Ο Ουζουνίδης θυμίζει σε πολλά τον αείμνηστο Γιάννη Κυράστα. Το ζητούμενο είναι αν ο σημερινός Παναθηναϊκός θυμίζει σε κάτι τον Παναθηναϊκό που εμπιστεύτηκε τον Κυράστα.
Ο Ουζουνίδης έχει τρέξει τα χιλιόμετρά του, καθ’ άπασα την επικράτεια. Ετσι, ακολουθώντας τον δρόμο του μυρμηγκιού, όχι κάποιο φαστ-τρακ, κέρδισε (και ήταν έτοιμος για) την πρόσληψη στον Παναθηναϊκό. Που θα μπορούσε να είναι, υπό την έννοια ότι ανέβασε τη μετοχή τόσο ώστε δεν θα εξέπληττε πλέον κανένα, πρόσληψη στην ΑΕΚ. Στον Ολυμπιακό. Στον ΠΑΟΚ. Αύριο-μεθαύριο, ίσως, στην Εθνική.
Είναι όσο έξυπνος χρειάζεται, για να θέλει (και να επιδιώκει) την εμπιστοσύνη, όχι τη «στήριξη». Στην πραγματικότητα, ακροβατεί μεταξύ εξυπνάδας και πονηριάς. Μοιάζει, σε όλα αυτά, ένας σύγχρονος Κυράστας. Το ζήτημα είναι, αν ο Παναθηναϊκός σήμερα θυμίζει σε κάτι τον Παναθηναϊκό που είχε προσλάβει τον Κυράστα.
Δεκατρείς μήνες μετά τον Αναστασίου, από την 1η Νοεμβρίου 2015 στην 1η Δεκεμβρίου 2016, ο Αλαφούζος ξαναζεί την ακριβώς ίδια κατάσταση. Ολοφάνερα δεν πιστεύει ότι είναι λύση, τότε και τώρα, να φύγει ο προπονητής. Και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, τότε και τώρα, απ’ το να φύγει ο προπονητής. Γιατί τα κολυμπηθρόξυλα την Κυριακή στο γήπεδο πρέπει να μείνουν στη θέση τους, όρθια.
Ο Μαρίνος, όμως, έχει ανάγκη να νιώσει ότι δεν είναι απλώς «μία κάποια λύσις» για τα κολυμπηθρόξυλα. Ούτε ότι είναι μια λύση «ως το καλοκαίρι και βλέπουμε», μήπως τότε μπορέσουμε να βρούμε…κάποιον καλό. Αυτό οδηγεί σε δύο πράγματα, επαγγελματικής αυτοπροστασίας. Αυτοσεβασμού. Ένα, να μη κοουτσάρει την ομάδα ύστερα από μιάμιση προπόνηση.
Δεύτερο, να δεσμευτεί, πρωτίστως για ψυχολογικούς (όχι για νομικούς) λόγους, για το μήνυμα που θα διαχυθεί, σε προοπτική έως, μίνιμουμ, το καλοκαίρι του 2018. Φυσικά δεν είναι στο χέρι του, να επηρεάζει και να καθορίζει πώς θα λειτουργήσει ένα ολόκληρο (τοπ) κλαμπ. Αλλά θα πάει άκλαυτος, εάν δεν έχει εξασφαλίσει ότι θα επηρεάζει και θα καθορίζει πώς θα λειτουργεί, για αρχή, το ποδοσφαιρικό.
Το σταφ. Το ιατρικό. Το κομμάτι των τερματοφυλάκων. Οι αληθινοί ρόλων όσων, υπό κάποια ιδιότητα, καθημερινά κινούνται «μες στα πόδια» της ομάδας. Ιδιότητα, έχουν. Δουλειά, έχουν; ‘Η σουλατσάρουν; Οσοι κάνουν μία δουλειά, συγκεκριμένη, προκαθορισμένη, διακριτή, μένουν και τη συνεχίζουν. Οσοι σουλατσάρουν, μπορούν να το κάνουν αλλού. Εκτός. Είναι όσο απλό ακούγεται.
Αυτά που συνηθίζουμε να προτάσσουμε σε κρίσεις (ποιοι παίκτες να μείνουν, ποιοι να φύγουν, ποιοι να πάνε), κάνουν καλό καφενείο, ιδίως με το παράθυρο του Ιανουαρίου ν’ ανοίγει όπου να ‘ναι, κατ’ ουσίαν έπονται ωστόσο. Προέχει, ν’ αποκατασταθεί λειτουργία μηχανισμού που θα υποστηρίξει το όλον ρόστερ. Με αρμονικό μηχανισμό υποστήριξης, τα ρόστερ επιφυλάσσουν ευχάριστες εκπλήξεις.
Ο Αλαφούζος θα ήθελε, ιδανικά, ο Ουζουνίδης να είναι η τελευταία πρόσληψη. Η κοινή πείρα ζωής δηλοί ότι φτάνει η ώρα για να βγάλει σιγά-σιγά από πάνω του το βάρος-ποδόσφαιρο. Enough is enough. Δεν του ταιριάζει (αν και, ομολογουμένως, προσπάθησε να το…παντρευτεί), του έχει κοστίσει πολλά χρήματα, προοπτική κερδοφορίας (και, άρα, απόσβεσης) δεν υπάρχει ούτε στην επιστημονική φαντασία.
Δεν ταιριάζουν τα πάντα, στους πάντες. Μυτιληναίος, Νοτιάς, Κοντομηνάς, Πολέμης, Κανελλόπουλος. Στην ασυμβατότητα αντικειμένου/επιχειρηματία, συνήθως ο επιχειρηματίας φεύγει τρέχοντας, αναλογίζεται τι γλιτώνει και δεν κλαίει καν τα πεταμένα λεφτά, δεν ξανακοιτάζει πίσω. Και η οικογένειά του, είναι βέβαιον, αυτά (θα) του λέει, όχι κάτι διαφορετικό.
Για τον Αλαφούζο, σε ευρύτερο περιβάλλον ασφαλώς δυσμενές, δυσμενέστατο, αποδείχθηκε πολύ δύσκολο να κάνει (μια ποδοσφαιρική εταιρεία και κυρίως) μια ποδοσφαιρική ομάδα να λειτουργήσει. Ένα, μονάχα, είναι το ακόμη πιο δύσκολο. Να βρει (και να παραδώσει «στις εποχές που ζούμε» σε) ένα επόμενο, που να παρέχει εχέγγυα ότι θα το καταφέρει.
Είναι η σκέψη που συγκρατεί και τους οπαδούς, όχι μόνο του Παναθηναϊκού, όλου του big-4. Να διαδηλώνουν την όποια δυσφορία μεν, να κάθονται γενικώς φρόνιμοι δε.
