Σαν σήμερα πριν από 9 χρόνια ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός από τη σφαίρα ενός αστυνομικού.
Τότε, ένα μεγάλο μέρος της πρωτεύουσας είχε πάρει φωτιά από μαθητόκοσμο που ξεσηκώθηκε και καταδίκαζε τη βία. Χτες, η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, με ανακοίνωσή της, καλούσε τους νέους σε κινητοποιήσεις για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον!
Αφού το κόμμα της τους έχει καταδικάσει στο χειρότερο μέλλον και τους έχει ευνουχίσει πολιτικά!
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο έγινε στον δυτικό κόσμο μια ανατροπή που όμοιά της δεν είχε ξαναζήσει η ανθρώπινη ιστορία. Μια ολόκληρη γενιά από ανήλικους έφηβους ξεσηκώθηκαν σε καθημερινή βάση και γκρέμισαν μέσα σε μια πενταετία όσα κοινωνικά στερεότυπα είχαν χτίσει γενιές επί γενεών. Ήταν η πρώτη φορά που η νεολαία το έκανε αυτό και όχι ενήλικες.
Μια γενιά από ανήλικους έφηβους επέβαλε τη δική της μουσική, το δικό της ντύσιμο, τη δική της συμπεριφορά, τα δικά της ήθη, τη δική της σεξουαλικότητα, τη δική της ελευθερία, τη δική της ειρηνοφιλία, τη δική της πολιτική επανάσταση, τη δική της διεθνή γλώσσα σε όσες προηγούμενες γενιές συζούσαν μαζί της.
Αυτή η επανάσταση που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και κορυφώθηκε στα τέλη του ’60, δεν έγινε σε μια μέρα. Έγινε ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Μέσα στα σπίτια, στα σχολεία, στους δρόμους, στις νεολεϊστικες συμμαζώξεις, στις εξεγέρσεις, στις διαδηλώσεις, στις μουσικές σκηνές, στα πατάρια, μπροστά στα ραδιόφωνα, στα πανεπιστήμια. Όπου υπήρχε νεολαία.
Αυτή η επανάσταση που ζητούσε περισσότερη ελευθερία, ειρήνη, συναδέρφωση, παιδεία, ισότητα, ισοτιμία στην εργασία, άλλαξε κυριολεκτικά τον τρόπο που ο μέχρι τότε κόσμος έβλεπε τον εαυτό του, τις έννοιες, τα πράγματα, τα γεγονότα. Άλλαξε τον μέχρι τότε κόσμο.
Αλλά, για να τον αλλάξει έπρεπε αυτή η νεολαία, που αποτελούσε τη συντριπτική πλειονότητα της νεολαίας του μεταπολεμικού κόσμου, να συγκρούεται κάθε μέρα με τη μέχρι τότε κυρίαρχη κοινωνία. Σε κάθε επίπεδο.
Και η κοινωνία αυτή δεν ήταν όποια κι όποια. Ήταν οι ίδιοι οι γονείς και δάσκαλοι και πολιτικοί ηγέτες και εργοδότες, που στη συντριπτική τους πλειονότητα υπερασπίζονταν τα δικά τους στερεότυπα με τον πιο αποφασιστικό τρόπο: Με την ισχύ των κατασταλτικών μηχανισμών και την ισχύ της τσέπης. Από την οποία εξαρτιόταν η ζωή των επαναστατημένων!
Η νεολαία εκείνη έχτισε έναν άλλο, νέο, κόσμο. Που έχει πάρει το δρόμο του. Αλλά, ανέτρεψε. Κάτι έχτισε. Κάτι έφερε. Και ελπίζει, μια άλλη νεολαία να τον αλλάξει σε κάτι καλύτερο. Πριν αυτοκαταστραφεί.
Σαν σήμερα πριν από 9 χρόνια ένας ολόκληρος μαθητόκοσμος μαζικά βγήκε στους δρόμους, μετά από βουβαμάρα και μαζική απουσία ετών, για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στη βία. Και δυο μέρες πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων ξαναμπήκε στα σπίτια του και εξαφανίστηκε! Για την ακρίβεια, ξανακρύφτηκε στον εύκολο κόσμο της επανάστασης του πληκτρολόγιου, της επανάστασης του γονεϊκού χαρτζηλικιού, της αυτολύπησης και της απουσίας από εκεί όπου γίνονται οι ανατροπές και που κερδίζονται οι αγώνες: Από τις καθημερινές συγκρούσεις στο σπίτι, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο δρόμο.
Εξαφανίστηκε η συντριπτική πλειονότητα και έμεινε να σκιαμαχεί χωρίς όραμα και σχέδιο για το μέλλον ένα μικρό κομμάτι από απελπισμένους επαναστάτες της στιγμής, που εξαντλώντας τη δυναμική τους στη βία χωρίς απώτερο κοινωνικό σκοπό, καταλήγουν σε αυτοϊκανοποιήσεις συγκρούσεων με κατασταλτικούς μηχανισμούς. Είτε στο δρόμο είτε ως αντάρτες πόλεων. Κοινωνικό αποτέλεσμα; Μηδέν.
Το πιο παραγωγικό κομμάτι του πληθυσμού που είναι η νεολαία, το πιο ζωντανό, η μοναδική ελπίδα για μια επανάσταση και μια αλλαγή, για μια φρεσκάδα στην αρρωστημένη σκέψη της νέας κοινωνίας όπου ζούμε, για μια ανατροπή στις νοοτροπίες που τρώνε τις σάρκες του αφασικού τηλεοπτικού και κοινωνικοδικτυακού συνόλου, είναι απόν!
Το κομμάτι που έπρεπε να είναι στα κάγκελα καθημερινά με την πολιτική και κοινωνική διαφθορά και υποκρισία γονιών, δασκάλων, πολιτικών, διανοούμενων, opinion makers, ανεγκέφαλων προτύπων και οικονομικών δικτατοριών, σε έναν κόσμο βαθειά βίαιο, είναι πρακτικά απόν!
Είναι απόν την ώρα που ποτέ στη ιστορία, τουλάχιστον στη χώρα μας, τόση πολλή χυδαιότητα και ξεφτίλα δεν έχουν αναδειχτεί σαν κυρίαρχες ιδεολογίες που κυβερνάνε παντού. Σε σπίτια, σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, στις δουλειές, στις κοινωνικές συμπεριφορές, στα κόμματα, στους μηχανισμούς εξουσίας και σε κάθε μηχανισμό που διαφεντεύει τις ζωές μας. Της ζωές αυτής της ίδιας της νεολαίας που είναι το πιο πολύτιμο πράγμα: Το αύριο του κόσμου.
Αυτοί οι πάνω από ένα εκατομμύριο νέοι, που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη χώρα με τη φωνή τους, αντί να είναι φόβητρο για την εκτεταμένη διαφθορά ανθρώπων ιδεών και συνειδήσεων, δεν είναι μόνο ενεργά απόντες. Περιμένουν από τις προηγούμενες γενιές να τους αλλάξουν τον κόσμο! Όχι απλώς περιμένουν. Το απαιτούν!!
Οι νέοι, που έπρεπε να κάνουν το ρυπαρό ελληνικό κατεστημένο να τρέμει από τα οργισμένα και ανατρεπτικά τους αιτήματα για μια χώρα με δικαιοσύνη, ισότητα, καθαρότητα, συνέπεια, χωρίς διεφθαρμένους και αναξιοκρατικούς μηχανισμούς και χωρίς εργασιακούς μεσαίωνες, με Παιδεία πάνω απ’ όλα και με όραμα για γενική προκοπή, είναι απόντες.
Είναι απόντες οι νέοι, ενώ έπρεπε να διεκδικούν σήμερα, επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, και κάθε σήμερα, σε κάθε χώρο ιδιωτικό και δημόσιο τη χώρα που αξίζουν. Μαζικά και με διεκδικήσεις μιας ώριμης δύναμης, που έχει ανάγκες, έχει όνειρα, έχει δικαιώματα, έχει υποχρεώσεις απέναντι στούς εαυτούς τους και στο κοινωνικό σύνολο.
Η σημερινή μέρα, αντί για το μπάχαλο των λίγων που εξελίσσεται συνήθως, και το ξεθυμασμένο παρόν άλλων λίγων, έπρεπε να είναι μέρα πραγματικής εξέγερσης της ελληνικής νεολαίας. Ενάντια σε γονιούς, δασκάλους, πολιτικούς και σε κάθε νοοτροπία που τη χαντάκωσε και που την έχουν καταδικάσει είτε στην εργασιακή εξορία είτε στην εσωτερική ανενεργή παραίτηση και στον έμπρακτο ευνουχισμό.
Αυτή τη νεολαία έχει ανάγκη ο τόπος. Επειγόντως.
πηγη: gianniotis
