Του Δημήτρη Κοντογιάννη
Με το ΦΠΑ να αυξάνει στο 24% όλοι καταλαβαίνουμε ότι η οικονομία θα έρθει σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση και η φοροαποφυγή θα γίνει ακόμα πιο δελεαστική.
Ακόμα και ο πιο νομοταγής πολίτης αποκλείεται να μην έχει δελεαστεί από το κέρδος της φοροδιαφυγής: ο πελάτης αγοράζει το προϊόν με έκπτωση 24% και ο πωλητής κερδίζει το 29% του φόρου, άρα και οι δύο είναι κερδισμένοι με μόνο ζημιωμένο το κράτος. Αμέσως σκεπτόμαστε ότι είναι πολύ σοβαρό το να χάνει χρήματα η χώρα, ειδικά αυτή την τόσο δύσκολη περίοδο, και ότι οι φόροι υπάρχουν για να συνεχίσει το κράτος να μας προσφέρει τις υπηρεσίες του. Αλήθεια όμως, ποιες υπηρεσίες του; Τι είναι αυτό που τελικά παίρνουμε ως αντάλλαγμα για τους φόρους που πληρώνουμε;
Αρχικά, συντηρούμε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Φυσικά υπάρχουν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που εργάζονται σκληρά και έχουν προσληφθεί με την αξία τους, αλλά δεν είναι αυτοί που μας έρχονται πρώτοι στο μυαλό αλλά αυτοί με τα πλαστά πτυχία, αυτοί που μπήκαν στο δημόσιο με μέσο και οι διάφοροι Καρανίκες. Είναι πολύ άδικο να ξεχνάμε ότι υπάρχουν άξια άτομα που βγάζουν δουλειά για άλλους τρεις και που θα κάτσουν παραπάνω ώρα στη δουλειά τους χωρίς να πληρώνονται και να ταυτίζουμε το δημόσιο με τον Καρανίκα. Αλλά είναι επίσης πολύ άδικο εγώ, ως ελεύθερος επαγγελματίας και ως φορολογούμενος, να πληρώνω τον Καρανίκα από το 24% και το 29% μου.
Υποτίθεται ότι μέσα από τους φόρους φροντίζουμε για την εκπαίδευση των παιδιών μας. Όταν όμως από το σχολείο καταργούνται μαθήματα-κλειδιά για τον πολιτισμό και την παιδεία, τότε σε τι ωφελεί το να πληρώνουμε για την εκπαίδευση; Και πάλι, σίγουρα δεν είναι ακριβώς έτσι, αφού υπάρχουν καθηγητές και δάσκαλοι που είναι πραγματικοί παιδαγωγοί και ασκούν σωστά το λειτούργημά τους παρά την ανασφάλεια και τις συνθήκες στις οποίες εργάζονται, αλλά δυστυχώς η παιδεία που προσφέρουν δεν είναι επαρκής. Αν κάποιος θέλει να καλλιεργήσει πνευματικά το παιδί του σπάνια θα είναι επαρκής η δωρεάν παιδεία και το πιθανότερο είναι να αναγκαστεί να πληρώσει -ξέχωρα από αυτά που πληρώνει στο κράτος. Χώρια φυσικά από τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών ή τα φροντιστήρια για τα μαθήματα του λυκείου και τις πανελλαδικές.
Γιατί να πληρώνουμε φόρους για τους δρόμους όταν υπάρχουν διόδια; Γιατί να πληρώνουμε φόρους για την υγεία όταν την πολεμάει το ίδιο το κράτος και μας σπρώχνει σε ιδιωτικά νοσοκομεία και ιατρεία; Γιατί να πληρώνω φόρους όταν ξέρω ότι τα χρήματα που δίνω πάνε κυρίως στο εξωτερικό για αποπληρωμή δανείων; Τι αντάλλαγμα μου προσφέρει το κράτος για να απαιτεί να του παραχωρώ το μεγαλύτερο μέρος από τα κέρδη μου;
Φυσικά τα πράγματα δεν είναι έτσι, αλλά έτσι αισθάνεται ο μέσος φορολογούμενος. Γιατί λοιπόν ο μέσος επιχειρηματίας να μη πάρει την επιχείρησή του από την Ελλάδα και να μη την πάει στη Βουλγαρία ή κάποια άλλη χώρα της ΕΕ; Τι τον εμποδίζει πέρα από κάποιο πατριωτικό καθήκον που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτο; Ακόμα χειρότερα, γιατί να μη νιώθει ηλίθιος όταν παρά τις θυσίες που ο ίδιος κάνει για να αφήνει λεφτά στην χώρα που αγαπάει βλέπει ότι κάποιοι του τα κλέβουν, τα βγάζουν στο εξωτερικό και όχι απλά μένουν ατιμώρητοι, αλλά προστατεύονται από το ίδιο το κράτος;
Πολλά είναι τα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν στη χώρα μας για να ωφεληθεί η επιχειρηματικότητα, αλλά το μεγαλύτερο από όλα είναι να μη νιώθει χαζός ο επιχειρηματίας. Να μη νιώθει ότι το κράτος είναι κάποιος Πασάς που απαιτεί να πληρώνεις φόρο απλά και μόνο επειδή υπάρχεις και να αρχίσει να αισθάνεται ότι η κρατική μηχανή είναι δίπλα του, όχι απέναντί του. Δεν γνωρίζω πώς γίνεται να αποκτήσει και πάλι την αξιοπιστία του απέναντί μας, αλλά τουλάχιστον ας κάνει κάτι για αυτούς που το εκμεταλλεύτηκαν για να “φάνε” τα χρήματά μας. Δεν πρόκειται να λυθεί το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας αν πιάσει τα “λαμόγια” που μας έκλεψαν χρήματα, τουλάχιστον όμως θα αισθανόμαστε όλοι λίγο λιγότερο ηλίθιοι που συνεχίζουμε και το πληρώνουμε.
Πηγή: apopseis.gr
