Το εντυπωσιακό μεταγραφικό ντεμαράζ του Παναθηναϊκού δίνει στον Ουζουνίδη ένα υλικό στα «θέλω» του, το οποίο σε βάθος χρόνου μπορεί να κάνει «ομορφιές». Γράφει ο Νικόλας Βασιλαράς.
Η αλήθεια είναι πως έγιναν και γίνονται φοβερά και τρομερά πράγματα το τελευταίο 24ώρο στον Παναθηναϊκό στο μεταγραφικό κομμάτι. Από την πώληση του Ζέκα, την γκρίνια, την ανησυχία και την δικαιολογημένη αμφιβολία για την επόμενη μέρα (τόσο λόγω της αξίας του Κάρλος, όσο και λόγω του τάιμινγκ και του περιορισμένου χρόνου), φτάσαμε σε ένα ντεμαράζ που σε καθηλώνει ειδησεογραφικά/ρεπορταζιακά και που σαφώς και σου γεννά ξεκάθαρη ποδοσφαιρική ελπίδα για το (άμεσο) μέλλον.
Σιλά τη μία μέρα, Μουνιέ το άλλο μεσημέρι και στο καπάκι το κερασάκι στην τούρτα, ο παιχταράς Χίλιεμαρκ. Ο τελευταίος ίσως είναι αλλά και αποδειχτεί γενικότερα ως η καλύτερη μεταγραφή του καλοκαιριού. Ρωτήστε κι αυτούς που τον ήθελαν, τον έχασαν και το ‘ριξαν στην προπαγάνδα. Ασχετα αν και σε όποια φάση κι αν βρισκόμαστε συνεχίζουμε να μην τους… βλέπουμε. Που θα πάει, όταν το καταλάβουν, θα (ξανά) ασχοληθούν με τα (πραγματικά) κυβικά τους… Α και ακόμη δεν έχουν τελειώσει οι μεταγραφές, οπότε όλα είναι ανοιχτά και για κάτι άλλο…
Η ουσία είναι πως παρά τη δεδομένη καθυστέρηση για αντικειμενικούς και χιλιοειπωμένους λόγους (ήδη το πλήρωσες άλλωστε και με το μείον τέσσερα συν δύο) το αποτέλεσμα είναι αυτό που είχε στο μυαλό του και ζητούσε ο ίδιος ο Ουζουνίδης. Σημαντικότερο δε είναι το γεγονός ότι όλες οι κινήσεις έχουν τη δική του σφραγίδα (ως επιλογές, όχι οικονομικά…) και είναι προσαρμοσμένες πάνω στα «θέλω» με τα οποία επιθυμεί να χτίσει τον Παναθηναϊκό όχι μόνο της φετινής περιόδου αλλά και για πιο μακριά. Ετσι ώστε να μην χρειάζεσαι κάθε τρεις και λίγο μια ντουζίνα παίκτες, αλλά μονάχα πινελιές.
Το ρόστερ του Παναθηναϊκού δέχτηκε φέτος ένα σωρό «επεμβάσεις» και από εκεί που λέγαμε να διατηρηθεί ο βασικός κορμός, έφυγε η μισή ενδεκάδα και μάλιστα άπαντες από το μεσοεπιθετικό κομμάτι. Με τούτα και με τα άλλα πάντως στο τέλος της ημέρας ο Μαρίνος έχει στα χέρια του ένα υλικό που αν μη τι άλλο το λες πλήρες αριθμητικά αλλά και σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό σε επίπεδο ποιότητας. Έχεις πλέον φτιάξει πολύ ισχυρά «ζευγάρια» σε όλες τις θέσεις και όσο κι αν ΚΑΘΕ μεταγραφή είναι ρίσκο μπορείς να πεις ότι σε βάθος χρόνου (διότι η ομάδα ΔΕΝ είναι έτοιμη με τους παίκτες να είναι ακόμη στο… αεροδρόμιο) θα έχεις να περιμένεις ωραία «πραγματάκια» μέσα στο γήπεδο. Βασικά είναι χτισμένο με απόλυτη ποδοσφαιρική λογική.
Τις πρώτες μεταγραφές τις ξέρετε και τις έχετε δει. Πάμε λοιπόν στις τρεις τελευταίες. Ο Σιλά είναι ένα σκυλί του πολέμου που στα χαρακτηριστικά και το στιλ του θυμίζει πιο πολύ τον Σιμάο (στο πιο δυναμικό) και λιγότερο τον Ζέκα. Με την έλευση στην ομάδα του Χίλιεμαρκ, για τον οποίο κάθε σχόλιο είναι περιττό, έχεις τη δυνατότητα να τον βάλεις και στόπερ, σε μια θέση όπου κάλλιστα μπορεί να παίξει και ο Κουρμπέλης. Όλα αυτά, αν φύγει ο Κουτρουμπής και αν δεν πάρεις άλλον ή έστω αν υπάρξει λόγος ρε αδερφέ. Ο Μουνιέ από την άλλη ήρθε για να πάρει φανέλα βασικού, βάσει βιογραφικού δείχνει ότι μπορεί να καλύψει το κενό του Εμποκού, το οποίο κάλυψε όσο μπορούσε ο «τίμιος» αλλά με διαφορετικά χαρακτηριστικά Λουντ.
Βάλτε στην εξίσωση και τον Βιγιαφάνιες και έχουμε μια εντελώς διαφορετική ομάδα, την… τρίτη σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Άλλος Παναθηναϊκός έπαιξε με την Καμπάλα, άλλος με την Μπιλμπάο και άλλον θα δούμε από εδώ και πέρα με όποιο ρίσκο βέβαια αυτό συνεπάγεται. Το τελευταίο θέλει πολύ ΠΡΟΣΟΧΗ γιατί μόνο εύκολο δεν είναι σε μια σεζόν που έχει ήδη ξεκινήσει να προσθέτεις τόσα πολλά νέα πρόσωπα στην ομάδα. Θα χρειαστεί χρόνος για να μπουν όλοι στο κλίμα και σε αυτό που θέλει να παίξει ο προπονητής γι’ αυτό θα χρειαστεί υπομονή και… χρόνος. Πόσο ακριβώς, μόνο ο Μαρίνος μπορεί να το ξέρει…
