Υπάτιος Πατμάνογλου: “…«Πήγαινε πάνω από 300 χλμ. η Porsche. Αυτό το αυτοκίνητο πηγαίνει 330. Και ήταν και ένα Audi R8 από πίσω του, που πρέπει να πατιόντουσαν… ».
…Όσοι οδηγούμε, ξέρουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις, όσοι έχουν αυτοκίνητα ακριβά, μεγάλου κυβισμού, φέρονται λες και ο δρόμος τους ανήκει και είναι μόνοι τους σε αυτόν. Χωρίς κανέναν σεβασμό σε κανέναν οδικό κανόνα και σε κανένα άλλο όχημα που τυχαίνει να βρεθεί στο δρόμο τους. Κι αν βρεθείς και στον δρόμο τους, έρχονται σε απόσταση ΕΝΟΣ μέτρου στην Εθνική, απαιτώντας -είτε μπορείς, είτε όχι- να αλλάξεις λωρίδα ΤΩΡΑ, γιατί με τα θηριώδη κυβικά τους, ΠΡΕΠΕΙ να περάσουν. ΤΩΡΑ. Περνάνε, λοιπόν, μπορεί κι απ’ τα δεξιά σου, κι εξαφανίζονται στον ορίζοντα, με αέρα νικητή και τροπαιούχου. Aκόμα κι αν τρέχεις εσύ με π.χ. 160km/h (…άρα αυτοί πόσο;). Είναι, επίσης, αυτοί που, ως επί το πλείστον, “καταλαμβάνουν” τη ΛΕΑ σε περίπτωση μποτιλιαρίσματος. Καρατσεκαρισμένο. Αφήνοντας την πλέμπα στο μποτιλιάρισμα.
…Να είναι η ασφάλεια που υποτίθεται τους παρέχει το συγκεκριμένο όχημα; Η επιβεβαίωση ενός είδους “ανωτερότητας”; Η επίδειξη; Να το κάνουν “απλώς” επειδή “μπορούν”;
Από την άλλη, κι όσοι δεν διαθέτουν τέτοια αυτοκίνητα, σε πολλές περιπτώσεις κάνουν, αν όχι ακριβώς τα ίδια όσον αφορά την ταχύτητα (γιατί δεν μπορούν ίσως), διάφορα εξίσου επικίνδυνα. Ίσως για να αποδείξουν ότι “μπορούν κι αυτοί”.
… Γενικώς, πάντως, για να μην κρυβόμαστε και πίσω από το δάχτυλό μας, όταν έχεις οδηγήσει αρκετά, έχεις περίπου μάθει να αξιολογείς την οδική συμπεριφορά του άλλου ΚΑΙ βάσει του αυτοκινήτου του. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν μπορεί να πέσεις έξω και να σε “εκπλήξει” μια πολιτισμένη ή “βάρβαρη” συμπεριφορά αντιστοίχως.
Κατά τα λοιπά, η οδήγηση στις μέρες μας είναι μια ατέλειωτη σειρά από αλλαγές λωρίδας χωρίς φλας, επικίνδυνες προσπεράσεις σε δρόμους χωρίς ορατότητα, στάσεις χωρίς να προηγηθεί alarm μέσα στην πόλη, παραβιάσεις του κόκκινου, να ξεμπουκάρει ο άλλος χωρίς κανέναν έλεγχο από τον παράδρομο, κόντρες παράλογες στην Εθνική… Ων ουκ έστιν τέλος.
ΥΓ. Το παρήγορο είναι ότι όταν συμβαίνει κάτι, εκείνη τη στιγμή νιώθεις σαν να παρακολουθείς ταινία και μετά, δεν καταλαβαίνεις τίποτα (παθούσα). Οπότε, ας συνεχίσουμε. Εφόσον μάλλον πιστεύουμε ότι “ο θάνατος μας πάει πολύ”.
Πηγή: https://www.facebook.com/profile.php?id=100009964834484&fref=nf&pnref=story