Εκείνη & Εκείνος στον δρόμο οδηγώντας

Ως το ακριβότερο έργο της Ευρώπης χαρακτηρίζονται οι τρεις σήραγγες των Τεμπών και κανονικά αυτό είναι για γέλια και για κλάματα και μόνο που το λες, αλλά επειδή πέρασε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ από τη σφαίρα της φαντασίας και του: «ακόμα ένα έργο που δε θα ζήσουμε αρκετά για να το προλάβουμε» (βλέπε μετρό Θεσσαλονίκης) στη σφαίρα της πραγματικότητας, είμαι τόσο χαρούμενη που είμαι ικανή να τα ξεχάσω όλα και να τα παραβλέψω. Και τα έξι χρόνια καθυστέρησης, και τα αδιανόητα πολλά διόδια για έναν δρόμο που τον περνούσα πέντε με έξι φορές το χρόνο κάνοντας και κάθε φορά προκαταβολικά μια διαθήκη γιατί ήταν σα να ξεκινούσα ρώσικη ρουλέτα με το διάολο και την ταλαιπωρία και, και, και, και. Για να προλάβω ορισμένους, ΟΧΙ. Οι ζωές που χάθηκαν σ’ εκείνες τις στροφές δεν ξεχνιούνται. Ποτέ.

Πασχαλιάτικα και λίγο πολύ οι περισσότεροι κάπου βρεθήκαμε, και για τους βόρειους αυτό το νέο δίκτυο είναι σαν όνειρο που βγήκε αληθινό. Δεν ξέρω πόσοι έχετε διασχίσει τα Τέμπη, αλλά βάλτε Τέμπη, κακή οδηγική συμπεριφορά, κακοσυντηρημένα οχήματα, κι έχετε ένα κοκτέιλ καταστροφής. Κι άντε να χρειαστεί να το κάνεις μια φορά, αντέχεις το σοκ. Κι αυτοί που το κάνουν σχεδόν καθημερινά; Κάθε μέρα με την τύχη μας να παίζουμε;

Ήταν η πρώτη φορά που έκανα αυτό το ταξίδι χωρίς σφίξιμο στο στομάχι.

Και ξέρουμε πολύ καλά εδώ στην Ελλάδα, πως πάρα πολλά είναι τα μέρη και πάρα πολλοί οι δρόμοι και πάρα μα πάρα πολλές οι διαδρομές που τις κάνουμε με σφιγμένο στομάχι. Για όλους τους γνωστούς λόγους.

Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι που ολοκλήρωσαν αυτό το έργο. Ξέρετε καλά – κι αν δεν το έχετε κάνει, ξέρετε έστω έναν που το έχει κάνει – για τι πράγμα μιλάω. Να ταξιδεύεις για Θεσσαλονίκη ή ό,τι στο ενδιάμεσο, και να έχεις από τη μια την παλιά εθνική με το θεόστενο δρόμο με τις δυο λωρίδες, το γεμάτο λακκούβες και τρύπες και χαλάσματα και στροφές και τις νταλίκες να τρέχουν με εκατό και να σε στριμώχνουν και να λες τώρα τη βγάζω δεν τη βγάζω. Γιατί;

Γιατί από την άλλη έχεις μια «νέα» (ας πούμε νέα, γιοφύρι της Άρτας κατάντησε) εθνική οδό, με πολλά διόδια και ακριβά διόδια ΣΥΝ τη ρώσικη ρουλέτα που λέγεται Τέμπη. Φιδογυριστά χιλιόμετρα, στενός δρόμος, παράξενες κλίσεις, πολλή κίνηση, και σε κάθε στροφή να λες τη βγάζω δεν τη βγάζω.

Σκύλλα και Χάρυβδη ένα πράγμα. Και στα γνωστά σημεία του δρόμου, τα «ενθύμια». Τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους για το τίποτα, με το τίποτα, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, πηγαίνοντας εκδρομή. Να στέλνεις τα παιδιά σου εκδρομή με το σχολείο και να μη γυρίζουν ποτέ πίσω. Είναι ασύλληπτο, απάνθρωπο, και μόνο που το αναφέρω μουδιάζω από πάνω ως κάτω. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ΑΥΤΟ δε θα ξεχαστεί ποτέ. Και δεν ήθελα να το πω, αλλά θα το πω: Γιατί ρε γαμώτο έπρεπε να χάσουμε τόσες ζωές για να έχουμε έναν ασφαλή δρόμο;

Γιατί κάθε φορά πρέπει να προηγηθεί ένας θρήνος για να γίνουν τα αυτονόητα;

Και ποιος με ρώτησε εμένα αν θέλω να γίνω ο ήρωας που θα θυσιάσω τη ζωή μου ή τη ζωή του παιδιού μου για το κοινό καλό; Να με συγχωρεί η χάρη ορισμένων, αλλά δε νιώθω καθόλου wannabe hero και δεν έχω καμία διάθεση να θυσιαστώ. Γιατί να το θέλει ο οποιοσδήποτε; Ας γίνουμε επιτέλους λίγο πιο συνετοί, όλοι μας, όχι μόνο γιατί γενικά σαν οδηγοί είμαστε απαράδεκτοι, αλλά και γιατί στην πράξη στην Ελλαδάρα μας των μνημονίων οδηγούμε όλοι μας σαράβαλα, και γιατί στην Ελλαδάρα μας των μνημονίων σαπίζουν τα πάντα γύρω μας και αχρηστεύονται. Δηλαδή πρέπει να προσέχουμε διπλά και τρίδιπλα. Ας το κάνουμε πια και καλορίζικος ο δρόμος μας και λέω μας γιατί είναι δικός μας!

& Εκείνος

Τώρα η Κατερίνα άνοιξε ένα τεράστιο θέμα …μέσω Τεμπών. Το θέμα είναι οδική ασφάλεια και για να πω την αλήθεια ποτέ δεν το κατάλαβα σε όλο του το μέγεθος μέχρι που έζησα στη Βρετανία και ποτέ δεν το εκτίμησα περισσότερο μέχρι που έζησα στη Σκανδιναβία. Και λυπάμαι γι’ αυτό που θα γράψω, αλλά ό,τι σοβαρό ατύχημα έχω πάθει στη ζωή μου, το έχω πάθει σε λακουβάτο ελληνικό δρόμο ή χάρις στην άγνοια οδικής συμπεριφοράς Έλληνα οδηγού. Αυτά συμπεριλαμβάνουν από το να κοντέψει να με σκοτώσει σουρωμένος νταλικέρης μέχρι το να φάω τούμπα σε κακομπαλωμένο δρόμο με χαλίκι και τίποτα άλλο.

Τα περισσότερα οδικά ατυχήματα που συμβαίνουν είναι απόρροια ανθρωπίνου λάθους αλλά το ανθρώπινο λάθος μην το περιορίζετε στην κακή οδήγηση ή ακόμα και στην οδήγηση κάτω από την επήρεια αλκοόλ. Το ότι υπάρχουν στην Ελλάδα δρόμοι δολοφονικά κακοφτιαγμένοι, δεν είναι λάθος της …φύσης, ανθρώπινο λάθος και ευθύνη είναι.

Μια λακκούβα φτάνει για να σε σκοτώσει. Δεν θέλω να σοκάρω κανέναν αλλά αυτή είναι μια σκληρή πραγματικότητα που την αντιμετωπίζουν κυρίως όλοι οι οδηγοί μηχανής στην Ελλάδα. Μερικές φορές οδηγώντας, ειδικά στη Πελοπόννησο, ήταν σαν να οδηγούσες ολυμπιακό σλάλομ για να αποφύγεις τις λακκούβες, κινδυνεύοντας να σε χτυπήσει αυτοκίνητο που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα, σε δρόμους με λάθος καμπυλώσεις στις στροφές, κακό φωτισμό και την χειρότερη δυνατή σηματοδότηση. Και όχι, όταν πρόκειται για την ασφάλεια ανθρώπων κανένα μνημόνιο δεν γίνεται δικαιολογία. Ας κόψουν οι δήμαρχοι και οι νομάρχες τις εκδηλώσεις αυτοπροβολής που τόσο συχνά κάνουν …κύριε Ντοράκη. Μάλιστα για κάθε ατύχημα που συμβαίνει στη περιοχή τους θα έπρεπε και να τους αναλογούν ευθύνες και δεν είμαι καθόλου σκληρός σε αυτό που γράφω γιατί στα περισσότερα ατυχήματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα, από την κατάσταση του δρόμου, το φωτισμό μέχρι τη σηματοδότηση, κάποιο από αυτά έχει παίξει το ρόλο του.

Έγραψα στην αρχή ότι στη Βρετανία κατάλαβα τι σημαίνει οδική ασφάλεια. Ένα πράγμα που σου κάνει συχνά εντύπωση όταν ταξιδεύεις στη Αγγλία είναι ότι στον Μ1 – την εθνική οδό που συνδέει τον νότο με τον βορρά και φτάνει μέχρι τη Σκωτία – πάντα σε κάποιο σημείο της διαδρομής, ένα τμήμα είναι κλειστό γιατί γίνονται έργα. Ένας δρόμος με συνεχόμενη κίνηση μέρα-νύχτα και με όριο ταχύτητας γύρω στα 120χλμ/ώρα. Εθνική οδός, χωρίς φανάρια κλπ. Σε αυτόν τον δρόμο και οδηγώντας μηχανή κατάλαβα πολλά πράγματα όταν μια στραβοτιμονιά λίγο μπροστά μου από κάποιον που προσπάθησε να αποφύγει κάτι που θεώρησε λακκούβα, οδήγησε μέσα σε δευτερόλεπτα σε μια καραμπόλα με δεκαπέντε αυτοκίνητα και δυο άτομα τραυματισμένα να χρειάζονται άμεση μεταφορά στο νοσοκομείο. Στη Σκανδιναβία τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά όταν η λακκούβα σημαίνει πάγος και τη συνέχεια την φαντάζεστε.

Και προσέξτε, δεν έγραψα τίποτα για την οδική συμπεριφορά των οδηγών, γιατί αν στην Βρετανία οι πολλοί σέβονται και τον δρόμο και τον οδηγό, στην Σκανδιναβία ο δρόμος δεν μπορεί να μην είναι άψογος και η οδική συμπεριφορά είναι θέμα κοινωνικού χαρακτήρα και διαπαιδαγώγησης.

Χωρίς να θέλω να κινδυνολογήσω αυτό που θα ήθελα να τονίσω και πρέπει να το καταλάβουν οι υπεύθυνοι, είναι ότι οι λακκούβες στου δρόμους, γενικά οι κακοφτιαγμένοι και παραμελημένοι δρόμοι, σκοτώνουν. Και δεν φτάνει ένα έργο – το ακριβότερο έργο της Ευρώπης – για να πιστέψει κάνεις ότι ήρθε στην Ελλάδα η άνοιξη της οδικής ασφάλειας. Η Ελλάδα ζει ακόμα σε βαρύ χειμώνα. Και αυτό πριν αρχίσω να μιλάω για οδική συμπεριφορά.

Αν θέλετε να διαβάσετε το “Δέντρο της προσφυγιάς”, ένα βιβλίο των Κατερίνας Χαρίση, Gordana Mudri,  Σία Πέρρου και Νατάσα Τσιτσιριδάκη πατήστε εδώ!