Μετά την παραμονή του Σίνγκλετον και του Ογκαστ ο Αρης Λαούδης γράφει για το ολοκληρωμένο ρόστερ του Παναθηναϊκού και εξηγεί τα τρία «Αν…» που θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό τη φετινή χρονιά.
Αυτό το καλοκαίρι μοιάζει με σκωτσέζικο ντουζ για τον Παναθηναϊκό. Τη μία μέρα ζέστη, την άλλη μέρα κρύο… Όλα τα μεταγραφικά καλοκαίρια έχουν τα πάνω και τα κάτω για τις ομάδες, αλλά οι εναλλαγές συναισθημάτων ξεπέρασαν κάθε ρεκόρ την τελευταία εβδομάδα με την υπόθεση του Ογκαστ και περισσότερο του Σίνγκλετον!
Αυτή τη στιγμή, με τα τωρινά δεδομένα, ο Παναθηναϊκός είναι ο κερδισμένος. Δύο παίκτες – κλειδιά στον σχεδιασμό, που έβλεπε να χάνονται πριν από μερικές ώρες, πατάνε με τα δύο πόδια στο ΟΑΚΑ και το μόνο που μένει να δούμε είναι αν οι «πράσινοι» θα κινηθούν για την απόκτηση ενός ακόμη παίκτη ή θα κλείσουν τις μεταγραφές τους με τη… μικρή αύξηση στον συμφωνημένο Ογκαστ.
Ο Παναθηναϊκός αυτή την ώρα μοιάζει (σχεδόν) γεμάτος. Πρόσθεσε παίκτες σε θέσεις που είχε κενά (π.χ. Λεκαβίτσιους), ενίσχυσε την ταχύτητα και τη δύναμη με την απόκτηση του Αντετοκούνμπο, κράτησε τον Σίνγκλετον που είναι βασικό εργαλείο και πρόσθεσε ελληνικό στοιχείο που είναι απαραίτητο για να «χτίσει» κορμό. Με μια πρώτη, πρόχειρη ματιά, οι «πράσινοι» έχουν προσθέσει ποσότητα στο ρόστερ, διαθέτουν περισσότερους αναλώσιμους παίκτες που μπορούν να παίξουν σε αρκετές θέσεις και οι οποίοι μπορούν να είναι το ίδιο χρήσιμο είτε παίξουν ένα λεπτό, είτε χρειαστεί να γίνουν πρωταγωνιστές.
Προφανώς και αυτή η προσπάθεια που έχει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του Πασκουάλ έχει ερωτηματικά.
Το πρώτο και βασικότερο είναι η ποιότητα του Ντένμον. Ο Ισπανός τον πιστεύει πολύ. Δεν θεωρεί απλά ότι είναι μια καλή προσθήκη, αλλά ένας παίκτης που έχει όλα τα προσόντα να αναδειχτεί πρωταγωνιστής. Δεν τον «βαφτίζει» Τζέιμς για τον απλούστατο λόγο πως ο Παναθηναϊκός δεν θα παίζει με το ίδιο στυλ την επόμενη χρονιά. Επομένως, θα πρέπει να διαπιστωθεί κατά πόσο ο Ντένμον θα προσαρμοστεί στο νέο ρόλο του, αποδεικνύοντας πόσα – από τα πολλά – πράγματα που πρέπει να κάνει ένας παίκτης στον Παναθηναϊκό, μπορεί να τα κάνει καλά και με σταθερή διάρκεια.
Το δεύτερο ζητούμενο είναι ο «γρίφος» στη φροντ λάιν με την αποχώρηση του Γιάννη Μπουρούση και τις προσθήκες των Βουγιούκα-Ογκαστ. Πάνω-κάτω όσα λεφτά γλίτωσε ο Παναθηναϊκός από τον «Μπουρού» τα έδωσε στους άλλους δύο και είναι μεγάλο ερωτηματικό το κατά πόσο η εμπειρία, η προσωπικότητα και τα ξεσπάσματα του Γιάννη θα λείψουν από τη φετινή προσπάθεια.
Το τρίτο ζητούμενο είναι ο Σίνγκλετον και ο τρόπος που θα αντιμετωπίσει την απόφαση του Παναθηναϊκού να τον κρατήσει στην Ελλάδα πάση θυσία. Ο Αμερικανός είναι επαγγελματίας, πράγματι είναι ένα από τα καλύτερα «4άρια» που παίζουν στην Ευρώπη τη φετινή σεζόν, κράτησε μόνος του για μεγάλο διάστημα πέρυσι τους «πράσινους», αλλά θα πρέπει να είναι απόλυτα ευχαριστημένος που θα βρίσκεται για έναν ακόμη χρόνο στην Αθήνα.
Να έχει δηλαδή το ίδιο πάθος, την ίδια αποφασιστικότητα, το ίδιο κίνητρο για να φτάσει με τον Παναθηναϊκό στην κορυφή.
Αν τα τρία ερωτηματικά απαντηθούν καταφατικά, τότε οι πρωταθλητές Ελλάδας θα είναι πιο «γεμάτοι» από την περσινή σεζόν, ειδικά αν κάνουν μελλοντικά μια προσθήκη στο «2»-«3» που μοιάζει να είναι το μοναδικό σημείο του ρόστερ που ενδεχομένως να χρειάζεται ενίσχυση.
Πού μπορεί να φτάσει αυτό το ρόστερ; Προτού απαντήσουμε θα πρέπει να αναρωτηθούμε το πού βρίσκονται οι άλλοι. Προφανώς, η ΤΣΣΚΑ και η Φενέρ είναι ομάδες που ξεκινούν από άλλη αφετηρία, ομάδες ικανές να αναπληρώσουν οποιοδήποτε κενό, διατηρώντας σταθερό κορμό και προσθέτοντας πανάκριβα κομμάτια στο παζλ.
Ο Παναθηναϊκός θεωρητικά βρίσκεται κάπου μεταξύ του β’ και του γ’ επιπέδου, των ομάδων δηλαδή που κρυφοκοιτάνε να πάνε στα φάιναλ φορ, αλλά δεν δικαιούνται να αυτοαποκαλούνται φαβορί.
Θα πει κανείς γιατί το μέτρο σύγκρισης είναι η Ευρωλίγκα, για τον απλούστατο λόγο πως ο Παναθηναϊκός, όσα πρωταθλήματα κι αν πάρει στην Ελλάδα, οφείλει πάντα να ξεκινάει τον σχεδιασμό και τους στόχους του από την Ευρωλίγκα κι όχι με το πώς θα κατατροπώσει τον Ολυμπιακό. Δέχομαι πως οι εποχές έχουν αλλάξει, τα οικονομικά δεδομένα είναι διαφορετικά, αλλά ο πήχης πρέπει πάντα να είναι ψηλά ώστε να παραμένει ψηλά και το πρεστίζ του συλλόγου…
Υ.Γ.: Κάθε καλοκαίρι τα ίδια και τα ίδια με τους «χρυσούς» πιτσιρικάδες του Ηλία Παπαθεοδώρου.
Λες και ο Ιούλιος είναι ο μήνας… ξυπνητήρι για όλους εκείνους που τους υπόλοιπους μήνες πάνε στο γήπεδο και λένε «μα πού πας με τον Χαραλαμπόπουλο;». Μέτρο παιδιά, μέτρο σε όλα. Μέτρο στο τι μπορούν να κάνουν αυτά τα παιδιά, μέτρο στην κριτική.
Προφανώς πολλοί από αυτούς είναι ικανοί να κάνουν σπουδαία πράγματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ταυτόχρονα πως είναι έτοιμοι να φορέσουν φανέλα βασικού στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό και να σαρώσουν τα πάντα. Θα το επαναλάβω, αυτή η διαδικασία είναι επίπονη, χρονοβόρα και με κόστος για τις ομάδες.
Δεν γίνονται όλα ταυτόχρονα… Εσείς οι ίδιοι που τώρα τους αποθεώνετε θα είστε σε δύο μήνες στην εξέδρα του ΟΑΚΑ ή του ΣΕΦ και θα τα βάζετε με τον Πασκουάλ και τον Σφαιρόπουλο, αν αποφασίσουν να αντιμετωπίσουν την ΤΣΣΚΑ, τη Φενέρ και την Εφές με τα ίδια παιδιά στην πεντάδα.
Μοιραία καταλήγουμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: Ή τίτλοι και προσεκτική, πολύ προσεκτική αντιμετώπιση ή μόνο ανάπτυξη με κίνητρο να χαθούν οι τίτλοι. Προτού απαντήσουν οι ομάδες, απαντήστε εσείς οι ίδιοι…
