Έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών ο Βασίλης Σύλλης, σκορπίζοντας θλίψη στο χώρο του στίβου και παίρνει μαζί του ένα κομμάτι από την αθλητική γενιά του ρομαντισμού, του Καλλιμάρμαρου, της αθλητικής λεβεντιάς με τις πιο άσχημες συνθήκες διαβίωσης.
Υπήρξε ένας μεγάλος αθλητής στα όρια του θρύλου, ένας αθλητής συνώνυμο της δύναμης και της αυταπάρνησης, τον οποίο οι αντίπαλοί του αναγνώριζαν από την ανάσα και τον δυναμισμό του, τον αισθάνονταν να έρχεται στο τελευταίο διακοσάρι με τον εκπληκτικό του διασκελισμό και να ξεπερνά όσους τον είχαν αφήσει πίσω τους στα πρώτα μέτρα των 400μ.
Αθλητής της ΑΕ Παγκρατίου ο Βασίλης Σύλλης γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου 1929 με ρίζες από το Κρασνοντάρ της Ρωσίας. Κυρίαρχος στα 400μ για δέκα χρόνια από το 1952 μέχρι το 1962 κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ 7 φορές με 49.2 στις 10 Ιουνίου 1952 στην Αθήνα και το «έφτασε» στα 47.7 στις 5 Αυγούστου 1962 σε αγώνες CISM στο Χερτογκέντμπος της Ολλανδίας το οποίο κατέρριψε μετά από 8 χρόνια (15/8/1970) ο Σταύρος Τζιωρτζής με 47.4. Κατέρριψε επίσης έξι εθνικά ρεκόρ με την εθνική ομάδα της σκυταλοδρομίας 4χ100μ με την οποία είχε κατακτήσει επίσης Βαλκανικά μετάλλια.
Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κατέκτησε 7 χρυσά μετάλλια στα 400μ (1952-1955, 1958-1960) ενώ στους Βαλκανικούς αγώνες 4 χρυσά, 1 αργυρό και 3 χάλκινα μετάλλια. Στους Μεσογειακούς αγώνες του 1959 στη Βηρυτό κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο με επίδοση 48.7, πήρε μέρος σε τρία Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (1954-58-62, Βέρνη Στοκχόλμη, Βελιγράδι αντίστοιχα) και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952 στο Ελσίνκι και στη Ρώμη το 1960.
Με την καθιέρωση των αθλητικών βραβείων του ΠΣΑΤ το 1954 ήταν ο πρώτος που βραβεύτηκε ως κορυφαίος αθλητής εκείνης της χρονιάς ενώ αναδείχτηκε ακόμη μία φορά το 1962. Ο Βασίλης Σύλλης για πολλά χρόνια πρόσφερε τις υπηρεσίες του, όταν εγκατέλειψε την αγωνιστική δράση, από άλλο μετερίζι στα γραφεία του ΣΕΓΑΣ
Το 2012 επέστρεψε στον ΠΣΑΤ το πρώτο βραβείο την τιμητική πλακέτα, που απένειμε ο ΠΣΑΤ και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην επιστολή του «τη δημοσιότητα την είχα, από την πένα των δημοσιογράφων, όταν νικούσα τους ευγενείς αντιπάλους μου, πάνω στο καρβουνίδι του κατάμεστου από φιλάθλους Καλλιμάρμαρου».
Την παράδοση-υλοποίηση της επιθυμίας του Βασίλη Σύλλη στον ΠΣΑΤ, του φωτογραφικού υλικού και την αναμνηστική πλακέτα, έκανε ο Δημήτρης Μπαγέρης, πρώην Διευθυντής του ΣΕΓΑΣ, συγγραφέας του βιβλίου «Βασίλης Σύλλης: Μαχητής Εφημερεύων του Στίβου» εκδόσεις: «ΕΝΤΟΣ», 1999, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά σε ένα απόσπασμά του:
«Ο πρωταθλητής των 400μ Βασίλης Σύλλης πότισε με ιδρώτα τον πρώτο διάδρομο του Καλλιμάρμαρου κι έβγαλε πολεμικές τις κραυγές του στο “έλα” του Σταδίου, βλέποντας το νήμα του τερματισμού. Στο “σύρε” των 400μ άφηνε τους αντίπαλους δρομείς να εξοντώνονται, ενώ καραδοκούσε σαν τον κυνηγό το θήραμά του, να χυμήξει νικητής στο άλλο μισό της διαδρομής. Στην Αρχιμήδους τα παιδιά της δεκαετίας του ’50 μετρούν το ανάστημά τους με το ύψος της μάντρας. Απόψε έχει Βαλκανικούς αλλά και εισιτήριο και η μάντρα είναι βουνό κι ο αστυφύλακας νόμος κι ο φύλακας… άγγελος, μόνο για τους κοντινούς του. Την άλλη μέρα ο δημοσιογράφος πάνω στο χαρτί περιγράφει “ραδιοφωνικά” την κούρσα. Τον διαβάζεις, κλείνεις τα μάτια και βλέπεις σαν σε τωρινό “ριπλέι” όλες τις εναλλαγές των αθλητών. Έτσι, χωρίς ήχο; Όχι βέβαια. Και σήμερα, αν περάσεις έξω από το Καλλιμάρμαρο, στο Παγκράτι, η κρύπτη φέρνει μέχρι τα αυτιά σου το βογκητό του Σύλλη και της αθλητικής γενιάς του. Αυτό το βιβλίο είναι η αθλητική ιστορία του Βασίλη Σύλλη μέσα και έξω από την κονίστρα, όπως την αφηγήθηκε ο ίδιος, οι συναθλητές του, οι φίλαθλοι, ο Τύπος και το χρονόμετρο.
Το γλυκό άρωμα μιας εποχής που χάσαμε».
