Υπάρχει η αίσθηση ότι στην κλεψύδρα η άμμος φαίνεται να τρέχει πιο γρήγορα στο τέλος, από όσο κυλούσε στην αρχή.
Παρόμοια αντίληψη φαίνεται να έχουν και οι μεγαλύτεροι άνθρωποι, πού νομίζουν ότι η ζωή τους κυλάει με πιο μεγάλη ταχύτητα από εκείνη που νιώθανε στις νεαρές τους ηλικίες.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αίσθηση του χρόνου που διαθέτουμε είναι εσωτερική και υποκειμενική, με αποτέλεσμα σε ένα δεκάχρονο παιδί ο χρόνος να φαντάζει σαν ένα πολύ μακρύ διάστημα, ενώ ο ίδιος χρόνος για κάποιους μετά τα πενήντα να μοιάζει πιο σύντομος και πιο μικρός.
Στο παρελθόν ο Γάλλος φιλόσοφος Jean-Marie Guyau και ο Αμερικανός William James είχαν την άποψη ότι η μονοτονία στην καθημερινότητα είναι η αιτία που οδηγεί τους μεγάλους ανθρώπους να θεωρούν ότι ο χρόνος γίνεται πιο μικρός.
Τα νεανικά χρόνια είναι συναρπαστικά, με το ανήσυχο πνεύμα να είναι πάντα σε επιφυλακή από τις πλούσιες και καινούργιες εμπειρίες.
Αντίθετα, όταν με το πέρασμα του χρόνου οι μέρες αδειάζουν από περιεχόμενο που προκαλεί η έλλειψη καινούργιων εντυπώσεων, ο χρόνος φαίνεται να συρρικνώνεται.
Πολύ πιθανό η αναπόληση των νεανικών αναμνήσεων να προκαλεί την εντύπωση ότι η συγκεκριμένη χρονική περίοδος ήταν μεγαλύτερη από άλλες μεταγενέστερες, όπου και είχαν πολύ λιγότερες αναμνήσεις.
Αντίστοιχη προσέγγιση συνδέει την αίσθηση της ταχύτητας του χρόνου με τον φυσιολογικό ρυθμό του ανθρώπινου σώματος. Για παράδειγμα οι μώλωπες και οι πληγές, επουλώνονται δύο φορές πιο γρήγορα σε έναν εικοσάχρονο από ότι σε έναν σαραντάχρονο. Μεγαλώνοντας ο μεταβολισμός μοιάζει να κινείται με πιο αργό ρυθμό σε αντίθεση με την ταχύτητα του εξωτερικού κόσμου που μοιάζει να επιταχύνεται.
Κοινό γνώρισμα για πολλούς από εμάς είναι η αίσθηση ότι ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα όταν λείπουμε σε διακοπές, ενώ όταν επιστρέφουμε σπίτι νιώθουμε ότι λείπαμε για πολύ καιρό.
Στο βιβλίο ο «Ξένος» του Γάλλου λογοτέχνη Albert Camus, η αίσθηση του χρόνου εναλλάσσεται. «Δεν είχα καταλάβει σε ποιο βαθμό οι μέρες μπορούσαν να είναι σύντομες και μακριές. Μακριές αναμφίβολα για να τις ζεις, αλλά τόσο διατεταγμένες, που κατέληγαν να χύνονται η μια μέσα στην άλλη. Όταν μια μέρα, ο φύλακας μου είπε ότι ήμουν εκεί πέντε μήνες, το πίστεψα αλλά δεν το κατάλαβα. Για μένα, ήταν συνέχεια η ίδια μέρα που ξεχυνότανε μέσα στο κελί μου».
Και όπως είπε και ο αμερικανός ποιητής Henry Van Dyke: «Ο χρόνος είναι πολύ αργός γι’ αυτούς που περιμένουν, πολύ γρήγορος γι’ αυτούς που φοβούνται, πολύ μακρύς γι’ αυτούς που πονούν, πολύ σύντομος γι’ αυτούς που διασκεδάζουν, αλλά για τους ερωτευμένους, ο χρόνος είναι αιώνιος».
