Συγκεντρωμένες σε μια λίστα για να μας θυμίζει διαχρονικά ότι οι αγώνες είναι απαραίτητοι και ότι όλα διεκδικούνται εκεί. Στο πεδίο της μάχης.
Επιμέλεια: Βίκυ Καλοφωτιά
Με αφορμή το μεγάλο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή στην Αθήνα μετατρέποντας το κέντρο της πόλης κυριολεκτικά σε πεδίο μάχης, γεννήθηκε η ιδέα να συγκεντρωθούν σε μια λίστα κάποιες από τις μεγαλύτερες διαμαρτυρίες στα χρονικά της Παγκόσμιας Ιστορίας. Διαμαρτυρίες που είχαν ως σκοπό να κινητοποιήσουν, να αλλάξουν, να διεκδικήσουν, να δηλώσουν. Τους πολίτες. Τα κακώς κείμενα. Τα αναφαίρετα δικαιώματα. Το δυναμικό παρών. Γιατί τα πάντα σε αυτήν τη ζωή κατακτώνται μέσα από αγώνες και μάχες. Και η επανάσταση είναι στο DNA μας. Οφείλει να είναι, όταν κάποιος έρχεται με το «έτσι θέλω» να σου αρπάξει κάτι που σου ανήκει. Που έχεις παλέψει για να σου ανήκει. Εσύ και οι πρόγονοί σου. Αλλιώς δεν δικαιούσαι να λέγεσαι άνθρωπος που κοιτάζει ψηλά για να προχωρήσει, γιατί φέρνεις περισσότερο σε ένα άλλο πλάσμα, γνωστό για την τάση του να μπήγει το κεφάλι του στη γη. Εκεί όπου χωρίς να το συνειδητοποιεί, κρύβεται ο πραγματικός κίνδυνος. Αυτός, της άνευ όρων παράδοσης της ζωής σου σε χέρια που κάποτε τα εμπιστεύτηκες γιατί τα θεωρούσες ικανά αλλά που πλέον δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να τρέμουν…Επιμέλεια: Βίκυ Καλοφωτιά
1. Η «Πορεία των Εκατομμυρίων Μασκών»
Οι Anonymous («Ανώνυμοι») είναι μία ομάδα χάκερς με κοινωνικοπολιτικές ευαισθησίες και χωρίς κεντρική καθοδήγηση, που πρωτοεμφανίστηκαν το Νοέμβριο του 2003 φορώντας τη μάσκα του Γκάι Φοκς (το σήμα-κατατεθέν της ομάδας), η οποία έγινε ευρέως γνωστή μέσα από το κόμικ «V for VendettI» των Άλαν Μουρ και Ντέιβιντ Λόιντ, το οποίο κυκλοφόρησε το 1988 και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2005. Οι διαδηλωτές σε πολλές χώρες του κόσμου -όπως στην Αμερική και την Αγγλία- συγκεντρώθηκαν για να φωνάξουν κατά του καπιταλισμού και κάθε μορφής καταπίεσης. Η ειρηνική διαδήλωση απέκτησε όμως γρήγορα άγριο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα τραυματισμούς, υλικές ζημιές και δεκάδες συλλήψεις.
2.Η εξέγερση του Μάη του ‘68
Τα γεγονότα που έμελλε να τη χαρακτηρίσουν ως ένα από τα πιο σημαντικά επαναστατικά γεγονότα του 20ού αιώνα -επειδή δεν πραγματοποιήθηκε από μειονότητες, αλλά ήταν μια παλλαϊκή εξέγερση άνευ φυλετικών, πολιτιστικών, ηλικιακών και κοινωνικών διακρίσεων- ξεκίνησαν από κινητοποιήσεις των Γάλλων μαθητών και φοιτητών, επεκτάθηκαν με γενική απεργία των Γάλλων εργατών και τελικά οδήγησαν σε πολιτική και κοινωνική κρίση, η οποία πήρε διαστάσεις επανάστασης και οδήγησε στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών από τον τότε πρόεδρο Σαρλ Ντε Γκωλ. Ο όρος Μάης του ’68 έγινε συνώνυμος με την αλλαγή των κοινωνικών αξιών και την αμφισβήτηση του κατεστημένου, ενώ την ίδια στιγμή αποτέλεσαν έμπνευση για παρόμοιους κοινωνικούς αγώνες αλλά και αφορμή για ρήξη ορισμένων κομματιών του σοσιαλιστικού κινήματος με τα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα.
3.Αραβική Άνοιξη
Ο όρος «Αραβική Άνοιξη» -η οποία εκδηλώθηκε στις 18 Δεκεμβρίου του 2010- παραπέμπει στο κύμα των μαζικών διαμαρτυριών με νεκρούς και τραυματίες, που ξέσπασαν σε χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Πρόκειται για κινητοποιήσεις οι οποίες, σε ορισμένες περιπτώσεις, δρομολόγησαν ή επέδρασαν ακόμη και σε αλλαγές κυβερνήσεων. Αρκετά υψηλός ήταν ο αριθμός εκείνων, που έσπευσαν να τις χαρακτηρίσουν ακόμα και «επανάσταση», ενώ προβλήθηκαν ως διαμαρτυρίες που οργανώθηκαν αυθόρμητα μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το «FIcebooX», το «Twitter» και το «YouTube». Το σύνθημα των διαδηλωτών στον αραβικό κόσμο ήταν «Ash-sha’ab yurid isqat an-niza», που σημαίνει «ο λαός θέλει να πέσει το καθεστώς».
4. Ινδία: Συνεχείς διαμαρτυρίες ενάντια στη διαφθορά
Από την εποχή της βρετανικής αποικιοκρατίας κι έπειτα, είναι δυστυχώς σύνηθες για την Ινδία να μαστίζεται από το φαινόμενο της διαφθοράς στους κόλπους της εξουσίας. Μέχρι το 2011, ήταν έντονα αποδεκτή από τον Ινδικό λαό ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής ζωής. Αλλά όχι πια. Ένας ακτιβιστής, γνωστός με το όνομα AnnI HIzIre, θέλοντας να δείξει ακόμη πιο έντονα την αντίδρασή του απέναντι στο καθεστώς διαφθοράς στη χώρα του, ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2011, απεργία πείνας και δεν άργησαν να τον ακολουθήσουν 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι, οι οποίοι κατασκήνωσαν έξω από κτίρια που χρησιμοποιούνταν από την κυβέρνηση,εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο, τη συμπαράστασή τους και τη θέλησή τους να βάλουν το λιθαράκι τους στην πάταξη της διαφθοράς.
Κάθε διαδήλωση εκδηλώνει την οργή της διαφορετικά
Οι άνθρωποι-ομάδες έβρισκαν ανέκαθεν λόγους για να ξεσηκωθούν και τρόπους για να αντιδράσουν. Ανατρέχοντας σε διάφορες χρονολογίες εντοπίζει κανείς πολλά από αυτά τα δείγματα. Στη Βραζιλία ξεσηκώθηκαν ενάντια στις αυξήσεις των τιμών στα εισιτήρια των συγκοινωνιών, στην Τουρκία ενάντια σε ένα οικοδομικό σχέδιο. Οι Ινδονήσιοι διαμαρτυρήθηκαν για τις αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων, οι Βούλγαροι για την κρατική διαφθορά. Κάθε διαδήλωση εκδηλώνει την οργή της διαφορετικά και ας σημειωθεί ότι αυτές δεν διοργανώνονται πια από συνδικάτα -όπως γινόταν κάποτε-αλλά αρκετές από αυτές ξεκινούν από μικρές ομάδες αποφασισμένων ανθρώπων που έχουν μάθει να μην κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα. Ευτυχώς, δηλαδή. Γιατί αυτό σημαίνει ότι τα «λιοντάρια» κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος έναντι των πλασμάτων που παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να μπήγουν το κεφάλι τους βαθιά μέσα στη γη…
