Σε μια πόλη σαν την Αθήνα, είναι δύσκολο να νιώσεις… Μηχανικά κοιμόμαστε, ξυπνάμε, πάμε για δουλειά άντε να διασκεδάσουμε και λίγο στα πλαίσια του εφικτού.
Της Νίκης Κούκου*
Κι αυτό το εφικτό όριο καμιά φορά διαρκεί ελάχιστα. Λειτουργούμε σαν προγραμματισμένες μηχανές από το πρωί ως το βράδυ. Φορτίζουμε τον οργανισμό μας με λίγες ώρες ύπνο για να τον ενεργοποιήσουμε ξανά με σκοπό να ανταπεξέλθουμε σε στόχους που έχουμε θέσει ώστε να φέρουμε τα ανάλογα αποτελέσματα.
Οι ρυθμοί της πόλης και της καθημερινότητας μας απομακρύνουν από τις πραγματικές μας προσδοκίες. Λογική και άγχος παίρνουν την θέση των βασικών συναισθημάτων με αποτέλεσμα να επιβιώνουμε κι όχι να ζούμε πραγματικά. Δεν κοιτάζουμε γύρω μας, δεν ακούμε τους άλλους και κυρίως δεν ακούμε τον εαυτό μας. Μα πώς να ακούσεις τον εαυτό σου όταν φοβάσαι να νιώσεις; Κρύβουμε καλά το θυμό, την ζήλια, το φόβο, τη ντροπή, τη θλίψη, τη χαρά μα και την αγάπη.
Αφήνοντας το άγχος στην επιφάνεια, γινόμαστε δυσλειτουργικοί, θλιμμένοι και κυρίως ανικανοποίητοι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλήθεια, χρησιμοποιούσαν και παλιότερα τη λέξη «άγχος»; Ακουγόταν τόσο συχνά η φράση «Έχω άγχος»; Μήπως είναι κι αυτό γέννημα των ημερών μας, μαζί με όλα τα άλλα τα εκμοντερνιστικά στοιχεία;
Ζούμε, χωρίς να νιώθουμε κι αυτό δεν έχει νόημα. Χάνουμε στιγμές απασχολώντας το μυαλό μας για το μετά. Το τώρα είναι το θέμα, η ευτυχία ή η δυστυχία στο τώρα. Ζώντας «αγχωμένοι» για το τι επρόκειτο να συμβεί ή αν θα τα καταφέρουμε να ανταπεξέλθουμε, όχι μόνο χάνουμε το παρόν, κυρίως μεταθέτουμε την αγωνία στο μέλλον.
Το πρόγραμμα είναι για να μας βοηθά ως προς την οργάνωση. Η αέναη υπακοή σε ένα πρόγραμμα χωρίς τα περιθώρια λάθους ανταποκρίνεται στους υπολογιστές. Εμείς είμαστε άνθρωποι και οφείλουμε να χαρούμε, να λυπηθούμε, να αγαπήσουμε, να πονέσουμε, οφείλουμε να νιώσουμε ανεξαρτήτως συνθηκών και περιστάσεων!
«Πόσο πόνο μας έχουν προκαλέσει τα κακά που δεν συνέβησαν ποτέ!» Τόμας Τζέφερσον
* Συγγραφέας του βιβλίου: «Θα με αγαπούσες για πάντα …είχες πει!»
