ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΦΥΛΑΚΕΣ
Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας – Ψυχολόγος, www.xidaras.gr
Πρώτο, δεύτερο, τρίτο κουδούνι.
Σκοτάδι…
Φως!
Ανοίγει η αυλαία: Mπροστά μας απλώνεται μια εικόνα μαγική, ένα υπέροχο “σκηνικό”. Ένα ωραίο σπίτι, συνήθως διώροφο, σίγουρα μεγάλο, σχεδόν πολυτελές! Από έξω παρκαρισμένο ένα αμάξι, φρεσκοπλυμένο, καλογυαλισμένο… Πίσω από τα κάγκελα, η αυλή, τα δέντρα, τα παρτέρια, η πόρτα ασφαλείας…
Μέσα στο σπίτι δεν λείπει τίποτα: Τηλεόραση, και ηχοσύστημα, ψυγείο μεγάλο με καταψύκτη, ηλεκτρικός φούρνος τελευταίας τεχνολογίας, καλοί καναπέδες, ακριβή τραπεζαρία, πολυτελής κρεβατοκάμαρα.
Μέσα στις ντουλάπες πολλά, πάρα πολλά ρούχα. Όλων των σχεδίων και των χρωμάτων άλλα μόνο των πιο ακριβών φιρμών. Το ίδιο και τα παπούτσια. Το ίδιο και τα παιχνίδια… Τα σκεύη, τα διακοσμητικά, οι κουρτίνες, το τζάκι… Όλα είναι εκεί, όλα είναι στην θέση τους, όλα τέλεια τακτοποιημένα.
Φροντίζει για αυτά μια καλή κυρία, μεσήλικας, μάλλον αλλοδαπή, μόνη της μέσα στο σπίτι, σιωπηλά. Οι υπόλοιποι ένοικοι απουσιάζουν. Οι γονείς είναι στην δουλειά και τα παιδιά στο σχολείο.
Θα γυρίσουν τα μεν δεύτερα αργά το απόγευμα – θα τους υποδεχτούν η καλή κυρία ή ο παππούς και η γιαγιά, θα είναι έτοιμα, φαγωμένα, διαβασμένα και θα κάτσουν να παίζουν στον υπολογιστή γιατί “όσο και αν τους λέμε φτάνει, αυτά δεν μας ακούν”…Οι δε πρώτοι θα επιστρέψουν νωρίς το βράδυ κατάκοποι, αγχωμένοι, στην καλύτερη περίπτωση έχοντας καταφέρει να αφήσουν τα προβλήματα της δουλειάς έξω από το σπίτι… Θα κάνουν όλοι από ένα μπάνιο και θα φάνε βραδινό – σε διαφορετικές ώρες, πρώτα τα παιδιά, τα οποία σιγά – σιγά ετοιμάζονται για ύπνο, μετά οι μεγάλοι…
Μεταξύ τους θα τα πουν λίγο κάπου αναμεταξύ όλων αυτών των καθημερινών ρουτινών… Οι γονείς για να μην τους χαλάσουν χατίρι (από ενοχές που τα βλέπουν λίγο) θα τους πουν -αν όχι σε όλα- στα περισσότερα, ναι!
Τα παιδιά δεν θα μάθουν τι θα πει όριο και θα ενισχύεται διαρκώς η άποψη τους ότι μπορούν να τα έχουν όλα : Έτσι ξεκινά και επεκτείνεται ένας φαύλος κύκλος που συχνά καταλήγει σε αδιέξοδο… Κάποτε θα κοιμηθούν… Ίσως λίγο μπερδεμένα στα κρεβάτια, η μαμά με το ένα παιδί στην κρεβατοκάμαρα, ο μπαμπάς στο παιδικό με το άλλο παιδί (θα βολευτεί ίσως στο κρεβάτι του πρώτου) ή θα πάει στον καναπέ στο σαλόνι μπροστά στην τηλεόραση που έχει μείνει ανοιχτή σε ένα καλωδιακό κανάλι.
Το πρωί θα ξυπνήσουν: Δουλειά – σχολείο, το βράδυ πάλι πίσω, μπάνιο- φαΐ- ύπνος(πάλι χωριστά), το πρωί θα ξυπνήσουν, δουλειά- σχολείο, το βράδυ πάλι πίσω, μπάνιο- φαΐ- ύπνος (πάλι χωριστά), το πρωί θα ξυπνήσουν..
Σκοτάδι.
Πέφτει η αυλαία.
Τέλος…
Υ.Γ. Από το κείμενο λείπει ο διάλογος, γιατί δυστυχώς διάλογος δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο παράλληλοι μονόλογοι ( συχνά μουρμουρητά ), όπου κανείς δεν ακούει τον άλλον. Υπάρχουν άτομα-μονάδες που δυστυχώς δεν συναντιούνται σε μια ομάδα. Η ομάδα αυτή θα λεγόταν οικογένεια. Το σκηνικό θα λεγόταν σπίτι. Οι σχέσεις, ευτυχισμένες στιγμές. Τώρα μένει η πολυτέλεια, με μόχθο κερδισμένη, και μια εικόνα επιβεβαίωσης, η έξωθεν καλή μαρτυρία… Μαρτυρία ενός ”σώστου”, ενός “θα’πρεπε”, ενός θεού που και ο ίδιος απορεί με την διδασκαλεία του : Μα τι δεν καταλάβαμε απ’την παραβολή στο ναό του Σολομώντος; !!!
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσ., Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
