Η φράση «το κερασάκι στην τούρτα» είναι πολύ μικρή για να αποτυπώσει το μέγεθος του ντεμαράζ που έκανε και κάνει ο Παναθηναϊκός στο φινάλε των μεταγραφών. Διότι εδώ δεν μιλάμε απλώς για μια κίνηση ή για ένα μπάλωμα της τελευταίας στιγμής, αλλά για βόμβες μεγατόνων που σκάνε η μία μετά την άλλη.
Ενας Παναθηναϊκός, ο οποίος μπορεί φαινομενικά να είχε τη μικρότερη ανάγκη από οποιονδήποτε άλλο για ενίσχυση αυτή την εποχή, αλλά φρόντισε να φτιάξει ένα ρόστερ με θαυμαστή ποιότητα και πληρότητα, ένα υλικό που θα το ζήλευαν φίλοι και εχθροί. Ένα ρόστερ που δεν σταματάει να το ενισχύει εκμεταλλευόμενος ακόμη και το τελευταίο… δευτερόλεπτο της καλοκαιρινής περιόδου και την όποια ευκαιρία προκύπτει στο δρόμο του.
O Παναθηναϊκός έχει φέτος μακράν το κορυφαίο ρόστερ των τελευταίων πέντε περιόδων. Αυτών εν ολίγοις που διοικείται από τον Γιάννη Αλαφούζο και από τις οποίες η πρώτη ήταν αυτή που αφενός είχε τη μικρότερη συμμετοχή και αφετέρου τη λιγότερη παρεμβατικότητα.
Από τότε μέχρι σήμερα έγιναν πολλά. Και αγωνιστικά, όπου και έχουμε ένα δείγμα για το αν μπήκαν και πόσο γρήγορα μπήκαν οι μεταγραφές στην ομάδα και όσον αφορά το ντεμαράζ που αναφέραμε και παραπάνω και που ήταν εξίσου εντυπωσιακό με το ξεκίνημα.
Με αυτά και με αυτά ο Παναθηναϊκός έχει καταφέρει ΗΔΗ δύο πράγματα που πρέπει να είσαι τυφλός, εμπαθής, μίζερος ή και τα τρία μαζί για να μην τα αναγνωρίσεις. Αφενός πέτυχε και μάλιστα με άνεση τον πρώτο του στόχο, που ήταν η διπλή πρόκριση και η συμμετοχή ξανά σε ευρωπαϊκό όμιλο και αφετέρου η ποιοτική του ενίσχυση σε τέτοιο βαθμό που δεν μιλάμε απλά για το καλύτερο ρόστερ της πενταετίας, αλλά για ένα από τα πιο γεμάτα ever.
Και νομίζω ότι δικαίως πολλοί και διάφοροι που νοσταλγώντας τα παλιά έλεγαν με έμφαση (και υπερβολή σε αρκετές περιπτώσεις…) ότι ο τάδε ή ο δείνα παίκτης «δεν θα πέρναγε παλιά ούτε απ’ έξω από την Παιανία την τάδε εποχή» τώρα μπορούν να παραδεχτούν ότι οι φετινοί παίκτες που ήρθαν στην ομάδα έπαιζαν για πλάκα σε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ Παναθηναϊκό. Το παραπάνω δεν είναι ένα ακόμη «θέμα» συζήτησης και δημιουργίας εσωστρέφειας, μιζέριας και συγκρίσεων για το ποιος την έχει μεγαλύτερη (τους περισσότερους άλλωστε ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ δεν τους νοιάζει ή μήπως ΜΟΝΟ συγκεκριμένα πρόσωπα που πλέον δεν είναι εδώ;), αλλά η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Και μάλιστα καταφέρνοντας να ψωνίσει και ποιοτικά και εγκαίρως και σε εξαιρετική τιμή, ένα τρίπτυχο που σπάνια συνδυάζεται.
Ειδικότερα σε άμυνα και επίθεση ο Στραματσόνι έχει λύσεις που θα ζήλευαν τόσοι και τόσοι προκάτοχοί του, ενώ και στα χαφ η ποιότητα είναι δεδομένη. Για όσους δε απορούν για το τι υπάρχει πίσω από τον Λεντέσμα και τον Ζέκα η απάντηση είναι και Γουακάσο, αυτό το σκυλί που έπαιξε τόσες και τόσες φορές τη θέση αυτή στην Πριμέρα και Κουτρουμπής και αν χρειαστεί και Ρέις. Α και δεν έφυγε και ο Αμπέντ, που αν δεν φύγει, θα υπολογίζεται κι αυτός. Για τις προσθήκες Σαμπά και Εμποκού τα πολλά λόγια είναι φτώχεια αν και όσοι με ακούνε στο ραδιόφωνο θα θυμούνται ότι προσωπικά αλλού είχα εστιάσει και εν τέλει έγινε κίνηση. Για μένα αν ο Παναθηναϊκός μπορούσε να κάνει μόνο μία μεταγραφή αυτή έλεγα πως θα έπρεπε να είναι στη θέση του δεξιού μπακ. Τελικά έκανε… ΤΡΕΙΣ και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα…
Κλείνοντας θα πω το αυτονόητο. Για όποιον καταλαβαίνει τα προφανή και έχει μάτια και βλέπει τι παίζεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το να κάνεις πολλές και καλές μεταγραφές στην Ελλάδα δεν σημαίνει ότι εξασφαλίζεις κάτι. Αν δεν αλλάξει η ΕΠΟ, αν το πράγμα δεν παιχτεί μέσα στα γήπεδα, τότε τζάμπα καίει η λάμπα και πρωτάθλημα δεν παίρνει ούτε η Μπαρτσελόνα. Όπως επίσης κανείς δεν σου εξασφαλίζει ότι αν φέρεις καλούς ποδοσφαιριστές θα παίξουν κιόλας, καθώς ΚΑΘΕ μεταγραφή είναι λαχείο και καθρέφτης ήταν, είναι και θα είναι το γήπεδο.
Είναι ηλίου φαεινότερο όμως ότι ο σχεδιασμός λειτούργησε καλύτερα από κάθε άλλη χρονιά, σε όσους συμμετείχαν δικαίως αξίζει ένα μπράβο και πως με όλα αυτά αυξάνονται οι απαιτήσεις για να φτιάξεις καλή ομάδα και να παίξεις καλό ποδόσφαιρο. Τα υπόλοιπα θα τα βρει η υπηρεσία και η δικαιοσύνη…
