Κάποτε είχαν πολλοί κατηγορήσει πολιτικά τον Μιχάλη Χρυσοχοίδη για την φράση “δεν διάβασα το Μνημόνιο”. Αλήθεια σήμερα πόσοι είναι οι κυβερνητικοί βουλευτές που υπερψήφισαν το πολυνομοσχέδιο που πραγματικά το διάβασαν;
Αμφιβάλλω αν υπάρχει ένας… Κοπαδιαστά είπαν ναι σε όλα χωρίς καλά καλά να γνωρίζουν τι ψηφίζουν. Όχι δηλαδή ότι αν γνώριζαν θα έπρατταν διαφορετικά. Έχουν αποδείξει ότι η “καρέκλα” είναι πάνω από ιδεολογίες, πάνω από όλα. Αλλά καλά κάνουν. Μήπως αντιδρά σοβαρά κανείς; Άλλωστε έχουν και το άλλοθι. Θα βγάλουν τη χώρα από τα Μνημόνια… Των άλλων όχι το δικό τους. Αυτό δεν πιάνεται… Αυτό αναγκάστηκαν να το υπογράψουν ως συνέπεια της πολιτικής των προηγούμενων… Όχι επειδή πήγαν να τινάξουν τη χώρα στον αέρα…
Αλλά επαναλαμβάνω, καλά μας κάνουν. Φταίμε όλοι για το φαινόμενο Συριζανέλ. Η γενιά μας βρήκε πολλά έτοιμα και έζησε την ραγδαία άνοδο της χώρας, από ψωροκώσταινα σε ηγέτιδα περιφερειακή δύναμη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Μία γενιά όπου οι γονείς “προίκιζαν” τα παιδιά τους με το αποτέλεσμα χρόνων μόχθου και εργασίας. Μία γενιά λίγο ως πολύ προνομιούχα. Και τι έκανε με αυτό το προτέρημα; Τίποτα. Είναι μία γενιά που βολεύτηκε… Που συνήθισε να τα έχει όλα στο πιάτο. Και όταν βολεύεσαι χάνεις τα αντανακλαστικά σου και γίνεσαι μαλθακός. Δεν γυαλίζει το μάτι σου, δεν παράγεις ιδέες, δεν βελτιώνεσαι. Μπαίνεις σε μία νοσηρή αδράνεια. Η αδράνεια όμως μοιραία φέρνει την παρακμή.
Και όταν μάλιστα αρχίσουν τα δύσκολα τότε πανικοβάλλεσαι. Και γίνεσαι ανασφαλής. Φοβάσαι μη χάσεις αυτά που έχεις. Και ανοίγεις πιο εύκολα την πόρτα και γίνεσαι έρμαιο και “θύμα” σε όποιον σου τάξει προστασία. Σε όποιον σου υποσχεθεί ότι θα σου γυρίσει πίσω τα χαμένα. Όχι εκείνα που έχασες γιατί ήσουν παθητικός και αδρανής και βολεμένος αλά εκείνα που… σου στέρησαν, σου έκλεψαν. Και υποτάσσεσαι. Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι ο λαϊκισμός λειτουργεί σαν τον εκβιαστή. Αν υποκύψεις θα σε εκβιάζει για πάντα.
Και ο λαϊκιστής αν πάρει το πάνω χέρι δύσκολα αποκαθηλώνεται. Είναι πολύ εύκολο και εύπεπτο να παίζει με το θυμικό, με την οργή, να ισοπεδώνει τα πάντα, να επιρρίπτει ευθύνες. Να αλλοιώνει δεδομένα και αριθμούς και συμβάντα. Ποιος να τον αντικρούσει χωρίς να κατακεραυνωθεί… Η αποδόμηση και η αποσύνθεση είναι πολύ εύκολο πράγμα. Η σύνθεση είναι το δύσκολο…
Όμως η γενιά μας, εκτός από μεγάλη ευθύνη, έχει και μία υποχρέωση. Κορυφαία. Όχι απέναντι στον εαυτό της, αλλά απέναντι στα παιδιά της, στα παιδιά μας. Για σκεφτείτε το. Τι παραλάβαμε και τι παραδίδουμε. Μπορεί αυτή η σκέψη, αυτή η ευθύνη να αφυπνίσει;
πηγη: gianniotis
