Ποια ήταν η πεμπτουσία των μνημονίων η οποία πρέπει να υλοποιείται και στη μετά μνημονιακή εποχή στην όποια ήδη έχουμε εισέλθει.
Εφ όσον η χώρα βρέθηκε με εξαιρετικά υψηλά ελλείμματα, θα πρέπει να εκτελεί ένα πρόγραμμα σύμφωνα με το όποιο, ο Δημόσιος Τομέας θα πρέπει να παράγει περισσεύματα. Μόνο έτσι θα μπορεί η χώρα να αποπληρώνει τα τοκοχρεολύσια της.
Αλλά τα περισσεύματα δημιουργούνται μέσω της υψηλής φορολογίας, της μείωσης των κρατικών δαπανών και είναι απαραίτητη και η ανάπτυξη.
Πράγματι με την καταγεγραμμένη λογική της ευρωζώνης στην Συνθήκη του Μάαστριχτ και στις μεταγενέστερες Συνθήκες, για τους Νεοφιλελεύθερους άλλη οδός δεν υπάρχει.
Από τα παραπάνω είναι πρόδηλο ότι η ζήτηση ως εργαλείο προς αυτή την κατεύθυνση αποκλείεται εξ ορισμό και εκ κατασκευής.
Κατά συνέπεια απομένει ο ιδιωτικός τομέας και οι εξαγωγές, με την έννοια ο ιδιωτικός τομέας να αυξήσει την κατανάλωση και τις επενδύσεις και ταυτόχρονα να αυξηθούν και οι εξαγωγές.
Με άλλα λόγια αν οι ξένοι αυξήσουν τις αγορές τους από την Ελλάδα και ο ιδιωτικός τομέας αυξήσει τις δαπάνες του, κάλλιστα ο δημόσιος τομέας θα μπορεί να αντλεί τους φόρους για να αποπληρώνει τα τοκοχρεολύσια, δηλαδή να έχει περίσσευμα, να μειώνει τις κρατικές δαπάνες και να έχουμε και ανάπτυξη.
Για να αυξηθούν οι εξαγωγές οίκοθεν νοείται ότι η χώρα δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμα της, αφού το ευρώ ελεύθερα διακυμαίνεται στις αγορές, το ίδιο για όλες τις χώρες της ευρωζώνης ( η παγκόσμια ηλιθιότητα στην ιστορία της θεωρητικής και πρακτικής οικονομίας!).
Αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι:
1. Η Ελλάδα παράγει ελάχιστα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα,
2. Το γεγονός ότι τα προϊόντα που παράγει δεν είναι διαφορετικά από αυτά των χωρών της ευρωζώνης
3. Τα υψηλά επιτόκια χρηματοδότησης
4. Την πιθανή άνοδο της αξίας τους ευρώ που αν επισυμβεί θα πρέπει τα μεροκάματα να μειώνονται κι άλλο
5. Ότι οι άλλες χώρες της ευρωζώνης δεν θα προσπαθήσουν να γίνουν πιο ανταγωνιστικές, που αν γίνει θα μας οδηγήσει σε περαιτέρω μείωση των μεροκάματων στη χώρα.
τότε η μόνη οδός που απομένει για την επιτυχία του εγχειρήματος αύξησης των εξαγωγών, είναι ούτως ή άλλως η δραματική μείωση των μισθών.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι αυτά δεν θα γίνουν.
Παρ’ ολ’ αυτά η εσωτερική ζήτηση θα μειωθεί δραματικά με αποτέλεσμα να έχουμε μείωση της παραγωγής, αύξηση της ανεργίας και μείωση του ΑΕΠ.
Με άλλα λόγια είναι αδύνατον ο ιδιωτικός τομέας να είναι φορέας της ανάπτυξης, αύξηση κατανάλωσης και αύξηση επενδύσεων, γιατί εκ των πραγμάτων θα
πρέπει να αποταμιεύει για να ανταποκριθεί στους φόρους και στα δάνεια που έχει συνάψει. Δεν μπορεί να χρεωθεί πιο πολύ.
Αν η Κυβέρνηση επιμείνει στην πολιτική των Μνημονίων, υψηλή φορολογία και μείωση κρατικών δαπανών, που είναι μειωμένα έσοδα του ιδιωτικού τομέα, η ύφεση θα βαθύνει.
Η αύξηση των εξαγωγών είναι μύθος.
Οδηγούμεθα δυστυχώς σε αιφνίδια κατάρρευση.
Παρά τα αντιθέτως λεγόμενα είμαστε ακριβώς προ του χείλους του γκρεμού.
Πιο απλά δεν γίνεται.
taxalia
