Ξεκινώ με την προσωπική μου ικανοποίηση ότι όλα κύλησαν ομαλά. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό.
Από εκεί και πέρα το γενικό μου σχόλιο είναι ότι κέρδισε η ομάδα που κυνήγησε τη νίκη και στο τέλος δικαιώθηκε.
Ενώ ο Παναθηναϊκός “έχτισε” το παιχνίδι του στο πολύ γρήγορο γκολ του Μπεργκ και με την βοήθεια του λίγου προπονητή του κατάφερε να χάσει ενα ματς που με διαφορετική αντιμετώπιση από τον πάγκο ίσως να είχε άλλη εξέλιξη.
Ο Στραματσιόνι αιφνιδίασε τους πάντες με τον Λέτο, ο οποίος έβγαλε τρομερή μπαλιά στον Μπεργκ στο 0-1 και γενικά ο Αργεντίνος ήταν πολύ καλός για τα δεδομένα της αγωνιστικής του απραξίας κοντά στους πέντε μήνες.
Μετά, λοιπόν, τιο γκολ οι πράσινοι αποφάσισαν να παίξουν πίσω από τη μπάλα και το 4-4-2 σε ρόμβο περισσότερο είχε ανασταλτικά καθήκοντα παρά επιθετικά.
Στο 27, βέβαια, ο Ταυλαρίδης έχασε την ευκαιρία του ντέρμπι και κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι θα γινόταν μετά το 0 -2…
Ο Ολυμπιακός μπήκε μουδιασμένα και για ένα μισάωρο ήταν εκτός αγώνα.
Ο Φορτούνης δεν μπόρεσε να αποδώσει απο δεξιά, ο Τσόρι κινήθηκε σε ρηχά νερά και οι ερυθρόλευκοι στερήθηκαν λύσεων στο αμυντικό παιχνίδι των αντιπάλων και ειδικά στον χώρο του κέντρου.
Είχαν την κατοχή, όμως ήταν φλύαροι και ακίνδυνοι.
Η μετακίνηση του Φορτούνη απο τα αριστερά βοήθησε την ομάδα του Σίλβα να αλλάξει καλύτερα τη μπάλα και να αρχίζει σιγά σιγά να κάνει αισθητή την παρουσία της στα καρέ του Στιλ.
Όπως με τον Φουστέρ στο 31 που είχε την ευκαιρία να σκοράρει.
Η πίεση του Ολυμπιακού δημιούργησε πρόβλημα στον Παναθηναϊκό που άρχισε να χάνει τη συνοχή του.
Νικήθηκε σε προσωπικές μονομαχίες , έκανε λάθη και στο 38 έγινε το 1-1.
Ο διαιτητής θα μπορούσε να το ακυρώσει λόγω Τσόρι, ότι δηλαδή εμπόδιζε τον Άγγλο τερματοφύλακα, όμως ο Στιλ δεν διαμαρτυρήθηκε -όπως έκανε σε άλλες φάσεις έξω από την περιοχή του- και για εμένα είχε πλήρη ορατότητα της φάσης.
Σε κάθε περίπτωση αυτό το γκολ είναι θέμα ερμηνείας του διαιτητή και σαν μεμονωμένη φάση δεν μπορεί να κατηγορηθεί όπαια απόφαση κι αν έπαιρνε.
Το β΄ημίχρονο ξεκίνησε με τους γηπεδούχους να χάνουν μία ακόμα ευκαιρία με τον Φουστέρ, ενώ στο 61 ο Σίλβα έριξε στο ματς τον Πάρντο για να παίξει πιο πολύ απο τα δεξιά.
Ο Στραματσιόνι απλά έδωσε εντολή στον Μολέδο να ντουμπλάρει τον Πράνιτς όπου χρειάζεται και τον Κουτρουμπή να γυρίζει πιο πίσω σαν εναλλακτικό στόπερ.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να συνεχίσει το αμυντικό του παιχνίδι και όσο περνούσε η ώρα έχανε μέτρα και έδινε κι άλλο γήπεδο στον Ολυμπιακό.
Τότε ο Ιταλός έπρεπε να αλλάξει τον κουρασμένο Λέτο και να βάλει τον γρήγορο Καλτσά, έτσι ώστε να επιδιώξει να κτυπήσει στην κόντρα και να απασχολήσει παίκτες του Ολυμπιακού για να μην ανεβαίνουν επιθετικά.
Ο Σαλίνο έπαιζε συνέχεια μαζί με τον Πάρντο και ο Μαζουακού ήταν πάντα σε θέση αριστερού εξτρέμ.
Ο προπονητής του Παναθηναϊκού από το πουθενά θυμήθηκε τον Εσιέν και αντικατέστησε τον Βιγιαφάνες που ναι μεν είχε συγκεκριμένο ρόλο στην ανασταλτική λειτουργία της ομάδας, όμως ξέρει μπάλα, είναι γρήγορος και χρειαζόταν.
Μόλις βγήκε ο Παναθηναϊκός αποδυναμώθηκε στον άξονα, η ομάδα έχασε την ισορροπία της και φάνηκε μόνο μία φορά στη λάθος έξοδο του Ρομπέρτο και την σωστή σκέψη του Μαμούτε να σκοράρει απο μακριά.
Έτσι, ήρθε το εφιαλτικό τέλος του αγώνα για τον Παναθηναϊκό που δέχθηκε δύο ακόμα γκολ από την επιλογή του προπονητή του να συνεχίσει να παίζει τόσο πίσω…
Ο Ολυμπιακός αξίζει τα συγχαρητήρια, διότι προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο.
Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όμως έβαλε τη μπάλα κάτω, ο προπονητής του άλλαξε θέσεις κάποιων παικτών, έκανε αλλαγές, ψάχτηκε για τη νίκη.
Και στην επανάληψη ο Ολυμπιακός σκόραρε, είχε ευκαιρίες και απέδειξε ότι είναι καλύτερη ομάδα.
Αντίθετα με τον Παναθηναϊκό που αν και σκόραρε πρώτος έδειξε ότι θα είναι ικανοποημένος και με την ισοπαλία.
Ο Στραματσιόνι μου θύμισε το κοουτσάρισμά του με τον ΠΑΟΚ που το 2-0 το έκανε 2-2.
Μπορεί να είναι καλός σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά σε πρακτικό δεν έχει προπονητικά αντανακλαστικά και δεν ξέρει να διαχειρίζεται σωστά το ρόστερ του ανάλογα την εξέλίξη των σπουδαίων αγώνων της ομάδας του.
