σε διάφορες περιόδους εναντίον των χεριών που μας έτρεφαν και των πρακτικών τους.
Αμφισβητήσαμε τα πάντα. Δημιουργήσαμε τον Μάη του ’68, την Άνοιξη της Πράγας, το αντιπολεμικό κίνημα των Χίπις, ακόμη και την γεμάτη αμφισβήτηση και επαναστατικά νοήματα μουσική ροκ.
Και όλα αυτά έγιναν, τα κάναμε σαν γενιές, σαν νεολαία, όχι σε δύσκολες για μας εποχές.
Σε εποχές που όλοι θέλανε να μας δώσουν.
Που δεν μας κυνηγούσανε να μας γ@μήσουν προκαταβολικά την ζωή. Την γ@μήσαμε μετά μόνοι μας.
Που οι δουλειές ήταν εύκολες, και το χρήμα έρρεε άφθονο στις τσέπες μας, αρκεί να δουλεύαμε για το σύστημα.
Και δουλέψαμε. Και “προκόψαμε”. Και “προκόψαμε” και τις επόμενες γενιές.
Παρ’ όλα αυτά δικαιούμαστε κι εμείς να είμαστε τσαντισμένοι με τις καινούργιες γενιές.
Τώρα που τα πάντα είναι εναντίον τους, τώρα που η σιωπή και η υπακοή το μόνο που θα τους αποφέρει είναι μιά μίζερη, στερημένη ζωή, γιατί δεν ξεσηκώνονται;
Εμείς ξεσηκωθήκαμε κάποτε χωρίς σχεδόν να μας λείπει τίποτε από υλικά αγαθά. Ξεσηκωθήκαμε για τις ιδέες. Και πολύ καλά κάναμε.
Τώρα που του λείπουν τα πάντα, γιατί στέκονται ακίνητοι;
Γιατί δεν σηκώνονται απ’ τις καφετέριες να τα κάνουν όλα @@@τάνα; Έτσι κι αλλιώς δεν έχουν και πολλά να χάσουν.
Κι ας μας στήσουν κι εμάς στον τοίχο. Ας μας δικάσουν. Κι ας μας καταδικάσουν.
Έτσι κι αλλιώς ένοχοι είμαστε απέναντί τους.
Αλλά για τ’ όνομα της ζωής!
Της δικιάς τους ζωής.
Ας ξεσηκωθούν!..
