Το σημερινό σχόλιο θέλει να εστιάσει σε ένα από τα “μικρότερα” αποτελέσματα των μνημονίων και των κατοχικών κυβερνήσεων, που όμως είναι τεράστια και εξ ίσου σοβαρά με το κόψιμο μισθών, την ανεργία, και όλα τα άλλα που γονατίζουν έως θανάτου την ελληνική κοινωνία
Φέτος σε όλη σχεδόν την χώρα παρουσιάστηκε το φαινόμενο της εκρηκτικής αύξησης του πληθυσμού των κουνουπιών. Κουνούπια-σινούκ, και αγέλες κουνουπιών έκαναν δύσκολη την ζωή παραθεριστών και ιθαγενών, σε σημείο μάλιστα σε ορισμένες περιοχές αυτό να έχει αντίκτυπο και στην τουριστική περίοδο.
Σιγά το πρόβλημα, θα πείτε, μπροστά στα άλλα.
Δεν είναι όμως έτσι.
Η αύξηση του πληθυσμού των κουνουπιών δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, μιά απρόσμενη ιδιοτροπία της φύσης.
Είναι αποτέλεσμα.
Αποτέλεσμα του ανύπαρκτου προληπτικού ψεκασμού σε έλη, λίμνες, ποτάμια, ειδικές καλλιέργειες, και όπου αλλού γινόταν μέχρι πριν τέσσερα-πέντε χρόνια τουλάχιστον. Κι αυτό πάλι είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ρευστότητας του κράτους, διότι οι δωσιλογικές κυβερνήσεις διοχετεύουν όλο το χρήμα στις τσέπες των τοκογλύφων “εταίρων”, καταργώντας την Πρόνοια του κράτους καθώς και το Κοινωνικό Κράτος όπως αυτό ορίζεται απ’ το Σύνταγμα και έχει σχέση με την υγεία, την παιδεία, και την ασφάλεια των πολιτών. Οι δομές της κοινωνικής Πρόνοιας, καθώς και οποιαδήποτε άλλη κρατική μέριμνα υπέρ του πολίτη, έχουν καταρρεύσει.
Ελονοσία! Εδώ ξανά!
Μάλιστα. Στον 21ο αιώνα και σε χώρα της Ευρώπης ξαναπαρουσιάστηκαν κρούσματα ελονοσίας.
Τα προηγούμενα χρόνια έχει ξαναεμφανιστεί κι η φυματίωση.
Ασθένειες που με αυτές είχε “καθαρίσει” τις παρτίδες του ο πολιτισμένος κόσμος λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκ. Πόλεμου, επανέρχονται εδώ, στην χώρα της Δεύτερης Γερμανικής Κατοχής, και αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα της πολιτισμικής υποχώρησης που υφίσταται η χώρα, καθώς και του ανθρωπιστικού εγκλήματος που συντελείται εναντίον τούτου του λαού. Δεν φτάνει που όλες ανεξαίρετα οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις κατάντησαν τον Έλληνα παρία και δουλοπάροικο, του στερούν ακόμη και την βασική κρατική πρόνοια που κάνει ένα κράτος να ξεχωρίζει από έναν όχλο που συμβιώνει μέσα σε προκαθορισμένα σύνορα.
Αυτό δεν εμποδίζει βέβαια τον κατοχικό πρωθυπουργό να βλέπει την ανάπτυξη να στρίβει στην γωνία, ούτε τον άλλο πόλο της προδοσίας, την αξιωματική αντιπολίτευση, να υπόσχεται πως θα κάνει τα αντίθετα από αυτά που έκανε όταν ήταν κυβέρνηση, και που ακόμα ισχυρίζεται πως ήταν σωστά.
Το ανθρωπιστικό έγκλημα που συντελείται είναι τεράστιο.
Οι κρεμάλες -πραγματικές ή μεταφορικές- πρέπει κάποια στιγμή να στηθούν. Αν δεν στηθούν δεν θα υπάρξει ποτέ επιστροφή στην ομαλότητα, ούτε ελπίδα αποκατάστασης της αποικίας σε ανεξάρτητο κράτος.
Τούτος ο λαός πρέπει επιτέλους να συνέλθει απ’ την βαρειά του αδράνεια. Τα κουνούπια που μας τσίμπησαν αυτό το καλοκαίρι, τουλάχιστον, ας μας ξυπνήσουν!..
gianniotis
