Είναι συνείδηση πλέον της Εκκλησίας (ως σώματος όλων των πιστών κι όχι ως μεμονομένου σώματος κάποιων διοικητικών γραφειοκρατικών μονάδων) των εσχάτων στα οποία ζούμε, όπως αποτυπώνεται και στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, αποκαλούμενοι όλοι οι νεότεροι Άγιοι ως έσχατοι Άγιοι.
Και όπως μας βεβαιώνει ο Κύριός μας:
Και έσται… επί της γης συνοχή εθνών εν απορία
ηχούσης θαλάσσης και σάλου,
αποψυχόντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας
των επερχομένων τη οικουμένῃ. (Λουκ.κα΄25-26)
Δηλαδή, στα έσχατα της ιστορίας ανάμεσα στα άλλα θα υπάρξει τεράστια στεναχώρια, αμηχανία και φόβος στα κράτη για το μέλλον, όπως και θόρυβοι από την κίνηση των κυμάτων (Βλ.Τσουνάμια και άλλες φυσικές καταστροφές) ενώ οι άνθρωποι θα γίνονται ως νεκροί (κατάθλιψη κ.α) από τον φόβο και την απελπισία τους για το μέλλον της οικουμένης.
Όμως ο γλυκύς Χριστός δεν αφήνει έτσι απροστάτευτα τα παιδιά του και συνάμα μας συμβουλεύει:
Αγρυπνείτε ουν εν παντί καιρώ δεόμενοι ίνα καταξιωθήτε εκφυγείν πάντα τα μέλλοντα γίνεσθαι και σταθήναι έμπροσθεν του υιού του ανθρώπου. (Λουκ κα΄-36)
Διαβάστε εδώ: Μη θυμωθείς εναντίον μου, γιατί σου λέγω την αλήθεια
Δηλαδή να προσεύχεστε συνεχώς όπως καταξιωθείτε (όχι απλώς μπορέσετε,ούτε μόνο αξιωθείτε, αλλά κατα-ξιωθείτε δηλ. θα είναι μεγάλος λαχνός όποιος τότε μπεί κάτω από την σκέπη του Χριστού) και αποφύγετε όσα θα γίνουν στο μέλλον. Και μπορέσετε και σταθείτε με καλή απολογία ενώπιον Του.
Ας μπούμε λοιπόν, όσο έχουμε καιρό, στο καταφύγιο της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ το γρηγορότερο, ας διώξουμε κάθε κρατούμενο αμαρτίας που μας πνίγει, ας βρούμε έναν αγαθό Εξομολόγο να διώξουμε τα μπάζα από μέσα μας και ας κοινωνούμε τακτικά το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, έχοντας μέσα μας και για πάντα ένοικο τον ίδιο τον δημιουργό του σύμπαντος όλου και τότε τίποτε δεν μας απειλεί, ούτε επίγειο, ούτε αιώνιο!
«Και ιδού εγώ μεθ᾿ υμών είμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν. (Ματθ. κη,20)».
