Του Γιάννη Παπαγεωργίου
«Δεν έχει σημασία από πού θα αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ, αλλά να μην αρχίσει να ξηλώνεται», τόνιζαν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι στις Βρυξέλλες, πέρσι τέτοια εποχή. Το ενδεχόμενο του grexit μπορεί να μην ήταν οικονομικά απαγορευτικό –παρά το κόστος του- ήταν ωστόσο ένα σενάριο, που είχε μπει για τα καλά στο τραπέζι των συζητήσεων.
Ένα χρόνο μετά, τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά. Η Ελλάδα –για την ώρα τουλάχιστον- δεν αποτελεί βασικό πονοκέφαλο ή για την ακρίβεια, το παυσίπονο που την αφορά είναι ακόμα σε δράση. Η Βρετανία (πολιτικά ανεύθυνα εν πολλοίς) είναι εκείνη, που από μόνη της και χωρίς να ανήκει στην Ευρωζώνη δοκιμάζει πλέον τις ευρωπαϊκές αντοχές.
Το κάνει δικαιωματικά, θα πει κάποιος. Προφανώς, ναι. Μόνο που σε περίπτωση που -δικαιωματικά επίσης- αποχωρήσει από την Ένωση, η ίδια η Ευρώπη θα κληθεί να διαχειριστεί τη δική της επόμενη μέρα. Και θα είναι η πρώτη φορά που θα κληθεί να το κάνει χωρίς τους συνηθισμένους της συμβιβασμούς. Όχι γιατί δε θα βρεθούν εκείνοι, που θα προσπαθήσουν να συγκεράσουν διαφορές. Αλλά γιατί θα πρέπει να προηγηθεί μία διαδικασία που θα θέσει το νέο πλαίσιο της δράσης των «γεφυροποιών».
Ένα ενδεχόμενο «όχι» στο δημοψήφισμα της Βρετανίας θα αναγκάσει τις υπόλοιπες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις να ορίσουν πώς θέλουν να διαμορφώσουν τους κανόνες της νέας Ένωσης, που θα ανοίγεται μπροστά τους.
Αν οι κανόνες αυτοί θα είναι γερμανικής ιδιοσυγκρασίας ή γαλλικής, αυτό αποτελεί θέμα προς συζήτηση. Το σίγουρο είναι ότι, δε θα είναι ελληνικής. Και το δυσκολότερο ότι, η Αθήνα θα κληθεί να τους ακολουθήσει την ώρα που χρόνια τώρα δυσκολεύεται να ακολουθήσει τους κανόνες των δικών της προγραμμάτων.
Φυσικά, υπάρχει και το καλό σενάριο. Αυτό της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ. Βραχυπρόθεσμα, η όποια αναταραχή θα αποφευχθεί και οι αγορές θα ηρεμήσουν. Μεσοπρόθεσμα, ωστόσο, η Ευρώπη θα κληθεί να διαμορφώσει το δικό της νέο πλαίσιο λειτουργίας. Και η Ελλάδα οφείλει, για δικό της όφελος, να διατηρήσει την καλύτερη δυνατή θέση μέσα σε αυτό.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, για να το πετύχει δεν αρκεί το πλεονέκτημα που της εξασφαλίζει η γεωπολιτική της θέση. Χρειάζεται πρόγραμμα. Και πρόγραμμα πιο δύσκολο, αλλά και πιο φιλόδοξο, από αυτό που ακολουθεί. Το αν θα καταφέρει είναι θέμα πολιτικής βούλησης και επάρκειας προσωπικού…
Πηγή: athina984.gr
