Αυτή η εικόνα. Του τραμπούκου με την μικρή του κόρη στην αγκαλιά, που κυνηγάει τον Γιάννη Μπουτάρη. Προσέξτε την έκφραση μίσους στο πρόσωπο του πατέρα. Προσέξτε την αμήχανη έκφραση στο παιδικό πρόσωπο. Αυτή είναι η εικόνα που θα μείνει.
Του Βασίλη Πάικου 
Για να στοιχειώνει τις συνειδήσεις μας. Αν όχι και τις ενοχές μας.
Είπαν και έγραψαν πολλοί πως θα έπρεπε να αφαιρεθεί η επιμέλεια του παιδιού απ’ αυτόν τον πατέρα. Από τέτοιον πατέρα. Δεν ξέρω αν έπρεπε, ούτε αν μπορούσε να γίνει. Εκείνο που ξέρω είναι πως αυτή η φρίκη θα ακολουθεί το παιδάκι. Και θα το σημαδέψει…
Ενοχλούσε ο Γιάννης Μπουτάρης. Επειδή δεν ήταν όψιμος μακεδονομάχος. Επειδή δεν του άρεσαν τα συλλαλητήρια για το «ούτε παράγωγο του όρου Μακεδονία στους γυφτοσκοπιανούς». Επειδή τον συγκινούσε η ιστορία των εβραίων της Θεσσαλονίκης, και συνέπασχε με τα πάθη τους. Επειδή φρόντιζε το σπίτι που γεννήθηκε ο Κεμάλ στην πόλη. Επειδή ενθάρρυνε το τουριστικό ρεύμα από την Τουρκία. Επειδή προτιμούσε τον όρο Εθνοκάθαρση από κείνον της Γενοκτονίας για τη σφαγή και τους διωγμούς των Ποντίων. Επειδή υιοθέτησε το Gay Pride στον Δήμο του. Ίσως κι επειδή φορούσε σκουλαρίκι. Επειδή… επειδή… επειδή. Επειδή, μ’ άλλα λόγια δεν ήταν Ψωμιάδης, ούτε Άνθιμος. Ήταν άλλος, διαφορετικός. Αυτή λοιπόν η διαφορετικότητα, η παραφωνία για τα δικά τους πρότυπα, για τα δικά τους γούστα, σε κάποιους δεν άρεσε, κάποιοι δεν την ανέχονταν. Και δεν την συγχώρεσαν.
Δεν ξέρω αν μπορούμε αλλά και αν πρέπει να μιλούμε για τη βαριά ιστορία ακροδεξιού τραμπουκισμού της Θεσσαλονίκης. Το πιθανότερο είναι πως έτσι αδικούμε και την πόλη και τον κόσμο της. Το βέβαιο πάντως είναι πως ο Δήμαρχος θα μπορούσε να έχει την τύχη του Γρηγόρη Λαμπράκη. Ως εκ της αγριότητας της δολοφονικής επίθεσης που δέχτηκε. Κάποιοι είπαν πως μονάχα το τρίκυκλο και ο λοστός έλειπαν από το όλο σκηνικό. Ευτυχώς ο Μπουτάρης γλύτωσε. Ευτυχώς για κείνον, για όλους μας…
Ναι, καλά ακούσαμε. Όντως τους τραμπουκισμούς τους χειροκρότησαν ο Καρατζαφέρης και ο Ψωμιάδης και ο Βελόπουλος και ο Φαήλος και ο νεοδημοκράτης Δήμαρχος του Άργους, και αρκετοί ακόμη ένοικοι της γαλάζιας πολυκατοικίας. Βάλτε τώρα με το νου σας πόσοι ακόμη, ποιοι άλλοι θα χειροκροτούσαν, αν δεν τους είχε «υιοθετήσει» ο Αντώνης Σαμαράς. Αν δεν τους είχε περιβάλει με θεσμικούς ρόλους ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και να με συγχωρεί η χάρη του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αλλά όταν βρίσκεσαι μπροστά σ’ ένα τέτοιο περιστατικό δεν καταδικάζεις «τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Για το συγκεκριμένο μιλάς, μόνο για το συγκεκριμένο. Αλλιώς δίνεις άλλοθι. Ανεπίτρεπτα άλλοθι. Σαν το άλλοθι που είχε, παραχωρήσει και ο τομεάρχης της ΝΔ Γιώργος Κουμουτσάκος όταν, προ ετών, πάλι σε εκδήλωση ποντιακών οργανώσεων, είχε ο ίδιος δεχθεί επίθεση από χρυσαυγίτες. Δείχνοντας τον τότε Υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη ως ηθικό αυτουργό. Επειδή κι εκείνος προτιμούσε τον όρο Εθνοκάθαρση απ’ αυτόν της Γενοκτονίας…
Και, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όχι δεν επρόκειτο για «αγανακτισμένους πολίτες». Δεν ξέρω δε αν μπορούμε να μιλούμε καν για «πολίτες», με την κλασική έννοια του όρου. Για φασιστοειδή επρόκειτο. Και όχι μόνο χρυσαυγίτικα φασιστοειδή. Για καραμπινάτες πράξεις ακροδεξιού τραμπουκισμού. Κι ακόμη, δεν ήταν βέβαια «μεμονωμένο περιστατικό», ούτε λόγος. Ήσαν δεκάδες οι επιτεθέντες στον Δήμαρχο. Και πολύ περισσότεροι όσοι παρακολουθούσαν απαθείς τις αγριότητες. Εξ’ αυτού η ντροπή. Εξ΄ αυτού το στίγμα για την κοινωνία μας. Εξ΄ αυτού και οι ενοχές μας. Και όχι, δεν έχουμε πια να κάνουμε με το αυγό του φιδιού. Αλλά με το ίδιο το φίδι…
Πηγή: athina984.gr
