Δύσκολη δουλειά να είσαι δήμαρχος. Η μόνη αρμοδιότητα που διαχρονικώς είχαν οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης ήταν η αποκομιδή των σκουπιδιών. Αλλά ακόμη κι αυτή είναι λειψή.
Το κεντρικό κράτος ορίζει ποιους, πόσους και με τι συμβάσεις θα προσληφθούν. Ετσι κάθε λίγο και λιγάκι οι δημότες βρίσκονται ανάμεσα στις συμπληγάδες του υπουργείου Εσωτερικών και της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Οι τελευταίοι ζητούν περιοδικώς τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων, αφήνοντας τα σκουπίδια να πλημμυρίζουν τους δρόμους. Εχουν, εξάλλου, το μονοπώλιο της αποκομιδής.
Συνήθως, οι υπουργοί ενδίδουν. Δεν πληρώνουν οι ίδιοι και δεν θέλουν πονοκεφάλους σε αυτό που φαντάζονται ως «λαμπρή πολιτική καριέρα». Κάποιες φορές, όπως τώρα, οι υπουργοί περιορίζονται από το Σύνταγμα που απαγορεύει αυτή την πρακτική. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος βρίσκεται στην Προεδρία της Δημοκρατίας ουδείς έχει το ανάστημα να μονιμοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες όπως έκανε το 2005 ο τότε υπουργός.
Είναι αποκαλυπτικό το ρεπορτάζ που δημοσίευσε την περασμένη Παρασκευή (23.6.2017) η «Καθημερινή»: Τον Ιανουάριο του 1990 «οι λόφοι σκουπιδιών είχαν φτάσει πλέον τα δύο μέτρα ύψος σε κάποιους δρόμους της Αθήνας… οι απεργοί ζητούσαν τότε τη μονιμοποίηση 17.000 εκτάκτων εργαζομένων στον τομέα της καθαριότητας». Το 1995 οι απεργοί ζητούσαν την επιστροφή 3.500 έκτακτων εργαζομένων στην καθαριότητα… το 1997 η Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού σε Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης πραγματοποίησε νέες 48ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις για τη μετατροπή των συμβάσεων από ορισμένου σε αορίστου χρόνου 2.500 ατόμων. Το 2009 είχαμε πάλι τα ίδια, το 2010, το 2016…
Η αναζωπύρωση του ίδιου προβλήματος δείχνει ότι το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να μάθει. Το βασικό πρόβλημα είναι ο ασφυκτικός έλεγχος των ΟΤΑ από το κράτος ακόμη και για τον αριθμό των εργαζομένων σε αυτούς. Εχει γραφτεί πολλάκις για το κόλπο που κάποιοι τρυπώνουν με συμβάσεις στην καθαριότητα, μονιμοποιούνται, μετατίθενται σε γραφεία και αρχίζει νέος κύκλος πρόσληψης συμβασιούχων, μετατροπής συμβάσεων κ.λπ. Αυτό είναι αληθές.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι λαμπρές καριέρες ξεκίνησαν με αυτόν τον τρόπο: ο κ. Θέμης Βαλασόπουλος έγινε άρχων της ΠΟΕ-ΟΤΑ και η κ. Κατερίνα Νοτοπούλου έγινε διευθύντρια του (αχρείαστου) Γραφείου του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Αλλά αυτό είναι μέρος της συνολικής εικόνας. Χωρίς να αποκλείονται τα ρουσφέτια –όχι μόνο υπέρ δημάρχων, αλλά και υπέρ δημοτικών αντιπολιτεύσεων και συνδικαλιστών– οι ΟΤΑ πολλάκις χρησιμοποιούν τους συμβασιούχους για να καλύψουν άλλες επείγουσες ανάγκες των δήμων, που τα λειψά λεφτά του κράτους δεν επιτρέπουν. Εκμεταλλεύονται κάθε τρύπα της νομοθεσίας για να λειτουργήσουν όσο καλύτερα γίνεται οι δήμοι. Κι έτσι δημιουργείται ένα ατέλειωτο κουβάρι αρμοδιοτήτων, αναρμοδιοτήτων, συνταγματικών ρυθμίσεων και σκουρλετισμών, όπως είναι η πρόταση για «νέες ολιγόμηνες συμβάσεις στους δήμους»
Θα το επαναλάβουμε: το μπάχαλο που δημιουργεί ο κεντρικός σχεδιασμός και της λεγόμενης αυτοδιοίκησης, δεν διορθώνεται με κεντρικές αποφάσεις των υπουργών· πόσο δε μάλλον όταν τέτοιες θέσεις καταλαμβάνουν φωστήρες, όπως ο κ. Χριστόφορος Βερναρδάκης ή ο κ. Παναγιώτης Σκουρλέτης. Η μόνη λύση είναι να αποφασίζουν (με τον παρά τους) οι δημότες και τα της καθαριότητας. Αυτό δεν θα κάνει παράδεισο τις πόλεις, αλλά τουλάχιστον δεν θα ζούμε την κόλαση πανελλαδικώς…
πηγη: gianniotis
