Η δεξιά, ενισχυμένη, κερδίζει τις εκλογές, σύμφωνα με το 90% των αποτελεσμάτων, μεταδίδει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Το κυβερνών συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα αναδεικνύεται νικητής των εκλογών που διεξήχθησαν σήμερα στην Ισπανία καθώς λαμβάνει 136 έδρες, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία με καταμετρημένο πάνω από το 90% των ψήφων.
Για απόλυτη πλειοψηφία χρειάζονται 176 έδρες στο κοινοβούλιο των 350 εδρών. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα κερδίζει 86 έδρες. Το Unidos Podemos λαμβάνει 71. Τέταρτη δύναμη είναι οι φιλελεύθεροι Ciudadanos που λαμβάνουν 32 έδρες.
Η άνοδος αυτή μοιάζει να οφείλεται στο πειστικό δίλημμα για την «χρήσιμη ψήφο», που η προεκλογική εκστρατεία του κόμματος έθεσε ενώπιον των ψηφοφόρων, ιδίως στους αναποφάσιστους κι όσους είχαν ψηφίσει τους κεντρώους Ciudadanos, κατορθώνοντας να προσελκύσει πολλούς εξ αυτών.
Πράγματι, το κεντροδεξιό αυτό κόμμα παραμένει στην τέταρτη θέση, αλλά μακράν επίσης από τα προηγούμενα ποσοστά του, καθώς χάνει δέκα βουλευτές, συγκεντρώνοντας μόλις 30 έδρες.
Με βάση αυτό το αποτέλεσμα καταβυθίζεται επίσης κι η φιλοδοξία του ηγέτη του Άλμπερτ Ριβέρα να καταστήσει το κόμμα ρυθμιστή των μετεκλογικών πολιτικών εξελίξεων. Τα αποτελέσματα έφεραν όντως μία ανατροπή στον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των Σοσιαλιστών (PSOE) και της συμμαχίας των Unidos Podemos.
Μόνο που η ανατροπή τούτη αναφερόταν στην διάψευση των δημοσκοπήσεων που έφεραν την Αριστερή συμμαχία στη δεύτερη θέση και τους Σοσιαλιστές να κατακρημνίζονται και να έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη της στήριξης μίας κυβέρνησης των Podemos, ή την εξαφάνισή τους από τον εκλογικό χάρτη.
Μιλώντας στους δημοσιογράφους από την πλατεία της Ρέινα Σοφία στη Μαδρίτη, το alter ego του Ιγκλέσιας, Ινίγο Ερεχόν, δήλωσε πως εάν «τα αποτελέσματα εάν παραμείνουν έτσι όπως είναι δεν είναι καλά, γιατί επιβραδύνουν την αλλαγή που χρειάζεται η χώρα», αλλά ακόμη υπάρχει πολύς χρόνος μέχρι το τελικό αποτέλεσμα και προτρέπει όλους να παραμένουν το τέλος αυτής της μακράς νύκτας.
Το γεγονός παραμένει ότι το θρίλερ, που είχε ξεκινήσει τον Δεκέμβριο θα συνεχισθεί πάνω στο ίδιο σενάριο.
Καθώς το ΡΡ, παρά την άνοδό του, δεν συγκεντρώνει αυτοδυναμία, η ανάγκη να σχηματισθεί κυβέρνηση συμμαχίας παραμένει αδήριτη. Η μακρά σειρά των εντολών σχηματισμού (και του συνεπακόλουθου αδιεξόδου στις διαβουλεύσεις) βρίσκεται προ των θυρών, καθώς κανένα από τα κόμματα δεν πρόκειται να κάνει πίσω από τις θέσεις στις οποίες έχει περιχαρακωθεί από την προηγούμενη φορά. Και η προοπτική μίας μεγάθυμης χειρονομίας των Podemos να προσφέρει γη και ύδωρ από τις θέσεις του στους Σοσιαλιστές είναι ισχνή –δεδομένου ότι το Psoe θα θελήσει να συμμετέχουν κι οι Ciudadanos—μοιάζει πάλι μακρινή.
Το ζήτημα είναι το πόσο νερό είναι διατεθειμένος να βάλει στο κρασί του ο Ιγκλέσιας—που άλλωστε είχε δηλώσει προεκλογικά ότι το κόμμα του εκπροσωπεί την ‘υγιή’ Σοσιαλδημοκρατία, εκείνη των Μαρξ κι Ένγκελς προτού οι επίγονοί τους τους χαρακτηρίσουν ‘κομμουνιστές’!
Μπροστά στο αδιέξοδο πάντως υπάρχουν άλλες λύσεις. Ίσως η πρώτη, που προτείνει το ΡΡ, μία Μεγάλη Συμμαχία με τους Σοσιαλιστές, να μη φαίνεται δυνατή, γιατί κάτι τέτοιο θα ενείχε τον κίνδυνο το Psoe να γίνει ένα δεύτερο ΠΑΣΟΚ, αλλά η λύση της ‘αποχής’ Σοσιαλιστών-Ciudadanos σε κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή, που θα κατέβαζε (και σημαντικά) το όριο της πλειοψηφίας για να περάσουν οι νόμοι, φαντάζει ένα πολύ πιθανό σενάριο.
Οι μεγάλες αλλαγές, που προοιώνιζε η προεκλογική εκστρατεία, δεν ήλθαν πάντως, ενώ το αδιέξοδο παραμένει—ίσως και λίγο πιο περίπλοκο από πριν—επιβεβαιώνοντας την ρήση του Τομάζο ντι Λαμπεντούζα, που παραφθείροντάς την για την περίσταση θα τη μεταγράφαμε ως «οι εκλογές άλλαξαν τα πάντα για να μην αλλάξει τίποτα».
