Ο Αλέξης Τσίπρας και το τσίρκο του ο σύριζα, που υποσχέθηκαν τα πάντα όλα στους πάντες προκειμένου να αρπάξουν την εξουσία και να μπορέσουν να μας κάνουν Βενεζουέλα, κατάφεραν και έπεισαν τον… σοφό λαό μας, κερδίζοντας ένα σεβαστό ποσοστό στις εκλογές του ’15, πλην όμως όχι αρκετό για να κυβερνήσει αυτοδύναμα.
Γι’ αυτό και αναγκάστηκε να κάνει πέτρα την αριστερή του καρδιά και να συνεργαστεί με τον κ. Συγκαμένο και τους «πσαικαζμένους» αιλυναρράδες του, προκειμένου να μπορέσει να υλοποιήσει το όραμα που λέγαμε και να περάσει η χώρα επιτέλους στον πούρο κομμουνισμό, αυτόν που εξέφραζαν οι διάφορες συνιστώσες που συναποτελούσαν το συριζέικο μόρφωμα (άσχετα αν οι περισσότεροι ψηφοφόροι του σύριζα αγνοούσαν το τι ακριβώς ψηφίζουν).
Κι έτσι έγινε, με αποτέλεσμα η χώρα να προχωρήσει μπροστά κάτω από την στιβαρή ηγεσία του Αλέξη και του εθνοπρεπή κυβερνητικού του εταίρου.
Μόνο που όπως ο Αλέξης είχε αναγκαστεί να συνεργαστεί με τον κάθε ιδεοληπτικό λούμπεν ανισόρροπο προκειμένου να δώσει φτερά στο κόμμα του, έτσι και ο συγκαμένος, σε μεγαλύτερο βαθμό, χρειάστηκε να βάλει στην άκρη τα όποια συνετά κριτήρια επιλογής ανθρώπων, δεχόμενος στο δικό του κόμμα όποιον σαλεμένο του χτύπησε την πόρτα.
Και ποιοι χτύπησαν την πόρτα του συγκαμένου; Κάποιοι γραφικοί σαν κι αυτόν. Ήταν δηλαδή όλοι τους ένας κι ένας… Η Ραχήλ (η επονομαζόμενη και καγκελάριος), ο εκπρόσωπος της καλλιτεχνικής διανόησης Χαϊκάλης, ο δερματολόγος Παπαχριστόπουλος που μας συνιστούσε να κολυμπήσουμε στην πίσσα του Σαρωνικού το καλοκαίρι επειδή το μαζούτ κάνει καλό, λέει, στην επιδερμίδα, ο Τέρενς Σπένσερ Κουίκ, αυτός ο αρχετυπικός Αίλυννας (με κεφαλαίο το Α), ο θρυλικός Πόρτα Πόρτα, που έμεινε στην ιστορία ως ο υπουργός των τριών ωρών, η σέξι στοχάστρια κα. Κουντουρά, ο «διαστημάνθρωπος» Καπερνάρος, που ήθελε να κατασκευαστεί διαστημικός σταθμός στους… Γαργαλιάνους(!) κ.ο.κ.
Μιλάμε δηλαδή για ένα πραγματικό Hall of… Shame. Μιλάμε για την αφρόκρεμα του πολιτικού μας κόσμου και για όλους εκείνους που στα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας έκαναν καριέρα στα μεταμεσονύκτια πάνελ του Μάκη του Ζούγκλα, οι οποίοι αν και μη αριστεροί έδωσαν και δίνουν και την ψυχή τους για να μας πάνε αριστερά και να μας σώσουν μέσα από μια ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση. Τέτοιο μεγαλείο ψυχής…
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα υπέρλαμπρα αστέρια ποιος ήταν και είναι ο πιο λαμπερός φάρος που φωτίζει το μέλλον μας; Ο λεξιλάγνος… διανοούμενος, ο Κώστας ο Ζουράρις. Τον οποίο όχι μόνο επέλεξε ο Μπάνος για να συμπληρώσει το ψηφοδέλτιό του, αλλά τον έκανε και υπουργό… Παιδείας παρακαλώ! Για να δει προκοπή ο τόπος…
Και τι έκανε αυτός ο καψερός στη διάρκεια της θητείας του; Όπως και σε όλη την προηγούμενη ζωή του, μας κούφανε στην παπατζολογία, ασχολούμενος με οτιδήποτε του κατέβαζε η γκλάβα του, μεταμφιέζοντας την απόλυτη άγνοια και ανισορροπία του σε βαρύτιμες λεκτικές ακροβασίες, πείθοντας τον κάθε πειραγμένο ότι αφού τα λέει τόσο δυσνόητα, δεν μπορεί, κάτι σοβαρό και σωστό θα λέει.
Θυμόσαστε τον Χάρη (δια τούτο λέγω) Καστανίδη, που επί δεκαετίες ολόκληρες αμολούσε τις δικές του παπάτζες μέσα από έναν ξύλινο (πασοκικό) λόγο χωρίς να βγαίνει το οποιοδήποτε νόημα; Θυμόσαστε τον Άκη; Που κι αυτός έλεγε χίλια χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τίποτα; Έτσι ακριβώς κι ο Ζουράρις… ο οποίος έφερε τον Θουκυδίδη στα τηλεοπτικά πάνελ, αναγκάζοντας τον κάθε Μήτσο και την κάθε κυρά Σούλα να υποκλιθούν στην εμβρίθεια του λόγου του…
Ο οποίος Ζουράρις, που κάποτε μέχρι και ο Τσοβόλας τον απέρριψε από το ΔΗΚΚΙ του, πρόλαβε στην «σύντομη» υπουργική καριέρα του να εκστομίσει ακόμη και εθνικά επικίνδυνες βλακείες, όπως το «ας μας πάρουν και κάποια νησιά οι Τούρκοι… δεν πειράζει», χωρίς να ανοίξει μύτη, χωρίς να αντιδράσει κανείς. Μόλις όμως έθιξε την ιερή αγελάδα των γαύρων, άνοιξαν οι ουρανοί, και ο τιτανοτεράστιος αυτός διανοητής εξηναγκάσθη εις παραίτησιν… Αποκαλύφθηκε επιτέλους ότι ο βασιλιάς όχι μόνο είναι γυμνός, αλλά είναι και για δέσιμο.
Και πως την πάτησε αυτός ο οξύνους χάχας; Προφανώς ο ίδιος, αν και «φίλαθλος» δεν ήξερε (δεν ρώταγε) πως όποιος μπλέκει με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Προφανώς αγνοούσε το ότι ο Κοσκωτάς, αν δεν έμπλεκε κι εκείνος με το ποδόσφαιρο, και δη τον ΟΣΦΠ, με αποτέλεσμα να τον μάθουν όλοι, σήμερα θα ήταν ένας ακόμη μπρούκλης δισεκατομμυριούχος που θα ζούσε μπέικα, δεν θα τον ήξερε και δεν θα τον ενοχλούσε κανείς.
Έτσι, το φαινόμενο Ζουράρις, που στο μέλλον θα διδάσκεται ως case study στις σχολές Πολιτικών Επιστημών και Ψυχιατρικής, οφείλεται εν μέρει στην λειψανδρία που αντιμετώπιζε ο Μπάνος και εν μέρει στην εγγενή βλακεία του μέσου συμπολίτη μας που άκουγε τις ασυναρτησίες του «καθηγητή». Και όχι μόνο πείστηκε για τον μεστό του λόγο αλλά τον έστειλε και στη βουλή για να νομοθετεί… Για να τον τσιμπήσει ο Αλέξης (άλλο μυαλό κι αυτός) και να τον κάνει υπουργό… επί της Παιδείας παρακαλώ!
Αυτά τα ολίγα κι ας ελπίσουμε ότι το κενό που αφήνει ο υπουργός να καλυφθεί από κάποιον πνευματικά ισάξιο του καθηγητή, όπως π.χ. το όνομα που ακούγεται στην δημοσιογραφική πιάτσα… Αλέκος Τριανταφυλλίδης.
Κι αν δεν ευοδωθεί αυτό, κάνω έκκληση στον Αλέξη να σκεφτεί τον αδικημένο αγωνιστή της φτωχολογιάς τον Χαϊκάλη, που αρκετά έζησε τα πέτρινα χρόνια του. Ας γυρίσει πίσω… Η Ελλάς τον χρειάζεται.
Για το καλό των παιδιών μας.
antinews
