Κάθε τέλος και μια αρχή. Το πέρας μιας χρονιάς αφήνει γλυκές και πικρές μνήμες κι ο ερχομός της επόμενης συνδυάζεται πάντα με την αναμονή και την ελπίδα ενός καινούριου ξεκινήματος. Τι μας αφήνει ως παρακαταθήκη το 2017; Τι έχουμε να περιμένουμε από το 2018;
Φεύγει το έτος της ανάπτυξης και του κοινωνικού μερίσματος; Ή μήπως της συνέχισης της υπερφορολόγησης, των ταξικών μέτρων και των ασαφών εθνικών πατημάτων; Ο πλανήτης βρίσκει τις ισορροπίες του μετά την τεράστια οικονομική κρίση και η Ε.Ε. μαθαίνει από τα διαχειριστικά λάθη της; Ή μήπως στήνει ήδη το σκηνικό της επόμενης αποδόμησης;
Για την χώρα μας, το 2017 υπήρξε μια χρονιά επανόδου σε μια αμυδρή αναπτυξιακή πορεία μετά την δίχρονη ύφεση που δημιούργησε η ίδια η σημερινή κυβέρνηση με την διαπραγματευτική… δημιουργική ασάφεια της. Μόνο που επάνοδος στα επίπεδα ανάπτυξης που μας είχε κληροδοτήσει η κυβέρνηση Σαμαρά στο τέλος του 2014, γίνεται αφού οι πολίτες φορτώθηκαν πάνω από 14 δισ. ευρώ νέων μέτρων, κεφαλαιακούς ελέγχους που δεν λένε να αρθούν, αύξηση του δημόσιου χρέους και πολλές, πολλές άλλες “θετικές” ανατροπές!
Και σε κοινωνικό επίπεδο, δεν έχουμε παράπονο. Οι κάθε λογής… Ρουβίκωνες δεν μας άφησαν δυσαρεστημένους. Πανεπιστήμια, τρόλεϊ, κάθε λογής δημόσιοι αλλά και ιδιωτικοί (η επανάσταση του κρεοπωλείου τώρα δικαιώνεται!) χώροι ένιωσαν την αντιεξουσιαστική (λέμε τώρα) επιρροή μιας καλομαθημένης, παλιμπαιδιστικής κάστας ανθρώπων. Στο μεταναστευτικό κάναμε… άλματα προόδου παραδεχόμενοι ότι δεν φέρουμε ευθύνη για την σωματική ακεραιότητα των προσφύγων!
Αλλά και σε εθνικό επίπεδο καταγράψαμε… τεράστιες επιτυχίες.Οι Σκοπιανοί αποδέχονται πως δεν αποτελούν τους μοναδικούς κληρονόμους του Μ. Αλεξάνδρου. Πως να μην πανηγυρίσουμε αφού μας επιτρέπουν να μοιραστούμε την ιστορία και τον πολιτισμό μας; Στην ποσόστωση να τα βρούμε κι όλα καλά! Ο Ερντογάν αμφισβητεί ευθέως την Συνθήκη της Λωζάνης κι εμείς τον καλέσαμε για σουλτανική περιοδεία στην Θράκη!
Όχι ότι μείναμε παραπονεμένοι σε διεθνές επίπεδο. Από την έναρξη της θητείας Τραμπ, την εκλογή Μακρόν, την εμφάνιση της Μέι και το Brexit και την αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης στην Γερμανία, οι πολιτικές εξελίξεις επέφεραν σημαντικές αλλαγές στην διπλωματική σκακιέρα. Όμως το κυρίαρχο στοιχείο δεν ήταν άλλο από τις ατελείωτες τρομοκρατικές επιθέσεις σε πολυσύχναστα σημεία, σύμβολα του δυτικού τρόπου ζωής. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός που τυφλώνει συνειδήσεις σάρωσε τα πάντα με επιθέσεις αυτοκτονίας.
Αφήνουν τα δεδομένα περιθώρια για αισιοδοξία ως προς το τι προμηνύουν τα σημάδια των καιρών για το 2018; Στην Ελλάδα προετοιμαζόμαστε για την… έξοδο από το μνημόνιο που όμως συνοδεύεται από μέτρα έως το 2021 και σχεδιάζουμε την επάνοδο στις αγορές αν και τα spreads μας έχουν τεράστια διαφορά από των υπολοίπων Ευρωπαϊκών χωρών και τίποτε δεν διασφαλίζει την συνέχιση της πρόσβασης σε αυτές στο διηνεκές από την στιγμή που το 2019 θα έρθει αύξηση των επιτοκίων της ΕΚΤ συμπαρασύροντας το εθνικό κόστος δανεισμού.
Η Ε.Ε. χαίρει αναπτυξιακής ροπής με την βοήθεια την ποσοτικής χαλάρωσης, οπότε μένει να αποδειχτεί ότι όσο αυτή αποσύρεται υπάρχουν τα δυναμικά εκείνα παραγωγικά στοιχεία που θα την διατηρήσουν σε υψηλό επίπεδο. Αν κατορθώσει να βρει τις κατάλληλες κοινές πολιτικές που θα μοιράσουν σοφά την επιβάρυνση της υπάρχουσας κατάστασης και θα αναχαιτίσουν νέα μεταναστευτικά κύματα και θα καταλαγιάσει τις ακραία εθνικιστικές τάσεις, τότε θα διαθέτει το χρονικό περιθώριο για να διαμορφώσει το νέο δημοκρατικότερο, πιο συμμετοχικό, πιο λειτουργικό μοντέλο της Ε.Ε.
Ιδανικές προθέσεις; Ίσως. Δεν βλάπτει να ελπίζουμε και να προσβλέπουμε σε κάτι καλύτερο. Συνήθως πας εκεί που κοιτάζεις, γι’ αυτό επιλέγουμε να κοιτάμε μπροστά και κατά το δυνατόν ψηλότερα…
πηγη: gianniotis
