Προσπάθειες για να τεθεί τέρμα σε μια συγκλονιστική ιστορία που εξελίσσεται εδώ και πέραν των δύο χρόνων στο Μακάρειο Νοσοκομείο στην Λευκωσία καταβάλουν οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους.
Πρόκειται για την ιστορία ενός αγοριού μόλις δυόμισι χρόνων που πάσχει από μια σπάνια ασθένεια αναπνευστικού συνδρόμου, το οποίο αφέθηκε από την ημέρα της γέννησης του, να μεγαλώνει μόνος του στο κτίριο του νοσοκομείου.
Ο μικρός μεγαλώνει στην εντατική μονάδα παίδων με οικογένεια του τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, παρά το γεγονός ότι η κατάσταση της υγείας του δεν επιβάλλει την νοσηλεία του. Χρειάζεται όμως αυξημένη φροντίδα στην καθημερινότητα του. Ποτέ δεν έχει εγκαταλείψει το νοσοκομείο, ποτέ δεν αντίκρισε το φως του ήλιου και έκανε τα πρώτα του βήματα στους διαδρόμους του νοσοκομείου που έγινε το σπίτι του.
Είναι ένας πραγματικός άγγελος που αφέθηκε χωρίς την οικογενειακή θαλπωρή και την αγάπη από δικούς του ανθρώπους. Χάδι και αγάπη παίρνει από τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί και από τους περαστικούς που έχουν δικά τους παιδιά στο νοσοκομείο.
Σε δηλώσεις της στο ΚΥΠΕ, η Διευθύντρια του Παιδιατρικού Τμήματος του Μακάρειου Νοσοκομείου Χριστίνα Καραολή, ανέφερε ότι “γίνονται προσπάθειες μέσω των Κοινωνικών Υπηρεσιών για να βρεθεί οικογένεια για υιοθεσία”. “Αντιλαμβάνεστε ότι δεν μπορούμε να επεκταθούμε λόγω προσωπικών δεδομένων για να μην βρεθούμε εκτεθειμένοι. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι το παιδάκι είναι σε καλή κατάσταση, φιλοξενείται εδώ στο νοσοκομείο μέχρι να βρεθεί κάποια οικογένεια να το αναλάβει”.
Η Δρ Καραολή είπε πως “έχουν βρεθούν κάποιοι ενδιαφερόμενοι για να το πάρουν, γίνονται κάποιες προσπάθειες αλλά προς το παρόν το παιδί παραμένει εδώ”. Τόνισε ότι “το παιδάκι έχει πάρα πολλή φροντίδα στο νοσοκομείο, έχει ό,τι χρειάζεται και βοηθείται υποστηρικτικά στην ψυχοκινητική του εξέλιξη μέχρι να εξευρεθεί κάποια οικογένεια που μπορεί να το αναλάβει προς υιοθεσία είτε ως ανάδοχος οικογένεια”. Διευκρίνισε ότι “έχει υπάρξει κάποιο ενδιαφέρον από κάποιες οικογένειες.
Η κατάσταση είναι στην φάση της αξιολόγησης και της εκπαίδευσης της οικογένειας που τελικά θα καταλήξει να δεχτεί την ανάληψη του παιδί, διότι πρέπει να γίνει κάποια εκπαίδευση πριν το πάρουν σπίτι”. Ερωτηθείσα γιατί πέρασαν δυόμισι χρόνια μέχρι τώρα, η κ. Καραολή ανέφερε ότι “είναι λίγο δύσκολο για κάποια οικογένεια να δεχτεί να πάρει ένα παιδί που να έχει κάποια προβλήματα γι αυτό και η διαδικασία είναι μακροχρόνια”.
Από την πλευρά τους οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας, ύστερα από ερωτήματα του ΚΥΠΕ, απάντησαν γραπτώς με την υπογραφή της Λειτουργού Χαράς Ταπανίδου εκ μέρους της Διευθύντριας ότι “το θέμα το οποίο εγείρεται είναι από τη φύση του πολύ λεπτό και γι’ αυτό επιβάλλεται η διασφάλιση της ιδιωτικής ζωής και αξιοπρέπειας του παιδιού.
Συνεπώς οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας δεν μπορούν να δώσουν καμία συγκεκριμένη πληροφορία για την περίπτωση”. “Σας διαβεβαιώνουμε, όμως”, σημειώνουν, “ότι σε τέτοιες περιπτώσεις παιδιών, που έχουν ανάγκη από προστασία και φροντίδα, οι Υπηρεσίες μας λαμβάνουν όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα προστασίας και μόνιμης αποκατάστασης ενός παιδιού σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, στο πλαίσιο του δυνατού, σε συνεργασία με όλες τις εμπλεκόμενες Υπηρεσίες (π.χ. Νομική Υπηρεσία, Ιατρικές Υπηρεσίες, Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας). Στο επίκεντρο των ενεργειών των ΥΚΕ είναι η διασφάλιση του συμφέροντος του παιδιού”.
Η Επίτροπος Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού Λήδα Κουρσουμπά δήλωσε στο ΚΥΠΕ ότι το θέμα αυτό είναι καθαρά αρμοδιότητα των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας. Από πλευράς δικής μας, σημείωσε, παρακολουθούμε αυτή την περίπτωση από το 2014. “Πρόκειται για μια δύσκολη και περίπλοκη περίπτωση. Σε όλα τα στάδια είχαμε ικανοποιηθεί ότι τόσο οι Υπηρεσίες Υγείας όσο και οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας έκαναν σωστά την δουλειά τους. Δεν είχαμε εντοπίσει οποιαδήποτε αμέλεια, που να παραβιάζουν δικαιώματα παιδιού”, είπε.
Η κ. Κουρσουμπά, ανέφερε, ότι “το γεγονός ότι αξιολογούν τις οικογένειες είναι σωστή διαδικασία. Δεν δίνεις το μωρό έτσι εύκολα. Πρέπει να γίνει ενημέρωση των ατόμων που θα αναλάβουν για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν, για το πώς πρέπει να χειριστούν το παιδί”. Βλέπει τα άλλα παιδιά με τους δικούς τους ανθρώπους και ψάχνει κι αυτό λίγο αγάπη ότι κι αν αυτό να σημαίνει…
Άραγε τελικά θα βρεθεί η οικογένεια που θα του δώσει την στοργή και αγάπη που χρειάζεται; Να ζήσει κι αυτό στο μέτρο που του επιτρέπεται μια φυσιολογική ζωή; Ποιος θα αγκαλιάσει με τις φτερούγες του αυτόν τον μικρό άγγελο;
