Δεν είναι «απλώς» ο Σαούλ του «Homeland», αν και ο τίτλος της δημοφιλούς αμερικανικής σειράς («Πατρίδα») είναι σημειολογικά πολύ ταιριαστός. Για τους σινεφίλ θα είναι πάντα ο πρωταγωνιστής του «The Princess Bride» («Ιστορίες έρωτα και φαντασίας», 1987), ο άνθρωπος που είπε μία από τις γνωστότερες φράσεις του σινεμά: «Ονομάζομαι Ινίγκο Μοντόγια. Σκότωσες τον πατέρα μου. Ετοιμάσου να πεθάνεις».
Ο 63χρονος ηθοποιός Μάντι Πατίνκιν βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες στη Λέσβο, συμμετέχοντας σε αποστολή της οργάνωσης International Rescue Committee, σε ενίσχυση των προσφύγων, και είχε ένα ακόμη δυνατότερο μήνυμα προς την παγκόσμια κοινότητα: «Δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορείς να φοβάσαι αυτούς τους ανθρώπους, που το μόνο που ζητούν απεγνωσμένα είναι να έχουν ελευθερία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια. Καλωσορίστε τους. Αφού ρίσκαραν τη ζωή τους να φτάσουν έως εδώ, σε τόσο τραγικές συνθήκες, δώστε τους μια ευκαιρία. Βοηθήστε τους. Για τον Θεό, βοηθήστε τους».
Στις τρεις μέρες που παρέμεινε στο νησί, ο Πατίνκιν είδε να ξεδιπλώνεται μπροστά του όλο το δράμα της προσφυγικής κρίσης. Γνώρισε τη Σαφάε από τη Συρία, που γλίτωσε από το «Ισλαμικό Κράτος», ανεβαίνοντας σε μια βάρκα, νύχτα, για την Ελλάδα. Είχε αντιμετωπίσει την πραγματικότητα της τρομοκρατίας, που ο ίδιος μόνο φαντάζεται στα γυρίσματα της σειράς. «Στα πρόσωπά τους είδα την οικογένειά μου», γράφει σε κείμενό του στη Washington Post. «Τον παππού Μαξ που έφυγε από την Πολωνία για να γλιτώσει από τους ναζί, και τη γιαγιά Μάσα που έφυγε από τη Ρωσία με τα πογκρόμ».
Πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο για το ταξίδι της επιστροφής, έμαθε ότι μια βάρκα προσέγγιζε το νησί, ύστερα από δύο ημέρες χωρίς άφιξη λόγω των δυνατών ανέμων. Χωρίς δεύτερη σκέψη κατέβηκε στην παραλία με τον υπόλοιπο κόσμο. Στο βίντεο που δόθηκε στη δημοσιότητα ο Πατίνκιν φαίνεται να μπαίνει στο νερό για να πιάσει ένα κοριτσάκι με ένα ροζ μπουφάν. Του το έδωσε στην αγκαλιά ο πατέρας του, που είχε γυρίσει να φροντίσει τον γιο.
«Είδα τον θάνατο πίσω μου και τη ζωή μπροστά μου», του είχε πει η Σαφάε την προηγούμενη μέρα. «Η οικογένειά μου θα μπορούσε να είχε πει τις ίδιες λέξεις στα γερμανοεβραϊκά ή στα πολωνικά ή στα ρωσικά, καθώς έκαναν τα επικίνδυνα ταξίδια τους μακριά από τα σπίτια τους», γράφει ο ίδιος. «Ακούγοντας τις ιστορίες της νέας γενιάς προσφύγων, τα τρομοκρατικά ρεπορτάζ ξεθώριασαν και είδα καθαρά ότι δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τον φόβο και το μίσος με περισσότερο φόβο και μίσος. Δεν πρέπει να αφήσουμε τις φρικιαστικές πράξεις τρελών να μας αποκόψουν από την ανθρωπιά μας».
