Το σύστημα εξουσίας, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αρχίζει και εκδηλώνει αντανακλαστικά Τραμπ. Επιτίθεται σε μέσα και δημοσιογράφους, χωρίς να τηρεί ούτε τα προσχήματα.
Η πρώτη φωτογραφία της Δήμητρας Λιάνη δημοσιεύθηκε στον «Ελεύθερο Τύπο», όταν ο Ανδρέας ήταν στο νοσοκομείο «Χέρφιλντ» του Λονδίνου.
Διευθυντής της εφημερίδας ήταν ο Δημήτρης Ρίζος, ο οποίος, όσον αφορά τον Παπανδρέου, είχε περάσει από την κριτική στις παρυφές της βωμολοχίας. Και όταν δε, ξέσπασε και το σκάνδαλο Κοσκωτά, ο Παπανδρέου μπορούσε να του καταθέτει μία αγωγή τη μέρα. Δεν κουνήθηκε ούτε βλέφαρο. Άλλωστε ο Ανδρέας είχε τότε άλλα στο κεφάλι του.
Ήρθε ο Μητσοτάκης. Και βρήκε μπροστά του τον Τράγκα, τον Κακαουνάκη και ολόκληρο τον ΣΚΑΙ. Χαρακτήρισε, βέβαια, τον ΣΚΑΙ «χαμαιτυπείο», αλλά δεν ύψωσε το θεσμικό κύρος του Πρωθυπουργού απέναντι στο κοντό ανάστημα του δημοσιογράφου. Και επειδή ο καθένας μπορεί να σχολιάζει ό,τι και όπως γουστάρει, αλλά οφείλει να προσέχει περισσότερο όταν γράφει, από το Μαξίμου δεν είχαν βγει ανακοινώσεις.
Ο Σημίτης τα είχε με τη Μαλβίνα. Και η Μαλβίνα, βέβαια, με τον Σημίτη. Η αντιπαράθεση τους ξέφυγε από τα όρια και η μακαρίτισσα είδε την εκπομπή της, στο Mega, να κόβεται. Πιθανότατα έχουν χάσει και άλλοι τις δουλειές τους μετά από παρεμβάσεις πρωθυπουργικών επιτελείων. Όμως η Μαλβίνα είχε και την απόδειξη δίπλα στο ωραίο της χαμόγελο.
Ο Καραμανλής άκουγε –και αυτός- απίστευτα πράγματα, κυρίως από τον Flash. Ως και υπονοούμενα για τη σχέση του με τον Άρη Σπηλιωτόπουλο. Στον Άρη του βγήκε σε καλό γιατί έκανε και κομπόδεμα από τις αγωγές. Ο Καραμανλής δεν άφησε να εκδηλωθεί προς τα έξω, επισήμως, η προσωπική του όχληση.
Ε, από τον Γιώργο Παπανδρέου και μετά αρχίζει το decadence. Πρωθυπουργοί εμφανίζονται ως συνεργάτες των ναζί, ως δαρμένοι σε εξώφυλλα, με αμφισβητούμενη εντιμότητα και ελεγχόμενο πατριωτισμό. Θα θυμάστε ότι δεν χάλασε και ο κόσμος, ούτε κανένας στην Κουμουνδούρου, σοκαρίστηκε όταν ακούγαμε για αγχόνες στα μέτρα πρωθυπουργικών λαιμών.
Και ο Τσίπρας δεν ακούει βέβαια και λίγα –ας πρόσεχε. Προς το παρόν ουδείς έχει αμφισβητήσει την προσωπική του εντιμότητα, αρκεί βέβαια ως έννοια, να διαχωρίζεται από εκείνη της ειλικρίνειας. Επίσης ο Τσίπρας δεν έχει ελεγχθεί για μειωμένο πατριωτισμό, κάτι που ο ίδιος απέδιδε με ευκολία στους προκατόχους του.
Ο Μπογδάνος είπε μία χοντράδα που, μην τρελαθούμε, δεν θα πρόσεχε κανείς αν δεν την αναπαρήγε το Μαξίμου. Και αυτό είναι πρόβλημα, ξέρετε. Όχι το άγαρμπο του Μπογδάνου, αλλά η ευαισθησία που επιδεικνύει το σύστημα εξουσίας για θέματα Τύπου και δημοσιογράφων. Πάντα την ίδια ευαισθησία είχε, απλώς τώρα τελευταία έχουν πέσει τα προσχήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση έκανε τηλεκριτική και επέβαλε εμπάργκο σε δημοσιογράφους. Η Νέα Δημοκρατία, επίσης ως αντιπολίτευση, ασχολείται με συγκεκριμένες εκπομπές και δημοσιογράφους. Το Μαξίμου απαντά σε σχόλια τηλεοπτικών εκπομπών, ωστόσο η αισθητική του δεν ενοχλείται από τον Πολάκη, από τον ρατσιστή αντιπρόεδρο της Βουλής ή από τα tweet του συγκυβερνήτη για «καραγκιόζηδες της δημοσιογραφίας». Άντε και με non paper για το Survivor.
Αρχίζουν και εκδηλώνουν τα αντανακλαστικά του Τραμπ, με πινελιές από Μπερλουσκόνι και Ερντογάν. Και αυτή, ξέρετε, είναι μία φάμπρικα που, αν στηθεί, δύσκολα τη σταματάς. Έρχεται ο επόμενος και του δίνεις τα κλειδιά. Και ο ΣΚΑΙ; Λησμόνησε έναν βασικό κανόνα: καλύπτεις τον συντάκτη σου όταν βρίσκεται μπροστά στο κύμα, ειδικά όταν επέδειξε συνέπεια στη γραμμή σου. Μετά, όταν ηρεμήσουν τα πράγματα, λύνεις τους λογαριασμούς σου μαζί του.
πηγη : gianniotis
