Το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης δομήθηκε πάνω στις ανάγκες των «πελατών» του. Στην πραγματικότητα, ούτε ιδεολογίες υπήρξαν ούτε ταξικά κόμματα ούτε και στρατηγικές θεσμικής βελτίωσης της δημοκρατίας.
Ότι ζητούσαν οι «πελάτες» αυτό έδινε και το «μαγαζί».
Οι «ανάγκες της κοινωνίας» (αρπαχτές, πελατειασμός κτλ) προσδιόριζαν και τις κατευθύνσεις με τις οποίες οι πολιτικοί σχηματισμοί προσδιόριζαν και τα «μανιφέστα» τους.
Η πραγματικότητα επομένως που διαμορφώνεται μετά την επιβεβαίωση της κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ στην Κεντροαριστερά, είναι λίγο πολύ, προδιαγεγραμμένη. Όχι από σενάρια δημιουργικής φαντασίας αλλά από τις ίδιες «τις ανάγκες της κοινωνίας»…
Δεν είναι απαραίτητο να παραθέσει κανείς ακριβείς αριθμούς για να αποδείξει ότι το μισό εκλογικό σώμα σιτίζεται από το Δημόσιο. Κρατικοί υπάλληλοι και συνταξιούχοι, εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και εργολάβοι συνδέουν το παρόν και το μέλλον τους με ένα «συνεργάσιμο» κράτος. Είναι επομένως, εύκολα αντιληπτό ότι δεν μιλάμε για επιλογές πολιτικής ή ιδεολογίας αλλά για σχέδιο επιβίωσης μπροστά σε δεδομένα αδιέξοδα, αν καταρρεύσει το κράτος.
Η «ανάγκη» λοιπόν, είναι δεδομένη. Μένει να δούμε ποιος προτίθεται να την καλύψει. Από τα κόμματα του συνταγματικού τόξου ή τέλος πάντων, από τους πολιτικούς φορείς που είναι σε θέση να κυβερνήσουν, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ μπορούν να συμμετάσχουν σε κυβερνήσεις. Οι υπόλοιποι (ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή) βιοπορίζονται δια της «άρνησης», εις βάρος των κορόιδων που τους ψηφίζουν…
Ο ΣΥΡΙΖΑ από μόνος του, θα επωμιστεί όλη τη φθορά της απάτης και θα ρισκάρει πολλά, ελπίζοντας μόνο σε μία μη αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία. Επιπλέον, η συνειδητοποίηση των περισσότερων υποψήφιων βουλευτών του ότι δεν θα επανεκλεγούν θα του στοιχίσει ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του. Αυτών που δεν έχουν σκοπό να χαραμίσουν ψήφους σε πρόσωπα που θα μείνουν εκτός Βουλής και εξουσίας.
Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ της Φώφης δεν έχει να κερδίσει σχεδόν τίποτα από το κέντρο ή την λεγόμενη μεσαία τάξη. Γιατί να μην ψηφίσουν τον Κυριάκο και να μπλέξουν πάλι στις ήξεις αφήξεις της παλιάς πασοκικής αμφιθυμίας; Τα ποσοστά του θα αυξηθούν μόνο αν στραφεί απευθείας στην ρητορική ΣΥΡΙΖΑ αλλά με έναν πιο εύσχημο τρόπο. Δεν μπορεί να το κάνει όμως, γιατί τουλάχιστον, το μισό κόμμα δεν είναι διατεθειμένο να ακολουθήσει αυτή την τακτική.
Τι μένει λοιπόν και για τους δύο, όταν τα αδιέξοδα είναι τόσο μεγάλα και μπορεί να τους στοιχίσουν ακριβά; Μόνο η συνεργασία. Η επαφή, η συνάντηση, η ανταπόκριση σε ένα κοινό κάλεσμα που θα αποφέρει τον επαναπροσδιορισμό στο κοινό όραμα. Ένα όραμα “ιδεολογικό” που θα εξιλεώσει τον ΣΥΡΙΖΑ από τις αμαρτίες του και ταυτόχρονα, θα ρίξει και πάλι το ΠΑΣΟΚ σε τροχιά εξουσίας.
Σε κάθε περίπτωση, η ίδια η πραγματικότητα θα αναγκάσει και τους δύο να οδηγηθούν σε ένα «συνοικέσιο», αναγκαίο για την επιβίωσή τους. Ίσως, η εμφατική επίδειξη του Κώστα Λαλιώτη στους πανηγυρισμούς της Φώφης είναι μια πρώτη ένδειξη για το μέλλον.
Αλλά και πάλι, υπογραμμίζω ότι δεν πρόκειται για βούληση αλλά για “ανάγκη” της κοινωνίας να υπερασπιστεί τον κρατισμό της. Τον τρόπο ζωής της που δεν θα τον εγκαταλείψει, από την στιγμή που ακόμα δεν της έχει εξηγηθεί με σαφήνεια κάτι άλλο και διαφορετικό. Που δεν της έχει δοθεί διέξοδο στην δημιουργία και την παραγωγή με καθαρό και πειστικό λόγο. Με δείγματα αφύπνισης και όχι με υποσχέσεις…
πηγη: gianniotis
