Ίσως να φταίει η εποχή της ταχύτητας που δε μας αφήνει χρόνο να διυλίσουμε τα λόγια των άλλων, με αποτέλεσμα να παίρνουμε μόνο τον άχρηστο αφρό που κυριαρχεί τού βαθύτερου νοήματος. Ίσως να φταίει η προκατάληψη που δε μας επιτρέπει να αντιληφθούμε το μέγεθος μιας συγκινητικής προσφοράς, καθώς βιαζόμαστε να τη χαρακτηρίσουμε απειλή.
Και είναι πραγματικά κρίμα να χάνονται τέτοια δώρα ανθρώπινης μεγαλοσύνης μέσα στη βιάση μιας πρόχειρης κριτικής. Είπε, λοιπόν, ο κ. Πολάκης για τον δημοσιογράφο που τον είχε αποκαλέσει «σκυλί» – καλός κάφρος κι αυτός – ότι «έπρεπε να σηκωθώ επάνω και να πάει τρία μέτρα κάτω από τη γη». Έκανα αμέσως αυτό που θα έκανε ένας ψύχραιμος άνθρωπος αναζητώντας το βάθος του λόγου.
Έκανα μία πρόχειρη αναζήτηση σε κανονισμούς λειτουργίας δημοτικών κοιμητηρίων και ανακάλυψα αμέσως ότι το «τρία μέτρα κάτω από τη γη» δεν είναι κάτι άλλο παρά ένα ρουσφέτι. Όπως μπορείτε να δείτε και στα στοιχεία που καταθέτω, το βάθος των τάφων πρέπει να είναι 1,5μ.!
Αμέσως – αμέσως, ο δημοσιογράφος κερδίζει άλλο 1,5 μέτρο βάθους και αν αυτό το κέρδος λειτουργήσει αναλογικά για τις υπόλοιπες διαστάσεις του τάφου τότε κερδίζει άλλο τόσο σε μήκος και σε πλάτος.
Ατυχέστατη λοιπόν η επίθεση στον κ. Πολάκη. Εκτός κι αν όλο αυτό έγινε για να μην καταλάβουμε ότι επρόκειτο περί ακόμη ενός ρουσφετιού σε δημοσιογράφο. Διαφορετικά, ένα «ευχαριστώ» αρκούσε.
