Ζούμε ανεπανάληπτες, αν όχι μοναδικές ιστορικά στιγμές για τη χώρα μας.
Πιο συγκεκριμένα ζούμε σε μια ιστορική φάση όπου η αριστερά, η οποία έχει αποτύχει παταγωδώς σε παγκόσμιο επίπεδο, στην Ελλάδα συνεχίζει να λατρεύεται από σημαντικό ποσοστό του λαού, κάτι που φαίνεται δημοσκοπικά και όχι μόνο. Παρά την καταστροφή που επέφερε στα πάντα όλα η Πρώτη Φορά Αριστερά του ριζοσπαστικού (τρομάρα του) Σύριζα.
Και γιατί είναι μοναδικές αυτές οι στιγμές; Διότι ο λαός όχι μόνο επέλεξε τον κομμουνισμό για να τον σώσει σε μια φάση που η χώρα είχε επί δεκαετίες συνηθίσει στον άκρατο υλισμό και στην τρυφηλότητα, αλλά επέλεξε έναν κομμουνισμό μπασταρδεμένο, που όχι μόνο συνεργάζεται κυβερνητικά με ακροδεξιούς και εθνικιστές (της πλάκας), αλλά εφαρμόζει ό,τι πιο ακραία νεοφιλελεύθερο υπάρχει (εκτός από μείωση ή κατάργηση φόρων). Για παράδειγμα το περίφημο πολυνομοσχέδιο που μεταξύ άλλων συμπεριλαμβάνει και την ουσιαστική κατάργηση του συνδικαλισμού όπως τον ξέραμε. Έναν συνδικαλισμό, που άσχετα με το πώς κατέληξε, έδωσαν αιματηρούς αγώνες οι παλιοί κομμουνιστές και αριστεροί για να καθιερώσουν.
Και έρχεται σήμερα ο σύριζας για να τον καταργήσει ντε φάκτο… να τον βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, κάτι που δεν τόλμησε να κάνει το 2013 ούτε ο ανάλγητος ακροδεξιός «μπροδώτης» Σαμαράς διότι είχε βάλει βέτο ο Μπένι αν θυμάμαι καλά.
Έχουμε δηλαδή μια αριστερά που στα λόγια και στον βερμπαλισμό συνεχίζει να έχει σηκωμένη ψηλά την κόκκινη παντιέρα, αλλά στην πράξη κάνει ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν δεκάδες συντηρητικές και δεξιές κυβερνήσεις που πέρασαν από το Μαξίμου. Πεσμένη στα τέσσερα και έρποντας…
Και σαν κερασάκι στην τούρτα έχουμε τους αριστερούς αυτούς πολιτικούς να καταγγέλλουν με περίσσιο θράσος τις ίδιες τις πολιτικές που εφαρμόζουν. Με δεκάδες βουλευτές να φέρνουν αντιρρήσεις, να καλούν σε ανυπακοή και παράλληλα να ψηφίζουν τα νέα μέτρα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Σαν καλά στρατιωτάκια. Σαν να απευθύνονται σε γίδια. Και σ’ αυτό έχουν ένα δίκιο.
Μιλάμε για μια κυβέρνηση που ψηφίστηκε δυο φορές για να σκίσει τα μνημόνια, που αποδείχθηκε όχι μόνο φουλ μνημονιακή αλλά και η μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση έβερ, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Απίστευτα πράγματα δηλαδή.
Με τους υπουργούς και βουλευτές της, που προκειμένου να μην χάσουν την μάσα το πρωί να λένε διάφορα επαναστατικά πράγματα στα ραδιόφωνα και στα τηλεοπτικά πάνελ και το βράδυ να ψηφίζουν ότι τους πασάρει η τρόικα χωρίς κανέναν ενδοιασμό, έτσι ανερυθρίαστα… Χούντα να είχαμε περισσότερα όχι θα έλεγε στους «τοκογλύφους».
Με αποκορύφωμα τον κ. Κουρουμπλή, ο οποίος έχει να λέει πως για όλα φταίνε οι προηγούμενες κυβερνήσεις του Πασόκ και της ΝΔ, στις οποίες βεβαίως συμμετείχε κι ο ίδιος αλλά το παρακάμπτει. Έτσι… ο σύριζας παρέλαβε χάος το οποίο παλεύει ηρωικά να διορθώσει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δικαιολογεί την κωλοτούμπα και την μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης λέγοντας ότι τους αναγκάζουν οι δανειστές να επιβάλλον σκληρά μέτρα ενώ αυτοί δεν θέλουν… λες και οι προηγούμενοι το έκαναν επειδή είναι γεννημένοι σαδιστές. Θυμόσαστε τον υπουργό Μεταφορών (συριζαίο πρώην πασόκο) που υπέγραψε με δάκρυα το «ξεπούλημα» 14 αεροδρομίων στους «κρατικοδίαιτους επενδυτές» της ΦΡΑΠΟΡΤ; Κάπως έτσι στα πάντα όλα… το μπακίρι να πέφτει κάθε μήνα κι από κει πάν κι άλλοι.
Ήρθε όμως η δήλωση του Ολλανδού Ντάισελμπλουμ και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Τι είπε; Ότι καλά που ήρθε ο Αλέξης στα πράγματα κι έτσι μπόρεσαν να περάσουν όλες οι εντολές της τρόικας διότι ο Σαμαράς αντιστέκονταν σθεναρά. Και θυμήθηκα ο ποταπός τον Μπάνο τον συγκαμένο να ωρύεται από του βήματος της βουλής «στα τέσσερα εσείς… στα τέσσερα» απευθυνόμενος στο Πασόκ και την ΝΔ. Κατάντια…
Ένας Μπάνος που έκανε καριέρα πουλώντας ανέξοδο πατριωτισμό και τώρα που σφίξανε τα γάλατα στις σχέσεις με την Τουρκία και στο Σκοπιανό έχει εξαφανιστεί, και απλά πετάει (κρυπτόμενος) μια ρουκέτα στην κερκίδα μιλώντας για δημοψήφισμα στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων… Που’ σαι ρε Μπάνο που’ λεγες…
Να μιλήσουμε για την αγωνίστρια της αριστεράς Αχτσιόγλου; Θα σπαταλήσουμε μελάνι. Απλά κρίμα, διότι είναι και νέο κορίτσι.
Να πούμε για τον Μουζάλα; Που ακόμη περιμένει το Νόμπελ ο καψερός από τους «κακοί κσένοι» αλλά εισπράττει μόνο χλεύη; Και που αναγκάστηκε να μεταμφιεστεί, μου λένε, σε Πακιστανό «πρόσφυγα πολέμου» με καφτάνια, μπορεί και με τουρμπάνι, για να τον φυγαδεύσουν από την Χίο οι αστυνομικές δυνάμεις;
Να αναφερθούμε στον Τόσκα; Τον ιδεολόγο αυτόν κομμουνιστή που μπήκε στην σχολή Ευελπίδων επί χούντας; Τότε που αν ήσουν αριστερός ούτε δίπλωμα για μοτοποδήλατο δεν έπαιρνες; Και που σήμερα απλά βλέπει τους κακοποιούς να περνάνε και δεν αντιδρά; Και που ακόμη ψάχνει τους μπαχαλάκηδες, τον Ρουβίκωνα και τις διάφορες συλλογικότητες για να συζητήσουν;
Να μιλήσουμε για τον άλλον; Της Δικαιοσύνης; Που έχει βγάλει έξω τον κάθε σκληρό εγκληματία, ο οποίος μας έφτασε στο σημείο να συλλαμβάνονται αλλά να μην κρατούνται καν Γεωργιανοί και Τσετσένοι που σιδερώνουν γιαγιάδες για να τις πάρουν την σύνταξη;
Για ποιον απ’ όλους να μιλήσουμε; Πάρε τον έναν και βάρα τον άλλον είναι όλοι τους. Ανθρωπάκια που είδαν μαρμίτα και δεν ξεκολλάνε. Που όχι μόνο πρόδωσαν τον αφελή λαό που τους πίστεψε, αλλά κυρίως πρόδωσαν τον ίδιο τους τον εαυτό και τις ιδέες που υποτίθεται ότι πρέσβευαν πριν πάρουν την εξουσία.
Έτσι, με αυτά και με αυτά η χώρα συνεχίζει την διολίσθηση προς την σομαλοποίηση, με το μόνο καλό που ίσως βγει απ’ όλη αυτή την τραγική υπόθεση να είναι πρώτον ότι με τα νέα μέτρα ίσως επέλθει κάποια κάθαρση στο διαχρονικό ελληνικό μπάχαλο και δεύτερον ίσως επιτέλους ο σοφός λαός αντιληφθεί τι πραγματικά είναι αυτή η περίφημη αριστερά που χρόνια ολόκληρα του πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ποιος ξέρει; Ίσως γλιτώσουν από αυτήν τα παιδιά και τα εγγόνια μας στο απώτερο μέλλον. Όσο για εμάς… ας προσέχαμε… Αλέξη θέλαμε.
antinews
