Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1925 και προέρχεται από τη συγχώνευση του «Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου» και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιά. Η απόφαση ελήφθη από επιφανείς Πειραιώτες στην ταβέρνα τού Μοίρα στην καρδιά του Πειραιά.
«Συνίσταται εν Πειραιεί υπό τον τίτλον “Ολυµπιακός Σύνδεσµος Φιλάθλων Πειραιώς” Σωµατείον, ούτινος σκοπός είναι η ανάπτυξις της σωµατικής αγωγής παρά τη νεολαία και η κατά πάντα φίλαθλον τρόπον εξύψωσις αυτής».
Ανάδοχος ήταν ο αξιωματικός του Ναυτικού και αεροπόρος Νότης Καμπέρος, που θέλησε ο τίτλος του νέου συλλόγου να υποδηλώνει τη δύναμη, την αθλητική ισχύ, την ευγενή άμιλλα, την επικράτηση και εν τέλει το ολυμπιακό ιδεώδες.
Ο βιομήχανος και μετέπειτα Δήμαρχος Πειραιά Μιχάλης Μανούσκος πρόσθεσε στο επίθετο Ολυμπιακός τις λέξεις Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς κι έτσι ο πλήρης τίτλος του Πειραϊκού συλλόγου ήταν και παραμένει Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς (ΟΣΦΠ).
Ως έμβλημα του νέου συλλόγου επελέγη η κεφαλή ενός δαφνοστεφανωμένου εφήβου και χρώματα το κόκκινο και το άσπρο, κατόπιν προτάσεως του Γιάννη Ανδριανόπουλου, θαυμαστή της ερυθρόλευκης Άρσεναλ, από την εποχή που σπούδαζε νομικά στο Λονδίνο.
Το πρώτο Δ.Σ. του Ολυμπιακού αποτέλεσαν οι: Μιχάλης Μανούσκος (πρόεδρος), Νότης Καμπέρος (αντιπρόεδρος), Τριαντάφυλλος Κρέμος (αντιπρόεδρος), Σταύρος Μαραγκουδάκης (γεν. γραμματέας), Θανάσης Κόκκινος (ταμίας), Παναγιώτης Λαγουρατζής (έφορος), Κώστας Κυρίμης, Νίκος Ζαχαρίας, Γιάννης Λουλουδάκης και Ε. Κασιμάτης.
Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε ως ποδοσφαιρικό σωματείο και γρήγορα επισκίασε τους ανταγωνιστές του στο λιμάνι, για να γίνει ο κυρίαρχος του Πειραιά, με επικεφαλής τη θρυλική πεντάδα των Ανδριανοπουλαίων, που αποτέλεσαν την ψυχή της ομάδας στα πρώτα της βήματα.
Παιδιά γνωστής οικογένειας στον Πειραιά, με αθλητική παράδοση, έκαναν γνωστό το όνομα του Ολυμπιακού σ’ όλη την Ελλάδα. Στην αρχή έπαιξαν οι τέσσερις Ανδριανόπουλοι, ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος και ο Βασίλης. Αργότερα, εμφανίστηκε και ο Λεωνίδας και για ένα μικρό χρονικό διάστημα αγωνίστηκε και ο Στέλιος. Η πεντάδα της επίθεσης με τους πέντε αδελφούς έγινε θρύλος.
Οι χρυσές περίοδοι της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού είναι η δεκαετία του ’30, κατά την οποία ξεκίνησε η αντιπαράθεση με τον αιώνιο αντίπαλο Παναθηναϊκό, η δεκαετία του ’50 με τα συνεχόμενα πρωταθλήματα, εποχή που η ομάδα απέκτησε το προσωνύμιό της Θρύλος και τη μεγάλη μάζα των οπαδών της, η περίοδος της προεδρίας Γουλανδρή στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και η τρέχουσα, που ξεκίνησε το 1993 με την ανάληψη της προεδρίας από τον επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη, ο οποίος παρέλαβε έναν διαλυμένο Ολυμπιακό και τον έκανε απόλυτο κυρίαρχο εντός των συνόρων.
Το μεγάλο πρόβλημα του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού είναι η διεθνής του παρουσία, που είναι πληθωρική αλλά ισχνή σε διακρίσεις και συχνά αντιμετωπίζεται με σκωπτική διάθεση από τους αντίπαλους οπαδούς. Δεν είναι τυχαίο που οι οπαδοί του θυμούνται ακόμα τη φιλική νίκη με 2-1 επί της μεγάλης Σάντος του Πελέ, που όμως σημειώθηκε το μακρινό 1961.
Το 1999 ήταν μια χρονιά ορόσημο, καθώς η ομάδα έφθασε στους οκτώ του Τσάμπιονς Λιγκ και από καθαρή ατυχία δεν πέρασε στη φάση των ημιτελικών.
Πάντως η κατάσταση αυτή τείνει να αντιστραφεί από την ημέρα που ανέλαβε την διοίκηση της ομάδας ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης (καλοκαίρι του 2010). Με αποτελεσματικό μάνατζμεντ, σημαντική επιρροή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων του ελληνικού ποδοσφαίρου και αξιοπρόσεκτες διεθνείς δημόσιες σχέσεις, έχει κατορθώσει να κάνει τον Ολυμπιακό πρεσβευτή του ελληνικού ποδοσφαίρου στο εξωτερικό.
