Η φράση που ακούγεται όλο και συχνότερα από χείλη κυβερνητικών στελεχών όταν αποκαλύπτεται κάποια νόμιμη αλλά όχι απαραίτητα και ηθική ιστορία. Από αυτές πια που μαθαίνουμε καθημερινά.
Για τον διευθυντή δημόσιας επιχείρησης που αύξησε κατά 100.000 ευρώ το εφάπαξ που πήρε. Για την διευθύντρια του υπουργείου του Μουζάλα της οποίας διπλασιάστηκε ο διόλου ευκαταφρόνητος μισθός. Για τις φοροελαφρύνσεις που νομοθέτησαν για τα πολιτικά πρόσωπα. Για δεκάδες άλλα φαινόμενα που προκαλούν την κοινωνία.
Οι απαντήσεις των κυβερνητικών στελεχών δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Με μια σημαντική διαφορά. Οι άλλοι κυβέρνησαν για σαρανταένα χρόνια, τα έκαναν σε μια μεγάλη ιδιαίτερα μεγάλη χρονική διάρκεια και όχι σε μόλις δυο χρόνια. Παρόλα, η βάση του επιχειρήματος υπάρχει. Αν κάποιος ξύσει λίγο την μνήμη του θα θυμηθεί πολλές ανάλογες ιστορίες από το παρελθόν. Όχι απαραίτητα το τόσο μακρινό παρελθόν. Το 2014 αποκαλύφθηκε ότι κάποιοι υπάλληλοι ενός δημόσιου οργανισμού, είχαν συμφωνήσει με τις κατά καιρούς διοικήσεις να παίρνουν ένα δεύτερο εφάπαξ το οποίο έφτανε τις 180.000 ευρώ! Η αρχική συμφωνία το 1989 προέβλεπε πως γι αυτό το δεύτερο εφάπαξ θα κατέβαλε ο δημόσιος οργανισμός το 60% των εισφορών και το 40% οι υπάλληλοι. Με την πάροδο του χρόνου, το δημόσιο κατέβαλε το 98% και υπάλληλοι το 2% ! Το 2011 το δημόσιο ανέλαβε ολόκληρο το κόστος για το δεύτερο εφάπαξ των 180.000 για καθένα.
Η μικρή αυτή ιστορία, έχει ενός είδους διαχρονικότητα. Ξεκινάει το 1989 και φτάνει ως δυο χρόνια πριν. Πόσες κυβερνήσεις και πόσοι υπουργοί πέρασαν στα χρόνια αυτά; Πολλές και πολλοί. Τέτοιες ιστορίες που αφορούν στην διαχείριση του δημόσιου χρήματος υπάρχουν χιλιάδες. Ξεκινάνε από τις εποχές της ευημερίας και φτάνουν τις εποχές της βαθιάς κρίσης. Οι παθογένειες της χώρας έχουν διαχρονικότητα και δεν επηρεάζονται από μια κρίση που έχει βυθίσει μεγάλες ομάδες του πληθυσμού στην ανέχεια.
Η απάντηση των κυβερνητικών στελεχών, μπορεί να έχει πολλές δόσεις αλήθειας, αλλά δεν έχει πολλές δόσεις ειλικρίνειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε από μεγάλες αριθμητικά ομάδες του πληθυσμού, όχι επειδή αυτές μ’ έναν ξαφνικό και μαγικό τρόπο διάβασαν Μαρξ και Ενγκελς και υιοθέτησαν πολλές προσεγγίσεις της Αριστεράς. Κατά βάση ψηφίστηκε από ανθρώπους που περίμεναν μια διαφορετική διαχείριση της εξουσίας και του δημόσιου χρήματος από εκείνες που είδαμε μεταπολιτευτικά. Ψηφίστηκε και γι’ αυτό, εκτός δηλαδή από τις ανεδαφικές υποσχέσεις που έδινε για κατάργηση των μνημονίων μ’ έναν νόμο.
Φρόντισε ωστόσο μέσα σε ελάχιστο πολιτικό χρόνο να τους διαψεύσει σχεδόν όλους. Και το έκανε από τις πρώτες ημέρες από τότε που ο ίδιος ο πρωθυπουργός διόριζε τον εξάδελφό του στέλνοντας ένα μήνυμα προς τα υπόλοιπα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη ότι μπορούν να τον μιμηθούν. Όπως και το έκαναν. Διόριζαν συγγενείς και κομματικούς φίλους, διόριζαν μετακλητούς (τους οποίους θα καταργούσαν), έδιναν αυξήσεις σε ημέτερους, έδιναν έργα σε ημέτερους εργολάβους, με δυο λόγια αναπαρήγαγαν όλες τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος.
Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κάποια στιγμή θα πάψουν να κυβερνούν. Η παρακαταθήκη που θα έχουν αφήσει θα έχει δυο αρνητικές παρενέργειες. Η πρώτη θα είναι η ηχηρή διάψευση ελπίδων και προσδοκιών για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Η δεύτερη θα είναι η αδυναμία του να αντιπολιτευθεί με μια στοιχειώδη αξιοπιστία την επόμενη κυβέρνηση. Τι θα μπορεί να ισχυριστεί τότε σε ενδεχόμενα ανομήματά της, σε πράξεις νόμιμες άλλα όχι ηθικές ; Ο,τι και να λέει ο λόγος του θα είναι ανίσχυρος, η απάντηση που θα παίρνει για σχεδόν όλα τα θέματα θα κινείται στην λογική: κοίτα ποιος μιλάει…
πηγη: gianniotis
