Είδα πρόσφατα το videoclip που είχε φτιάξει κάποιος, για το τραγούδι Lightning bolts του Cave, με σκηνές βίας από το τόσο μακρυνό 2013.
Αποφεύγω πλέον να σκέφτομαι ποιητικά, δεν βοηθάει στην επιβίωση. Αλλά εκείνη την μέρα, απλά συνέβη -μάλλον ως αποτέλεσμα πίεσης ημερών- και έτσι έγραψα ό,τι ένιωσα μέσα μου.
Τρία χρόνια πριν ε;
Στον Σαμαρά, ήμασταν στο στάδιο της οργής.
Στον Τσίπρα πλέον, είμαστε στο στάδιο της αποδοχής.
Στον επόμενο πού θα είμαστε άραγε; Θα κάνει κύκλο ή θα μπούμε μέσα στο χώμα από μόνοι μας;
Σε ποια χώρα έγιναν τα παρακάτω; Μα είναι όλα τόσο ήρεμα πια. Τόσο ανθηρά. Τόσα χαμόγελα. Μπα, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν θα έγιναν.
Προσωπικά, ούτε που τα θυμάμαι. Καιρό τώρα, με μαύρο ξυπνάω και με μαύρο κοιμάμαι, και μερικές μέρες αστράφτουν μερικοί κεραυνοί μέσα μου, λίγο φως από το πουθενά.
Ξέρω γω, μάλλον εγώ είμαι ο αντισόσιαλ, και ο αγώνας συνεχίζεται σε άλλα επίπεδα, μπορεί κάποιοι να τα σπάνε ακόμη έξω, για να μην τα σπάσουν μέσα τους.
Έμεινε και τίποτε άλλο να σπάσουμε μέσα μας άραγε;
Άμμος οι πέτρες.
Αλλά και την άμμο αν πας να λιώσεις, πάλι γυαλί θα φτιάξεις.
Θα το λιώσω το γυαλί, και έτσι κόκκινο, θα τους το κεράσω μια μέρα απ’το στόμα, μπας και βάλουν λίγη ζέστη στο νεκρό κορμί τους
Οι από πάνω, και οι από κάτω
Ποιος να’ναι πιο κοντά στο χώμα άραγε;
Ποιος στον ουρανό;
Ποιος στην ζωή, στον θάνατο ποιος;
Στο διάολο όλοι τους, πάνω κάτω δεξιά και αριστερά.
Δεν είμαστε άξιοι ούτε καν της μοίρας μας.
Μιχάλης
(Αγαπητέ Μιχάλη, στην Αθήνα έγιναν όλα αυτά. Κυρίως, το 2011 και το 2012. Τα θυμάμαι όλα γιατί ήμουν εκεί. Τώρα δεν είναι κανείς εκεί. Άλλοι έφυγαν στο εξωτερικό, άλλοι σώπασαν, κάποιοι διορίστηκαν. Κι εγώ επέστρεψα στους φίλους μου.
Το να σκέφτεσαι ποιητικά δεν βοηθά στην επιβίωση αλλά βοηθά να ζεις όμορφα. Ζωή, όχι επιβίωση. Να είσαι καλά, Μιχάλη. Και την επόμενη φορά που θα είμαστε εκεί, πρέπει να ξέρουμε και τι θέλουμε.)
