Του Αβέρκιου Λουδάρου*
Από μία μισάνοικτη πόρτα γραφείου στο Μέγαρο Μαξίμου ακουγόταν ραπ μουσική, κάτι που προκαλούσε ευθυμία στους συμβούλους του πρωθυπουργού. Μόνο ένας, κλεισμένος στο γραφείο του, δεν συμμετείχε στο χαλαρό πάρτι που είχε στηθεί αυθορμήτως. Ο Καρανίκας είχε στηθεί μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης και παρακολουθούσε την εκπομπή της Μενεγάκη.
Παρακολουθούσε; Όχι. Απλώς έβλεπε, βυθισμένος στις σκέψεις του. Ξαφνικά, πετάχτηκε όρθιος και κινήθηκε προς την έξοδο. «Αυτό είναι! Πώς δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα;» μονολόγησε και με μάτια που γυάλιζαν από μια άγρια ικανοποίηση για την ιδέα, που μόλις είχε σχηματιστεί στο μυαλό του, βγήκε στον διάδρομο και κινήθηκε προς το πρωθυπουργικό γραφείο.
Ο υπεύθυνος Στρατηγικού Σχεδιασμού της κυβέρνησης Τσίπρα παραμέρισε τις γραμματείς και άνοιξε την πόρτα του προσωπικού γραφείου του πρωθυπουργού. Ο Τσίπρας, ο οποίος εκείνη την ώρα τεντωνόταν στον καναπέ, αιφνιδιάστηκε και με δυσκολία έπνιξε ένα χασμουρητό.
«Τι έγινε πάλι, ρε Καρανίκα;» ρώτησε τον συνεργάτη του. «Μήπως ήρθε πάλι αυτός ο Ομπάμα να μου χαλάσει το πρόγραμμα; Άσε με ήσυχο, χαλαρώνω τώρα» πρόσθεσε και ανακάθισε στον καναπέ.
«Έχω μια φοβερή ιδέα για το πώς θα αντιστρέψουμε το πολιτικό κλίμα, πώς θα κάνουμε πάλι τους πολίτες να μας εμπιστευτούν» απάντησε ο Καρανίκας ασθμαίνοντας από τη λαχτάρα να εκφράσει τις σκέψεις του.
«Για ρίχ’ την» τον προέτρεψε ο Τσίπρας.
«Να κάνουμε πρωθυπουργικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη» είπε με στόμφο ο Καρανίκας. «Να δείξουμε ότι είμαστε κοντά στον πολίτη και ότι παντού υπάρχουν άνθρωποί σου που νοιάζονται για τις αγωνίες του λαού και μεταφέρουν σε σένα τα αιτήματα».
«Θα έχει και φωτογραφία μου στο παράρτημα της Θεσσαλονίκης;» ρώτησε ο Τσίπρας και συνέχεισε: «Να, όπως κάνανε στη Σοβιετική Ένωση που έβαζαν φωτογραφίες του πατερούλη Στάλιν, του Μπρέζνιεφ, του Γκορμπατσόφ…»
«Μόνο φωτογραφίες σου; Θα στήσουμε ανδριάντα να σε καμαρώνει ο λαός που έκανες όσα υποσχέθηκες και έβγαλες τον τόπο από την κρίση» απάντησε ο Καρανίκας που διαπίστωνε ότι ο Τσίπρας ήταν έτοιμος να συμφωνήσει με την ιδέα του.
«Ναι, ρε Καρανίκα, να το κάνουμε, αλλά γιατί όχι και σε άλλες πόλεις, όπως για παράδειγμα στο Ηράκλειο;»
«Όχι, όχι» αντέτεινε αμέσως ο Καρανίκας. «Θα μπλέξουμε. Αν κάνουμε στο Ηράκλειο, θα ξεσηκωθεί ο Πολάκης και θα θέλει στα Χανιά. Κι αν μας πιάσει αυτός στο στόμα του, τη βάψαμε. Αν κάνουμε στο Αγρίνιο, θα θέλουν και στο Μεσολόγγι. Στη Θεσσαλία πού θα το κάνουμε, στον Βόλο ή τη Λάρισα; Στην Πελοπόννησο; Αν το κάνουμε στην Πάτρα, θα φωνάζουν οι Καλαματιανοί και οι Αρκάδες. Στη Βοιωτία, ποια πόλη θα διαλέξουμε, Θήβα ή Λιβαδειά;»
Ο Τσίπρας προσποιήθηκε ότι σκεφτόταν, αλλά δεν ξεγέλασε τον Καρανίκα. Αυτός δεν ήταν ένας απλός ψηφοφόρος που ο Τσίπρας μπορούσε με τα ψέματα να πείσει εύκολα. Γνωρίζονταν χρόνια, από τον ίδιο κομματικό σωλήνα είχαν βγει και την ίδια νοοτροπία είχαν.
«Και ποιος θα κάνει κουμάντο σε αυτό το γραφείο; Μην τυχόν και σου περάσει από το μυαλό να βάλουμε καμιά σαν την Τασία Χριστοδουλοπούλου ή τη Θεανώ Φωτίου…»
Ο Καρανίκας τον διέκοψε. «Όχι βέβαια, έχω μια εικοσιοκτάχρονη, τη Νοτοπούλου…»
«Εντάξει, δεν χρειάζομαι περισσότερα. Προχώρα. Και κανόνισε να κάνουμε εγκαίνια. Πόσο μου αρέσει να στέκομαι όρθιος με ανοικτά τα πόδια και να καμαρώνω που είμαι πρωθυπουργός! Ρε Καρανίκα, ξέρεις τι γουστάρω; Την ώρα που στέκομαι, νομίζουν ότι θα αρχίσω να γέρνω μια μπρος και μια πίσω. Οπότε, όλοι με κοιτάνε, γιατί δεν βλέπουν συχνά πρωθυπουργό να πέφτει. Πολύ το διασκεδάζω που τους ξεγελάω! Τόσο κορόιδα είναι που με έπαιρναν στα σοβαρά, παλαιότερα βέβαια, γιατί τώρα δεν ξέρω. Μπορεί ο Παπάς να μου λέει ότι όλα καλά πάνε, αλλά κάτι μέσα μου με τρώει».
Μετά από αυτόν τον διάλογο, ο Καρανίκας επέστρεψε στο γραφείο του και πρόλαβε να παρακολουθήσει, αυτήν τη φορά με προσήλωση, το υπόλοιπο της εκπομπής της Μενεγάκη και μετά ετοίμασε δελτία τύπου για την ίδρυση και τα εγκαίνια του νέου γραφείου. Μπορεί η καριέρα να είναι χολέρα, αλλά έπρεπε να κάνει και καμιά δουλειά.
Ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο εμπνευστής της ιδέας, ο Καρανίκας, είχαν φανταστεί ότι η ιδέα αυτή θα είχε αντίκτυπο και μάλιστα παγκοσμίως. Οι πρέσβεις, που διάβασαν την είδηση, ενημέρωσαν πάραυτα τις ξένες κυβερνήσεις. Το Βερολίνο σείστηκε. Η Μέρκελ κατσάδιασε τους συμβούλους της που δεν είχαν σκεφτεί νωρίτερα να συστήσουν γραφεία καγκελαρίας (και όχι είδη κιγκαλερίας) στη Φρανκφούρτη. Ο Ομπάμα θύμωσε πολύ. «Εγώ τον βοηθάω για το χρέος και εκείνος δεν μου είπε λέξη γι’ αυτήν τη φοβερή ιδέα. Είναι δυνατό να μην έχουμε παράρτημα του Λευκού Οίκου στη Νέα Υόρκη;» φώναζε στους συμβούλους του, που άρχισαν να αισθάνονται μειονεκτικά έναντι του Καρανίκα. Λέγεται, μάλιστα, ότι Αφρικανοί ηγέτες κάλεσαν μάγους φυλών και τους ζήτησαν να γνωμοδοτήσουν πότε θα είναι καλοί οι οιωνοί, για να εγκαινιάσουν και εκείνοι παραρτήματα των γραφείων τους σε μεγάλες πόλεις εκτός πρωτεύουσας. Όλοι οι ηγέτες ήθελαν να στείλουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των χωρών τους, σε όλους τους πολίτες, ένα μήνυμα ελπίδας, ένα μήνυμα ότι το παλιό φεύγει και το νέο έρχεται.
Και έζησαν όλοι αυτοί καλά (ειδικά ο Τσίπρας, ο Καρανίκας και η Νοτοπούλου) και εμείς καλύτερα…
*Ο Αβέρκιος Λουδάρος είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας του βιβλίου «Άκου νεοέλληνα – οι αιτίες που μας οδήγησαν στην παρακμή και τη μεγάλη ύφεση»