Το βραχιολάκι που μας έφτιαχνε η μητέρα μας από κόκκινη και λευκή κλωστούλα, πλεγμένη μεταξύ τους όταν είμαστε παιδιά. Κάθε χρόνο το περιμέναμε πως και πως!
Kαθώς μεγαλώναμε βγάζαμε τα ραφτικά της μάνας μου και το πλέκαμε μόνες μας και βιαζόμασταν μη τυχόν και περάσει η μέρα και δεν προλάβουμε και μας πιάσει ο ήλιος και τότε… θα μαυρίζαμε από τις ακτίνες του…
Το βραχιολάκι όμως δεν ήταν από μόνο του απλά ένα βραχιολάκι. Μας θύμιζε ταυτόχρονα ότι ήρθε η Άνοιξη! Και για μας σήμαινε, όπως και τα όλα τα παιδιά φυσικά, περισσότερες απογευματινές ώρες για παίξιμο, ζεστές μέρες, κοντομάνικα, σορτσάκια και προοπτική καλοκαιριού! Ουουου! Χαρές που κάναμε!
Κάθε τόσο σηκώναμε το μανικάκι μας για να φαίνεται το βραχιολάκι, καμαρώναμε, γέμιζε η ψυχή μας ελπίδα και συνεχίζαμε! Πόσες φορές δεν τύχαινε να το χάνουμε… και μόλις βλέπαμε το χέρι μας άδειο, τρέχαμε σαν παλαβές να φτιάξουμε άλλο!
Αυτό το έθιμο, αυτό το τόσο γλυκό έθιμο, το μετέφερα και στα δικά μου παιδιά, δεν ξέρω, ήρθε από μόνο του, οι παιδικές σου μνήμες ξυπνάνε λες, σαν κάνεις παιδιά.
Πλέον το ‘βλεπα στα χεράκια των παιδιών μου και γέμιζα νοσταλγία. Φυσικά και τους το ‘φτιαχνα! Μέχρι και σήμερα!
Το βραχιολάκι μέσα από τη λαϊκή παράδοση ή αλλιώς ο «Μάρτης»
Από τη 1η ως τις 31 του Μάρτη, τα παιδιά φορούν στον καρπό του χεριού τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον «Μάρτη» ή «Μαρτιά». Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο «Μάρτης» προστατεύει τα πρόσωπα των παιδιών από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν. Ο ήλιος το Μάρτιο συνήθως καίει και μαυρίζει τα πρόσωπα των παιδιών. Η μαυρίλα όμως σήμαινε ασχήμια, προπάντων για τα κορίτσια που η παράδοση τα ήθελε άσπρα και ροδομάγουλα: «Οπόχει κόρη ακριβή, το Μάρτη ο ήλιος μη την ιδεί».
Φτιάχνεται την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου και φοριέται είτε σαν δαχτυλίδι στα δάχτυλα, είτε στον καρπό του χεριού σαν βραχιόλι.. Συνηθίζεται να φοριέται μέχρι τέλος του μήνα. Ύστερα αφού τον βγάλουν, τον κρεμούν στις τριανταφυλλιές, ώστε να γίνουν τα μάγουλά τους κόκκινα σαν τριαντάφυλλα
“Μάρτη” δεν φορούσαν μόνο οι άνθρωποι. Σε κάποιες περιοχές της χώρας κρεμούσαν την κλωστή όλη τη νύχτα στα κλαδιά μιας τριανταφυλλιάς για να χαρίσουν ανθοφορία, ενώ σε άλλες περιοχές την έβαζαν γύρω από τις στάμνες για να προστατέψουν το νερό από τον ήλιο και να το διατηρήσουν κρύο. Σε άλλες περιοχές το φορούσαν μέχρι να φανούν τα πρώτα χελιδόνια, οπότε και το άφηναν πάνω σε τριανταφυλλιές, ώστε να τον πάρουν τα πουλιά για να χτίσουν τη φωλιά τους. Αλλού πάλι το φορούν ως την Ανάσταση, οπότε και το δένουν στις λαμπάδες της Λαμπρής για να καεί μαζί του.
Ο «Μάρτης» ή «Μαρτιά» είναι ένα παμπάλαιο έθιμο εξαπλωμένο σε όλα τα βαλκάνια, λόγω της υιοθέτησής του από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι και το διατήρησαν. Εχει τις ρίζες του στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια, επειδή οι μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων συνήθιζαν να δένουν μια κλωστή, την «Κρόκη», στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι.
Καλό μήνα και λαμπερή Άνοιξη!
Πηγή: kopais.blogspot.gr
