Του Γιάννη Παπαγεωργίου
Μπορεί ο δρόμος προς το eurogroup της 24ης Μαϊου να μην είναι στρωμένος με… ροδοπέταλα, η Ελλάδα ωστόσο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα αποφύγει το περσινό της έντονο φλερτ με τη χρεοκοπία και το grexit. Αυτό από μόνο του αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την αναστροφή της πορείας της οικονομίας της χώρας. Όχι όμως και ικανή.
Το μήνυμα που συνεχίζει να στέλνει η Ελλάδα προς τους πιστωτές της είναι ότι η ίδια δε θέλει να αλλάξει. «Ελληνική επιλογή» χαρακτήρισε την επιβολή φόρων αντί περικοπών στις δαπάνες ο Επίτροπος της Κομισιόν Βάλντις Ντομπρόσκις. Ελληνική επιλογή να πληρώσουν το βάρος του ασφαλιστικού οι σημερινοί εργαζόμενοι ξεκαθάριζε αρμόδιος κοινοτικός αξιωματούχος στα τέλη της περασμένης εβδομάδας.
Τί σημαίνει αυτό στην πράξη; Βραχυπρόθεσμα, αναζητούμε τρόπους να «κοροϊδέψουμε» εαυτούς και εταίρους. Να αποφύγουμε την εφαρμογή του περίφημου πλέον «κόφτη» σε περίπτωση διαρθρωτικών αποκλίσεων μέσα στη χρονιά, να κερδίσουμε πολιτικό χρόνο ζωής και… «έχει ο Θεός της Ελλάδας».
Για να είμαι δίκαιος, ο… Θεός της Ελλάδας έκανε ό,τι μπορούσε. Η συγκυρία στην Ευρώπη είναι τέτοια ώστε να σε κάθε άλλη περίπτωση, το grexit του Σόιμπλε θα αποτελούσε πραγματικότητα. Και επί της ουσίας όχι ως επιβολή των «κακών δανειστών», αλλά ως αναπόφευκτη επόμενη επιλογή. «Παίξαμε με τον πολιτικό χρόνο και κερδίσαμε» θα μεταφράσει το παραπάνω ένα κυβερνητικό στέλεχος. Και από την (πολιτική) πλευρά του, δίκιο θα έχει.
Αυτό όμως το παιχνίδι με το χρόνο και την άρνηση της πραγματικότητας, κούρασε. Κούρασε εκείνους που θα μπορούσαν πραγματικά να συμβάλουν εποικοδομητικά στην οικονομική ανόρθωση της χώρας. Στερεύουν από δυνάμεις. Και από δυνατότητες.
Κούρασε τους μοναδικούς δανειστές και εταίρους της χώρας. Το ΔΝΤ επιχειρεί –για τελευταία φορά είναι η αίσθησή μου- να σώσει στην πράξη μερικά προσχήματα στο θέμα του χρέους και των μεταρρυθμίσεων. Οι θέσεις του είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από τις αντίστοιχες κάθε άλλου. Ωστόσο, με όποιον τρόπο κι αν τελικά συμμετάσχει σε νέο ελληνικό πρόγραμμα, έχει αφήσει στην ευρωπαϊκή πλευρά την πρωτοβουλία των κινήσεων για την Ελλάδα. Με κέρδος τη μείωση της έκθεσής του στο χρέος της χώρας.
Κούρασε όμως και τους Ευρωπαίους εταίρους. Εύλογα θα πει κανείς ότι η Ευρώπη, αναλόγως συνθηκών, πάντα βρίσκει λύσεις στα προβλήματά της. Μόνο που χρειάζονται… δύο για να επιλυθούν. Και στις Βρυξέλλες, η Ελλάδα κούρασε. Τις επόμενες εβδομάδες θα εκτυλιχτεί το τελευταίο επεισόδιο της προσπάθειας ανοικοδόμησης της ελληνικής οικονομίας. Με τη συμμετοχή της Κομισιόν. Θα είναι και η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα να αποφύγει το διαρκές «σούρσιμο στη στασιμότητα», όπως το ακούσαμε τελευταία.
Μα η Ευρώπη δεν είπαμε ότι βρίσκει πάντα συμβιβαστικές πολιτικές λύσεις για τα προβλήματά της; Ναι, προσπαθεί, είναι η απάντηση. Είναι ωστόσο στο δικό μας χέρι αν η συμβιβαστική λύση θα οδηγήσει σε ουσιαστική ανάκαμψη. Γιατί ένα κράτος-μέλος παρίας στην Ένωση κουράζει. Κουράζει κυρίως τους πολίτες του. Κι αυτή είναι η πιο επικίνδυνη κούραση από όλες. Η οποία για την ώρα αποτελεί πολιτική μας επιλογή.
Πηγή: athina984.gr
