Μια μέρα μετά την ορκωμοσία του, ο Εμμανουέλ Μακρόν θα συναντηθεί στο Βερολίνο με την επίσης νικήτρια, σε τοπικό επίπεδο, καγκελάριο Μέρκελ, υπογραμμίζοντας προφανώς τη σημασία του γαλλο-γερμανικού άξονα ως «ατμομηχανής της Ευρώπης».
Το «φαινόμενο» Μακρόν, που αποτελεί τη μετεξέλιξη πολυάριθμων προσπαθειών στη γηραιά ήπειρο να τοποθετηθούν επικεφαλής κυβερνήσεων μη εκλεγμένες προσωπικότητες του τραπεζιτικού, τεχνοκρατικού κατεστημένου (εν Ελλάδι Παπαδήμος, παρ΄ ολίγον και Στουρνάρας), εξετάζεται ποικιλοτρόπως σε διεθνείς αναλύσεις. Μία εξ αυτών, στο France 24, ακολουθεί με βίντεο, φωτογραφικό υλικό και άλλα ντοκουμέντα, την πορεία του.
«Ως παιδί, ήταν εντυπωσιακά έξυπνος, είχε αυτοπεποίθηση και προτιμούσε την παρέα ενηλίκων αντί παιδιών της ηλικίας του. Αυτά τα χαρακτηριστικά υπογράμμισαν τις πιο σημαντικές του σχέσεις και τον βοήθησαν να εκτοξευτεί στη γαλλική προεδρία». Η μητέρα του φυσικός, ο πατέρας του νευρολόγος στην Αμιένη, αλλά το πρόσωπο που λέγεται πως τον επηρέασε στην παιδική του ηλικία, ήταν η δασκάλα γιαγιά του, Μανέτ. Στο βίντεο που ακολουθεί, ο 15χρονος Μακρόν Μάιο του 1993, μετέχει στην παράσταση «Η γλώσσα της Κωμωδίας», που ανέβασε το θεατρικό εργαστήρι του γυμνασίου Ιησουιτών La Providence, στη βόρεια πόλη Αμιέν, όπου ο Μακρόν συνάντησε και ερωτεύτηκε τη μελλοντική σύζυγό του. Η Μπριζίτ Τρονιέ 39 χρόνων ήταν καθηγήτρια του Μακρόν, 24 χρόνια μεγαλύτερή του, παντρεμένη, με τρία παιδιά και η μία της κόρη ήταν στην ηλικία του. «Έπαιζε το σκιάχτρο, το θυμάμαι πολύ πολύ καλά”, θυμόταν η Τρονιέ, στο ντοκυμαντέρ «Μακρόν, η Στρατηγική ενός Μετεωρίτη».
Πριν αναχωρήσει από την Αμιένη για να ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Παρίσι, ο 17χρονος Μακρόν είπε στην καθηγήτριά του, «κάποια μέρα θα σε παντρευτώ». Το 2007, ο Μακρόν παντρευόταν την Τρονιέ, η οποία είχε πάρει διαζύγιο, παρά τις ενστάσεις της οικογένειάς του, τις αμφιβολίες εκείνης. Μάλιστα είχε ζητήσει το χέρι της από τα παιδιά της. Η κόρη της, Τιφέν Οζιέρ, δήλωνε στο CNN ότι δεν θα είχαν όλοι μπει στον κόπο να το κάνουν. Φωτογραφίες του ευτυχισμένου ζεύγους να τρέχει στα λιβάδια, κατέκλυσαν προεκλογικά το διαδίκτυο, σε πείσμα των κακεντρεχών που επέμεναν σε εικοτολογίες περί ομοφυλοφιλίας, ή σε σενάρια που θύμιζαν ταινίες όπως “Η διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας” του Μπουνιουέλ, ακόμη και το “Θεώρημα” του Παζολίνι.
Μέντοράς του, ο Ατταλί
Ο Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Αττταλί που είχε διατελέσει σύμβουλος του πρώην προέδρου Φρανσουά Μιτεράν, είχε ξεχωρίσει τον Μακρόν, μετά τη συνάντησή τους το 2004, αφού ο φιλόδοξος νεαρός είχε αποφοιτήσει από τη Σχολή Εθνικής Διοίκησης, που θεωρείται «φυτώριο» μελλοντικών προέδρων. Ο Ατταλί άνοιξε νέα σελίδα στη ζωή του Μακρόν, διορίζοντάς τον αρχικά στη Γενική Εποπτεία Οικονομικών και κατόπιν, δίνοντάς του συστάσεις για να εργαστεί στην επενδυτική Τράπεζα Rothschild & CIE. Όσο εργάστηκε εκεί, ο νεαρός Μακρόν ανερχόταν ταχύτατα τα σκαλιά της ιεραρχίας και γινόταν εκατομμυριούχος.
“Ο Μότσαρτ των Ηλυσίων”
Είχε ήδη παντρευτεί την Τρονιέ, έπαιζε τένις στα διαλείμματα της στρεσσογόνου δουλειάς του, έπαιζε και πιάνο. Όταν ο άγνωστος μέχρι τότε Μακρόν διοριζόταν στο προεδρικό μέγαρο υπό τον Φρανσουά Ολάντ το 2012, ο Τύπος του έδωσε το παρατσούκλι, «ο Μότσαρτ των Ηλυσίων». Το 2014, στα 37 του, αντικατέστησε τον Αρνό Μονμπούργκ κι έγινε ο νεότερος στα χρονικά υπουργός Οικονομίας. Συνδικάτα και Αριστερά, αντιδρούσαν έντονα στα μεταρρυθμιστικά του πακέτα. Τον Αύγουστο του 2015 ανακοίνωνε ότι αποχωρούσε από το Σοσιαλιστικό κόμμα και ένα χρόνο αργότερα, κατερχόταν ως «ανεξάρτητος υποψήφιος πρόεδρος», επικεφαλής του κινήματος Εμπρός. Κι όλα τ΄ άλλα, είναι ιστορία. Εν εξελίξει...
Ανοιχτή επιστολή στη Le Monde
Στο μεταξύ, ο πάλαι ποτέ «νεαρός ηγέτης» Τόνι Μπλερ, του βρετανικού Τρίτου Δρόμου – που λοξοδρόμησε και βγήκε χαμένος στην αναμέτρηση με το ψέμα πριν τον πόλεμο για την ανατροπή του Σαντάμ στο Ιράκ – επανεμφανίστηκε για να συμβουλεύσει το νεαρό Μακρόν, μέσω ανοιχτής επιστολής του στη Le Monde.
Εκτός από μια σειρά κοινοτοπίες, ο Μπλερ συστήνει στον Μακρόν, να προσέξει, κατά την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων. Κι η επιστολή καταλήγει, «Όλοι όσοι πιστεύουμε στην πρόοδο μέσω του να κάνουμε την παγκοσμιοποίηση να λειτουργήσει για τις ευρείες μάζες, χρειαζόμαστε, θέλουμε την επιτυχία του».
Επιμέλεια: Ρένα Ακριτίδου
