Δεν μπορώ να θυμηθώ ντέρμπι με τον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια που ο Παναθηναϊκός να είναι τόσο κακός και άναρχος. Δεν αναφέρομαι στην ήττα ή την τελική διαφορά, άλλωστε αυτά μπορούν να συμβούν κι έχουν ξανασυμβεί στο παρελθόν από τη μία ή την άλλη πλευρά.
Ωστόσο είναι μία από τις ελάχιστες φορές που παρακολουθώ τον Παναθηναϊκό και δεν μπορώ να καταλάβω τι προσπαθεί να κάνει επί 40 ολόκληρα λεπτά. Ενα δείγμα άναρχου μπάσκετ και μη ξεκάθαρου προσανατολισμού φάνηκε κόντρα στη Ζαλγκίρις, αλλά απέναντι στον Ολυμπιακό η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Δεν έχει νόημα να συζητήσουμε ή να αναλύσουμε τι δεν πήγε καλά, όταν ο μεν Ολυμπιακός έπαιζε μπάσκετ, ο δε Παναθηναϊκός έπαζε κάτι που προσπαθούσε να μοιάσει με μπάσκετ.
Σαφέστατα και υπάρχουν ελαφρυντικά, σαφέστατα και η πραγματική εικόνα του Παναθηναϊκού δεν είναι αυτή, αλλά αυτό που έδειξαν οι «πράσινοι» και στα δύο παιχνίδια αποτελεί ένα πολύ γερό «καμπανάκι» για να μην πω «καμπάνα». Δεν μπορώ να θυμηθώ τον Παναθηναϊκό να πουλάει την μπάλα στην επαναφορά με τέτοιο τρόπο, δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη φορά που πέντε παίκτες να βρίσκονται στα 6,75μ. και να αντιμετωπίζουν τη ρακέτα σα να είναι ναρκοπέδιο.
Με εξαίρεση τον Μπουρούση (έμεινε πολύ ώρα έξω στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου), ο Παναθηναϊκός δεν έχει κανένα άλλο σημείο αναφοράς στη ρακέτα, ούτε καν… πέριξ της ρακέτας. Ο Γκιστ ίσως είναι εκτός ρυθμού, ο Σίνγκλετον μοιάζει περισσότερο με 3άρι, ούτε καν για 4άρι και ο Καλάθης παίζει το… γύρω – γύρω όλοι με τις αποστάσεις στην περιφέρεια να μοιάζουν με ομάδα που παίζει για πρώτη φορά μαζί. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός σε δύο παιχνίδια έχει μοιράσει 13 και 10 ασίστ αντίστοιχα, όταν το περσινό του μέσο όρο ξεπερνούσε τις 20. Είναι ένα δείγμα της αδυναμίας του να δημιουργήσει, δείγμα του γεγονότος ότι αυτή την στιγμή δεν έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό.
Κι άντε, η επίθεση είναι θέμα χημείας, χρειάζεται χρόνο, αποτελεί κομμάτι μιας δουλειάς που ακόμη βρίσκεται στην αρχή της. Οταν ο Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη, ενός προπονητή που αποδεδειγμένα βασίζει τη φιλοσοφία του (και πολύ καλά κάνει) στην άμυνα, δέχεται 50 πόντους στο ημίχρονο από τον Ολυμπιακό, τότε μοιραία θα έρθει το -25 που όπως αποδείχτηκε θα μπορούσε να είναι και μεγαλύτερο.
Ηταν πραγματικά εντυπωσιακή η αδράνεια των «πράσινων» στο αμυντικό ριμπάουντ, πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο παιχνίδι που οι δύο ομάδες να τελείωσαν με 21 ριμπάουντ διαφορά (!) και τον αντίπαλο του Παναθηναϊκού να έχει 20 επιθετικά ριμπάουντ! Αυτό δεν είναι θέμα τακτικής, είναι έλλειψη διάθεσης και το μόνο ευχάριστο είναι ότι ο Πεδουλάκης το αναγνώρισε στη συνέντευξη Τύπου.
Η λέξη «τραγική εμφάνιση» του προπονητή του Παναθηναϊκού αντιπροσωπεύει απόλυτα την εικόνα της ομάδας. Εντάξει, η απώλεια του Τζέιμς, εντάξει η μη προσθήκη του αντικαταστάτη του, αλλά όταν χάνεις με… τόσο κάτω τα χέρια επιβεβαιώνεις πως υπάρχει θέμα χαρακτήρα κι αυτό είναι πιο σημαντικό και ουσιαστικό από το αν θα προστεθεί ένας ακόμη πλέι μέικερ στο rotation. Αλλωστε είναι κάτι που δεν θα το λύσεις με έναν παίκτη, ούτε με δύο, ακόμη κι αν πρόκειται για τον καλύτερο ελεύθερο που μπορεί να υπάρχει αυτή την περίοδο στην αγορά.
Οσον αφορά στον Ολυμπιακό, δικαιότατα, πανάξια και… χωρίς ιδρώτα έβαλε τον Παναθηναϊκό με την πλάτη στον τοίχο και εξασφάλισε μια τεράστια διαφορά που πιθανότατα θα του φανεί χρήσιμη στο τέλος της κανονικής περιόδου. Δεν έκανε κάτι εντυπωσιακό ο Ολυμπιακός, το αυτονόητο έκανε, να «διαβάσει» τα απλά πράγματα. Χαραλαμπόπουλος πάνω στον Πρίντεζη, στον Πρίντεζη η μπάλα, Λοτζέσκι στην πεντάδα, δύο καλά σκριν για να βγουν τα ελεύθερα σουτ, Παππάς στην πεντάδα του Παναθηναϊκού πιεστική άμυνα και «κλείσιμο» των διαδρόμων. Με λίγα λόγια ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε πως έχει πολύ μεγαλύτερη συνοχή και πιο σκληρό χαρακτήρα τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Τι γίνεται από ‘δω και πέρα για τον Παναθηναϊκό; Είπε ο Πεδουλάκης πως «δύο μήνες δουλεύαμε με τον Τζέιμς να είναι ο κινητήριο μοχλός», παραδεχόμενος πως με τα νέα δεδομένα χρειάζεται χρόνος για να δουλέψει περισσότερο το παιχνίδι «πέντε εναντίον πέντε». Είναι σαφές και από τους πλέον αδαείς πως ο Παναθηναϊκός έχει μεγάλο θέμα στο set παιχνίδι. Ισως να το είχε κάποιες φορές και παλιότερα, με τη διαφορά πως είχε έναν Διαμαντίδη που μέσα σ’ ένα τρίλεπτο ήξερε να «μαζεύει» τα πράγματα και να σώζει καταστάσεις. Εδώ πλέον Διαμαντίδης δεν υπάρχει κι ό,τι σώζεται πρέπει να σώζεται συνολικά κι όχι από τον έναν… Πολύς χρόνος δεν υπάρχει κι αυτή η εμφάνιση αυξάνει δικαιολογημένα και το βαθμό της πίεσης…
