Τελικά είτε θέλουμε να το πιστέψουμε είτε όχι η αλήθεια είναι μία: ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν συνέλθει ακόμα από τις δυο ηχηρές ήττες που υπέστησαν μέσα σε 40 μέρες.
Κι ούτε έχουν καταλάβει ακόμα γιατί έπαθαν ό,τι έπαθαν.
Κι έτσι μεν ο Α. Τσίπρας είναι απλώς εξαφανισμένος, ο δε ΣΥΡΙΖΑ εξαντλεί την αντιπολίτευσή του παίρνοντας γραμμή από περιθωριακά και «ρηχά» ΜΜΕ.
Την ώρα που η κυβέρνηση μέσα σε ένα μήνα έχει αρχίσει να φέρνει τα πάνω-κάτω και να παράγει θετικό έργο, είτε ανακουφίζοντας φορολογικά την συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας είτε αποδεικνύοντας είτε ότι το ίδιο -ακόμα- κράτος, στα χέρια όχι αδαών και ράθυμων, αλλά στα χέρια ανθρώπων που γνωρίζουν και θέλουν, μπορεί να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει «φτηνά».
Με το αν π.χ. ο Κ. Μητσοτάκης είναι «γκαντέμης» ή αν η Μαρέβα Μητσοτάκη είναι η «εθνική μοδίστρα». Θα μπορούσε να είναι απλώς διασκεδαστική αυτή η αντιπολίτευση -η οποία διευκολύνει τα μάλλα και την κυβέρνηση – αν δεν ήταν εντελώς ανεύθυνη και κατ’ εξακολούθηση τοξική.
Άλλος είναι ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η σοβαρή και γόνιμη κριτική που βελτιώνει το έργο της κυβέρνησης ή η αποτροπή λανθασμένων επιλογών. Αυτό όμως έχει μια απαράβατη προϋπόθεση: Οποιος την ασκεί πρέπει να μπορεί να απαλλαγεί από το σύνδρομο της «πολιτικής κατινιάς» και της «κουτσομπόλας της γειτονιάς».
