Της Αικατερίνης Τιριτίρη (Καθηγήτρια – Οικονομολόγος)
Το αντιστάθμισμα των μέτρων που επικρατεί στη σημερινή ελληνική κοινωνία με τις περικοπές των μισθών και συντάξεων από τη μια και την υπερβολική φορολόγηση από την άλλη είναι παράλογο και δεν οδηγεί επ’ ουδενί σε καμιά ανάκαμψη της οικονομίας μας γιατί πολύ απλά όταν μειώνεται το εισόδημα του πολίτη μειώνεται και η αγοραστική του δύναμη που σε απλή γλώσσα αυτό μεταφράζεται ως μειωμένη ζήτηση ή κατανάλωση.
Και επειδή όλα σε μια οικονομία είναι αλυσίδα: η μειωμένη κατανάλωση θα οδηγήσει σε μείωση του τζίρου των επιχειρήσεων που θα αναγκαστούν με τη σειρά τους να απολύσουν προσωπικό για να μπορέσουν και οι ίδιες να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Αν πάλι φτάσουν σε οριακό σημείο με πολλά έξοδα και ελάχιστα έσοδα και με χρέωση του ασφαλιστικού τους ταμείου, κάποιοι -όσο και να το παλεύουν- θα αναγκαστούν να βάλουν λουκέτο και έτσι θα χαθούν οριστικά αρκετές θέσεις εργασίες. Πάντως είτε έτσι (με συρρίκνωση του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων και με μερική απόλυση), είτε αλλιώς( με ολοκληρωτικό κλείσιμο), οι θέσεις εργασίας χάνονται και αυξάνεται δυστυχώς η ανεργία.
Αυτό όμως τι αντίκτυπο θα έχει για τα ασφαλιστικά ταμεία που υφίστανται λόγω των εισφορών των εργαζομένων; Ασφαλώς όχι το καλύτερο αφού και αυτά με τη σειρά τους θα έχουν πρόβλημα επιβίωσης(όσο στερεύουν τα ταμειακά διαθέσιμα πολλών), αν δεν υπάρχουν στο μέλλον εργαζόμενοι που με τις καθημερινές κρατήσεις τους -όπως παλιά- θα τα κρατήσουν ζωντανά και υγιή.
Έτσι ξαναγυρίζοντας στο πανεπιστήμιο και στο πρώτο μάθημα που διδάχθηκα στην Πολιτική Οικονομία διαπιστώνω πόσο επίκαιρα είναι όλα αυτά που κάποτε τα θεωρούσαμε ανιαρά και γελούσαμε. Είναι το λεγόμενο Οικονομικό κύκλωμα με τις επιχειρήσεις που παράγουν και προσφέρουν, τα Νοικοκυριά που καταναλώνουν και συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία με την εργασία τους και όχι μόνο και το Κράτος που ως φοροεισπράκτορας πρέπει να εισπράξει και από ιδιώτες και από εταιρείες-επιχειρήσεις-οργανισμούς για να δώσει και τις ανάλογες παροχές που -δυστυχώς ανέκαθεν στη χώρα μου- αυτές ήταν ελάχιστες ως και μηδαμινές σε κάποιες περιπτώσεις(εξαιρώντας βέβαια το πολυέξοδο πάρτι με τα πλαστά επιδόματα τυφλότητας και όχι μόνο).
Και επειδή θέλω να πιστεύω ότι είμαι πολύ καλή και στο μάθημα της Ιστορίας, από τότε λοιπόν που ενθυμούμαι τον εαυτό μου να διαβάζει είχα συγκρατήσει το εξής: την Ελλάδα να την αποκαλούν “ψωροκώσταινα” γιατί ακριβώς έδιωχνε τα γέννημα-θρέμμα παιδιά της αφού δεν είχε να τα ταΐσει αλλά και αυτές οι παροχές-διευκολύνσεις (που προανέφερα)- που υποτίθεται προσφέρει η πολιτεία από τους δεδουλευμένους κόπους των εργαζομένων- να είναι τόσο λίγες στον τόπο μου που να μην ικανοποιούν τουλάχιστον τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες όπως αναπήρους, πολύτεκνους, σεισμοπαθείς, ναρκομανείς, μονογονεϊκές οικογένειες κ.λ.π. Τα λέω ως εδώ σωστά;
Χωρίς λοιπόν να το παίζω πολύξερη έρχομαι στο δια ταύτα που είναι η άδικη υπερ-φορολόγηση των Ελλήνων και που οι κυβερνώντες και οι δανειστές την επιδιώκουν (φέρνοντας κάθε λίγο και λιγάκι κάτι καινούριο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων)παραγκωνίζοντας το υψηλό κόστος διαβίωσης στη χώρα μου (μη μου πείτε ότι αγοράζουμε φτηνά τα προϊόντα στην αγορά σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ε.Ε και της υφηλίου γενικότερα;) όπως και το γεγονός της συρρίκνωσης των εισοδημάτων των φυσικών προσώπων.
Αυτά τα δύο(2): θεσμοθέτηση περικοπών στους μισθούς και συντάξεις και επιβολή υπερβολικών φόρων είναι δύο αντίρροπα μέτρα που εξασθενούν οικονομικά έναν λαό και τον πτωχεύουν οριστικά και αμετάκλητα. Ή ΤΟ ΕΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ή ΤΟ ΑΛΛΟ.
Υπό κανονικές συνθήκες ένα κράτος εισπράττει τους φόρους που επιβάλλει και ακολουθώντας τη σωστή δημοσιονομική διαχείριση αλλά βασιζόμενο επίσης στη δική του παραγωγή όπως και στις εξαγωγές που θα κάνει -που θα ανεβάσουν την ανταγωνιστικότητα και το εμπόριο- θα μπορέσει να κουμαντάρει τόσο καλά τα δημοσιονομικά του ώστε να ανταπεξέλθει στις διάφορες υποχρεώσεις του όπως: δαπάνες για την υγεία, την παιδεία, την εθνική μας άμυνα κ.λ.π.
Τι θέλουν να πετύχουν όμως με την επιβολή και των δύο οι εταίροι μας; Περισσότερη φτώχεια και εξαθλίωση; Περισσότερη ανεργία και μετανάστευση; Γιατί καταδικάζουν έτσι έναν λαό οι πολυπράγμονες της Κομισιόν; Ας έρθουν για μισή μόνο μέρα στη θέση του φτωχού και ανίσχυρου με τα 300 ή 400 ευρώ ή χωρίς κανένα εισόδημα. Θα τα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα με τους λογαριασμούς τους όταν αυτά δε φτάνουν ούτε για πέντε μέρες και στους αρρώστους πηγαίνουν τα περισσότερα χρήματα στα φάρμακα; Επειδή μας δανείζουν (και όχι αγύριστα με τους τόκους και τα πανωτόκια) πρέπει ταυτόχρονα και να μας εξουσιάζουν;
Ακούω συχνά από τα κανάλια την έκφραση: σύμφωνα με τους θεσμούς και εξαγριώνομαι. Ποιοι θεσμοί και κουραφέξαλα για να μην εκφραστώ χυδαϊστή και το πάρετε ως προσβολή και δεν με δημοσιεύσετε. Το είπα και το ξαναλέω. Αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα που απαιτούν τα παράλογα και θέλουν να έχουν σε όλα το πάνω χέρι είναι για να τους φτύνεις γιατί όλα τα μετρούν με αριθμούς και όχι με ανθρώπινες ψυχές.
Κάποιος απολυμένος συνάδελφός μου όταν πήρε τον λόγο στην Ε.Λ.Μ.Ε (απευθυνόμενος στην τότε κυβέρνηση Σαμαρά και στον αλαζονικό Μητσοτάκη που εξαιτίας του νομοσχεδίου του βρέθηκαν μακριά από τον χώρο της εκπαίδευσης χιλιάδες καθηγητές του τεχνικού τομέα και πόσοι άλλοι δημοτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι) είπε: αυτοί που αδίκως νομοθετούν και φέρνουν τη χώρα σε τόσο μεγάλο αδιέξοδο καλύτερα να τους σκοτώσεις με μια καραμπίνα για να παύσουν να υπάρχουν και να μολύνουν τον κόσμο με τον ως τώρα φανατισμό που οι ίδιοι δημιούργησαν περί κομμάτων και δίχασαν τους πολίτες. Και μετά πήγαινε και κοινώνησε και ο Θεός θα σε συγχωρέσει…. Όχι ότι επικροτώ την άποψή του (το είπε ο άνθρωπος σε μια στιγμή σύγχυσης και εκνευρισμού λόγω αυτών που βίωνε με την απόλυσή του), αλλά το καταθέτω για να δείτε ότι κάπως έτσι σκέφτεται σήμερα ο Έλληνας για τους Ευρωπαίους και τα σκωτσέζικα ντουζ που μας κάνουν. Τη μια σφιχτοί εναγκαλισμοί και ψεύτικα χαμόγελα και την άλλη στο περίμενε για την υποτιθέμενη χρηματοδότηση που είναι στα σκαριά….
Σε τι συμφωνίες-φαντάσματα θέλουν να υποβάλλουν την τωρινή κυβέρνηση που ας της το αναγνωρίσουμε τέλος πάντων ότι επιτέλους διαπραγματεύεται. Μα διαπραγματεύεται όντως; Έτσι λοιπόν συντόμως θα κλείσει όλο το παρασκήνιο με μια δίκαια-συμβιβαστική λύση προκειμένου να μη βρεθούμε σε μια χείριστη από την ήδη χειρότερη θέση που είμαστε; Τι υποκριτές Θεέ μου, τι υποκριτές…. Η Ιστορία θα τους κρίνει-αν αναφέρει ποτέ επάξια τα ονόματά τους όπως αυτά των μεγάλων ευεργετών- αλλά περισσότερο ο Θεός που θα λογοδοτήσουν σ’ αυτόν για τις άνομες πράξεις τους….
Τελειώνοντας δε γίνεται να μην αναφέρω τον Κέυνς, έναν από τους πιο σημαντικούς Οικονομολόγους του 20ου αιώνα και που με τα έργα του και τους οπαδούς του δημιούργησε τη λεγόμενη Κεϋνσιανή σχολή στην Οικονομική Επιστήμη. Αυτός λοιπόν πρότεινε την άνοδο των δημοσίων δαπανών σε περιόδους κρίσεων για να καλύψουν μέρος του ελλείμματος ζήτησης που υπό προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει την οικονομία μακριά από μια θέση ισορροπίας πλήρους απασχόλησης. Οι δημόσιες δαπάνες μπορεί να ξοδεύονται ως επιδόματα ανεργίας κ.λ.π. αλλά ο κύριος στόχος δεν είναι η αναδιανομή αλλά η επανόρθωση της ισορροπίας. Μάλιστα διακήρυττε ότι η αύξηση της φορολογίας σε περιόδους κρίσης είναι πλήρως αντίθετη στη νοοτροπία του. Έτσι τελικά ζητούσε αύξηση των ελλειμμάτων στις κρίσεις τα οποία θα χρηματοδοτούνται από πλεονάσματα στις καλύτερες εποχές.
Ας τα ακούσουν αυτά οι πολιτικοί μας και περισσότερο οι περιβόητοι οικονομικοί αναλυτές που κάθε λίγο και λιγάκι διαμηνύουν ένα άλλο σενάριο(μόνο τον Κρούγκμαν παραδέχομαι)για τη σωτηρία της χώρας…Δεν ξεχνώ και τον τεχνοκράτη Στουρνάρα(πρώην Υπουργό Οικονομικών και νυν Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος) που καλεσμένος πέρσι στην εκπομπή «Ενικός» πολύ εύκολα ξεστόμιζε ότι είναι οπαδός του Κέυνς αλλά μας εξόντωσε με τα σκληρά μέτρα λιτότητας. Έτσι δεν είναι; Πώς τολμούν και παίζουν με τη νοημοσύνη του κοσμάκη όλοι αυτοί οι δήθεν πολύξεροι; Άλλα λένε, άλλα πιστεύουν και άλλα πράττουν…
Πρέπει να καταλάβουν όλοι οι Έλληνες ότι μας κοροϊδεύουν οι πολιτικοί μας και περισσότερο οι πιστωτές μας που μας πουλούν και μας αγοράζουν με το ιδιόρρυθμο φέρσιμό τους γιατί στην τελική το χρέος δεν είναι βιώσιμο και άλλο δεν μπορούμε να απλώνουμε το χέρι για δανεικά.
Αυτό άραγε ήταν το όραμα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή όταν μας έβαλε στην τότε Ε.Ο.Κ; Να μας κάνουν ότι θέλουν οι εταίροι μας; Να είμαστε υποτελείς (όπως συχνά φωνάζει ο Καπερνάρος) σε αυτούς που διοικούν την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Αχ, πόσο θα τρίζουν άραγε τα κόκαλά σου συντοπίτη μου Σερραίε πολιτικέ που ξεχώρισες και σε αγάπησαν και σε παραδέχτηκαν ακόμα και οι κουμουνιστές αυτού του ευλογημένου τόπου.
Κλείνοντας τονίζω ότι δεν ανέχομαι να κηδεμονεύεται η πατρίδα μου από αυτούς που την ωθούν με τα παράλογα και εξοντωτικά μέτρα τους σε περισσότερη φτώχεια και ανέχεια, σε περισσότερη απελπισία και αδιέξοδο.
