Μάθαμε λοιπόν, μεταξύ των άλλων, τις τελευταίες ημέρες πως πολλοί νεότεροι Έλληνες αποδέχονται τη θέση ότι η ζωή στην Ελλάδα ήταν καλύτερη τη δεκαετία του ’60!
Η καθυστερημένη συνείδηση ήταν πάντα βαθιά νυχτωμένη. Πνίγεται στην άγνοια, κολυμπάει στη λήθη, αγαπάει τη μυθοπλασία.
Η ζωή στην Ελλάδα για τους πολλούς – σχεδόν για όλους – ήταν όχι απλώς χειρότερη αλλά δραματική στην Ελλάδα του ’60.
Εγκατεστημένη φτώχεια, βαθιές ανισότητες, αβυσσαλέο ταξικό χάσμα. Η κοινωνική κινητικότητα καταπνιγμένη, η προσδοκία βελτίωσης της ατομικής κατάστασης έμοιαζε με όνειρο απραγματοποίητο, η κυριαρχία του κράτους και της εξουσίας ήταν εκεί όχι μόνο ως απειλή αλλά και ως δέος.
Η άρνηση σήμερα αυτής της πραγματικότητας δεν είναι δυστυχώς αποτέλεσμα άγνοιας. Ούτε καν νοσταλγίας, αφού οι νεότεροι δεν έζησαν αυτή την εποχή. Είναι συνειδητή άρνηση του παρόντος. Η αγάπη στην ανύπαρκτη «ευμάρεια» της δεκαετίας του ’60 είναι απόδραση από το σήμερα και την ευθύνη που υποχρεωτικά το συνοδεύει.
Οι άνθρωποι που αποδέχονται αυτή την πλάνη αποδέχονται ταυτόχρονα και συνεργούν σε κάθε θεωρία συνωμοτικού τύπου που, αρνούμενη την πραγματική ζωή, αναζητεί εχθρούς εντός και εκτός Ελλάδος, πλάθει ανύπαρκτους παραδείσους και καλλιεργεί κοινωνικούς τόπους της Εδέμ.
Πρόκειται για την υποταγμένη και δουλική συνείδηση που εναγκαλίζεται με ενθουσιασμό το πολιτικό ψεύδος και ζει μέσα στην αυταπάτη του καλού παρελθόντος και του αθεμελίωτου μέλλοντος.
Η δεκαετία του ’60 ήταν για όλους σχεδόν τους Ελληνες δεκαετία δοκιμασίας. Και για τους νεότερους που διαμαρτύρονται για τις δυσκολίες μετακίνησης στα σχολεία και τα γυμνάσια των πόλεων, για παράδειγμα, μοιάζει με παραμύθι το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες ελληνόπουλα τότε περπατούσαν πολλά χιλιόμετρα για να βρουν την αίθουσα του σχολείου τους.
Η σύγκρουση με αυτή την καθυστερημένη συνείδηση της μυθοπλασίας που κατασκευάζει τον κόσμο με βολικούς δρόμους και εύκολες λύσεις είναι σήμερα προϋπόθεση για την επόμενη φάση.
Οι πολιτικές δυνάμεις, αρνούμενες σταθερά αυτή τη σύγκρουση, έχουν πολλές πιθανότητες να βρεθούν και οι ίδιες κατά κυριολεξία στη δεκαετία του ’60.
*Ο Λευτέρης Κουσούλης γεννήθηκε στην Ελίκα Λακωνίας το 1952. Γυμνάσιο στη Σπάρτη. Λύκειο στους Μολάους. Σπούδασε στην Πάντειο και στη Γαλλία, την πολιτική και τα φαινόμενα εξουσίας. Από τα φοιτητικά του χρόνια έχει ιδιαίτερα ασχοληθεί με τη μελέτη των μηχανισμών κοινωνικής και πολιτικής επιρροής. Οδηγός του επιστημονικού προβληματισμού του είναι η πρόταση: «Ιερή είναι μόνο η ελευθερία». Μετά την επιστροφή του από τη Γαλλία, εργάστηκε για λίγα χρόνια ως ωρομίσθιος καθηγητής. Από το 1995 και ως σήμερα εργάζεται στο χώρο του στρατηγικού σχεδιασμού και της επικοινωνίας με την εταιρεία «Λέγειν & Πράττειν» (www.legeinandprattein.gr). Είχε τη πρωτοβουλία για την ίδρυση του εκδοτικού οίκου «Το Πέρασμα», που στο σύντομο βίο του εξέδωσε 15 τίτλους. Ο Λευτέρης Κουσούλης, αρθρογραφεί συχνά στον Τύπο καθώς και στο Διαδίκτυο, τόσο για την πολιτική, όσο και για άλλες καθημερινές πλευρές της ύπαρξης. Επιλεγμένα κείμενά του έχουν γίνει αντικείμενο έκδοσης. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει:
- Κείμενα για την Πολιτική & την Επικοινωνία (2007)
- Ήττα της Πολιτικής – 18 θέσεις απέναντι (2008)
- Αναμνήσεις από το Βίτενμπεργκ – Όψεις του αδιεξόδου και η αναζήτηση της αισιοδοξίας (2009)
- Σταθεροί Τόποι (2012)
- Έξω από το καταφύγιο – Κείμενα για τη συνειδητοποίηση (2013).
- 10+10, κείμενα για την πολιτική και την ύπαρξη (2014)
Όλα τα βιβλία κυκλοφορούν από τις «Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις».
Τον συναντάτε στο Διαδίκτυο, τον βρίσκετε στο facebook, τον γνωρίζετε καλύτερα στο lefteriskousoulis.gr
- Θέσεις του για τη στρατηγική και την επικοινωνία βρίσκει κανείς και στις εκδόσεις της «Λέγειν & Πράττειν», που κυκλοφορούν υπό τον τίτλο: «Τα σεμινάρια της Λέγειν & Πράττειν. Η πολιτική επικοινωνία στην πράξη»
