“Ο νταής του κινηματογράφου, από τους ρόλους εννοώ, προτού πέσει ο ήλιος πάει σπίτι του. Κλειδώνω, αμπαρώνω και είναι τραγική κατάσταση στα γεράματά μου να φοβάμαι να βγω έξω.
Εγώ εδώ στην πλατεία Βικτωρίας έζησα πενήντα χρόνια. Ήταν μια χαρούμενη περιοχή. Φοβάμαι όχι μήπως με σκοτώσουν, αυτό είναι το λιγότερο, αλλά τον βασανισμό και τον εκβιασμό που κάνουν στον δρόμο ακόμα και για πέντε ευρώ».
Τα μόνα του έσοδα προέρχονται από τη σύνταξη που παίρνει. «Δεν περίμενα να περάσω τέτοια μαύρα γεράματα, γιατί δουλεύω από 11 χρόνων παιδί και τώρα είμαι 79. Κάθε φορά που πάω να πληρωθώ, κάθε μήνα, τρέμει η ψυχή μου και λέω «θα προλάβω να πληρώσω το φως και τα χαράτσια;»». Ζω και με αυτό το άγχος».
